Του θεολόγου Θεόδωρου Ι. Ρηγινιώτη
ΤΟ ΙΔΙΟ, ΑΓΓΛΙΚΑ
Εισαγωγή του συντάκτη: Η παρακάτω επιστολή είχε σταλεί στα αγγλικά ως απάντηση σε νεαρό πρόσωπο από την ελληνική παροικία των Η.Π.Α., που από υπερβολική αγάπη προς την αρχαία Ελλάδα έχει στραφεί προς τον παγανισμό (έχει κάνει δηλαδή το ίδιο λάθος με πολλούς άλλους συνανθρώπους μας).Την αποστολή της (με ηλεκτρονικό ταχυδρομείο), τέλη του Μάη του 2009, ακολούθησε σιωπή. Έφτασε στην παραλήπτρια; Δεν έμαθα. Και, αν έφτασε, προκάλεσε προβληματισμό ή πετάχτηκε στον Καιάδα, δηλαδή στο καλάθι των αχρήστων; Με απέραντο σεβασμό προς την παραλήπτρια, την αποστέλλω για φιλοξενία εδώ, ώστε κάποτε, από χέρι σε χέρι, να φτάσει σ’ αυτήν (αν δεν έχει φτάσει ήδη). Ίσως έχει σημασία να φτάσει και σε άλλα μάτια, αν περιέχει πληροφορίες ευρύτερου ενδιαφέροντος για όλους εκείνους, που αναζητούν την αλήθεια και προβληματίζονται γι’ αυτήν.
Την επιστολή, στην οποία αποτελεί απάντηση, δεν μπορώ να τη δημοσιεύσω, γιατί δεν είναι δική μου. Αν εμφανιστεί η παραλήπτρια και τη δώσει στη δημοσιότητα, ευχαρίστως ας δώσει και την πρώτη μου επιστολή προς αυτήν.
✟ .✬·٠•●.ஜ۩✟۩ஜ.●•٠·✬ . ✟.
Αγαπητή νεαρή φίλη,
Σ’ ευχαριστώ για την απάντησή σου. Όμως νομίζω ότι είναι σωστό να προσθέσω μερικές παρατηρήσεις σ’ αυτά που γράφεις.
Ελπίζω να μπορείς να διαβάσεις στα ελληνικά. Αν όχι, σου προτείνω να μάθεις άριστα ελληνικά (αρχαία και νέα), για να μπορείς να διαβάζεις τα αυθεντικά αρχαία ελληνικά και χριστιανικά κείμενα και να μη χρειάζεσαι μεταφράσεις. Μια μετάφραση ίσως να περιέχει λάθη ή ψέματα.
Περί Θεού. Γνωρίζω για κάποιον θεό, που ο γιος του ήταν κανίβαλος. Το όνομά του είναι Ποσειδώνας και το όνομα του γιου του είναι κύκλωπας Πολύφημος. Μαθαίνουμε γι’ αυτόν στην «Οδύσσεια» του Ομήρου. Δε θα ήθελα να έχω ένα τέτοιο θεό.
Γνωρίζω για κάποιον θεό, που έτρωγε τα παιδιά του, και για μια θεά, που πέταξε το νεογέννητο μωρό της από την κορυφή του Ολύμπου, επειδή… ήταν άσχημο. Τα ονόματά τους είναι Κρόνος και Ήρα. Δε θα ήθελα να έχω τέτοιους θεούς.
Γνωρίζω για κάποιον θεό, που έκανε τρελή μια μητέρα και την έβαλε να κομματιάσει το γιο της, επειδή εκείνος αρνήθηκε να τον λατρέψει. Το όνομά του είναι Διόνυσος και μαθαίνουμε γι’ αυτό στην τραγωδία του μεγάλου Ευριπίδη «Βάκχες». Δε θα ήθελα να έχω ένα τέτοιο θεό.
Γνωρίζω για κάποιον θεό, που ήθελε να μένουν οι άνθρωποι στο σκοτάδι και τιμώρησε σαδιστικά τον τιτάνα που τους έφερε τη φωτιά. Το όνομα του θεού είναι Ζευς και το όνομα του τιτάνα… το γνωρίζεις. Δε θα ήθελα να έχω ένα τέτοιο θεό, όπως ο Ζευς.
Αλλά γνωρίζω και για κάποιο Θεό, δημιουργό του σύμπαντος και των ανθρώπων, που έγινε άνθρωπος και παρέδωσε τον εαυτό του στους κακούς ανθρώπους και τους άφησε να τον βασανίσουν και να τον σκοτώσουν. Και, καθώς τον σκότωναν, τους συγχώρεσε. Εκείνος δεν είχε να κερδίσει τίποτα, αλλά το έκανε μόνο επειδή αγαπούσε όλους ανθρώπους όπως ο ερωτευμένος την αγαπημένη του. Έτσι κάλεσε όλους τους ανθρώπους –και τους δολοφόνους του– να ενωθούν μαζί του διά της αγάπης και να γίνουν θεοί! Το θεϊκό όνομά του είναι Υιός του Θεού Πατρός, Λόγος και Σοφία, και το ανθρώπινο όνομά του είναι Ιησούς Χριστός. Χαίρομαι που έχω έναν τέτοιο θεό, που με αγαπάει ακόμα κι όταν δεν τον αγαπώ.
Περί ποιμένων και προβάτων. Ο Θεός μου είναι ένας παράξενος Θεός. Δεν είναι μόνο ποιμένας, αλλά και πρόβατο. Είναι ποιμένας, για να δώσει τη ζωή του για να με σώσει από τους λύκους (κατά Ιωάννην, 10, 11-15), αλλά είναι και πρόβατο (αμνός), γιατί άφησε να τον σκοτώσουν, όπως θυσιάζουν τα πρόβατα. Οι μαθητές του, αν και ποιμένες της Εκκλησίας, ήταν επίσης και πρόβατα που θανατώθηκαν (κατά Ματθαίον, 10, 16-22, κατά Λουκάν, 10, 3) και κάθε χριστιανός είναι και ποιμένας και πρόβατο για να βοηθήσει τους συνανθρώπους του. (Στα βιβλία των χριστιανών αγίων Πατέρων τονίζεται πάντα ότι οι άνθρωποι χαρακτηρίζονται «λογικά πρόβατα», όχι «άλογα». Λέγονται έτσι σε αντίθεση με τους «λύκους» και όχι με τους ανθρώπους).
Με έναν τέτοιο Θεό, που γίνεται πρόβατο για να με σώσει, δε με πειράζει να γίνω κι εγώ πρόβατο για να βοηθήσω τους άλλους. Η αρχαία ελληνική φιλοσοφία, αν και είναι σπουδαία, δίνει βάρος μόνο στο νου. Έτσι δυσκολεύεται να καταλάβει την αγάπη. Γι’ αυτό ίσως δε μπορείς να καταλάβεις τη συμπεριφορά του Χριστού. Εκείνος δε «χωρίζει τις οικογένειες» (αντίθετα: ενώνει) αλλά οι οικογένειες χωρίστηκαν, επειδή πολλοί ειδωλολάτρες θανάτωσαν τα παιδιά τους, που ήταν χριστιανοί. Τέτοιοι ήταν ο πατέρας της αγίας Βαρβάρας, ο πατέρας του αγίου Γοβδελαά, ο πατέρας του αγίου Ιωάσαφ του Ινδού και πολλοί άλλοι.
Αυτοί λοιπόν οι πατεράδες ήταν ελεύθεροι άνθρωποι ή κτήνη; Πάντως οι άγιοι μάρτυρες, που έδωσαν τη ζωή τους για την πίστη τους, δεν ήταν πρόβατα, ήταν ελεύθεροι άνθρωποι. Πρόβατα ήταν οι δήμιοι και οι βασανιστές τους.
Όμως οι Αχαιοί, όταν βίαζαν τις γυναίκες της Τροίας (ο Αίας βίασε την Κασσάνδρα μέσα στο ναό της Αθηνάς) και όταν θυσίαζαν την Πολυξένη στον τάφο του Αχιλλέα ή οι Αθηναίοι, όταν θυσίαζαν τρεις αιχμαλώτους στη Σαλαμίνα, ήταν ελεύθεροι άνθρωποι ή κτήνη; Και οι Σπαρτιάτες, όταν βασάνιζαν τους Είλωτες και πετούσαν τα ανάπηρα μωρά στον Καιάδα, ήταν ελεύθεροι άνθρωποι ή κτήνη;
Και οι Αθηναίοι, όταν επιτέθηκαν στη Σικελία (όπου και καταστράφηκαν) και όταν δίκαζαν το Σωκράτη (αλλά και το Μιλτιάδη, το Φειδία και πολλούς άλλους) ήταν ελεύθεροι άνθρωποι ή πρόβατα;
Κτήνη, πρόβατα και ελεύθερους ανθρώπους φοβάμαι ότι μπορείς να βρεις παντού. Τον 3ο αι. μ.Χ. ο νεοπλατωνικός Πορφύριος παραπονιέται, επειδή πάρα πολλοί Έλληνες έκαναν ανθρωποθυσίες στην Αρκαδία! (Λεπτομέρειες εδώ). Και έχουν βρεθεί πολλές επιγραφές, που μιλούν για ανθρώπους που τους θυσιάζουν στους «θεούς». Αυτοί οι άνθρωποι ήταν ελεύθεροι άνθρωποι ή πρόβατα;
Περί άλλων. Σου «πρόσφερα» μια βιβλιοθήκη γεμάτη γνώση [σ.σ.: βιβλιογραφικές και διαδικτυακές παραπομπές σε προηγούμενη επιστολή (1)], όμως μια ολόκληρη βιβλιοθήκη, για να μελετηθεί, χρειάζεται πολύ χρόνο (ή χρόνια) και ελληνική γλώσσα. Ίσως τώρα είσαι τόσο βέβαιη γι’ αυτά που πιστεύεις, ώστε δεν θέλεις να τη μελετήσεις, όμως μην την πετάξεις. Κάποτε πρέπει να δεις και την άλλη πλευρά, από τα ίδια τα βιβλία μας, και όχι βέβαια από ένα ή δυο, αλλά από δεκάδες. Τότε θα ξέρεις αληθινά τι είναι και τι λέει ο χριστιανισμός.
Κι εγώ δεν θέλω ένα Θεό, που εξαιτίας του σκοτώνονται εκατομμύρια άνθρωποι. Γι’ αυτό είμαι και παραμένω ορθόδοξος χριστιανός και δεν θα γίνω ποτέ ρωμαιοκαθολικός ή προτεστάντης. Επειδή είμαι ορθόδοξος χριστιανός, ξέρω ότι δεν πρέπει να σκοτώσω ποτέ κανέναν, γιατί ο Χριστός νίκησε με το να τον σκοτώσουν, όχι με το να σκοτώσει. Έτσι η πατρίδα μου η Ελλάδα θα γίνει χώρα του φωτός και της δόξας, με την αγάπη και την ειρήνη, όχι με τη βία. Στην Ελλάδα υπάρχει βία και παρακμή, επειδή ξεχάσαμε το χριστιανισμό, όχι επειδή είμαστε χριστιανοί.
Ο χριστιανισμός δεν είναι «εβραϊκός», αλλά πανανθρώπινος. Αυτό είναι το σωστό, γιατί, αν αγαπώ μόνο την πατρίδα μου ή μόνο την οικογένειά μου, μπορώ να σκοτώσω ή να βασανίσω αυτούς που δεν ανήκουν σ’ αυτές. Και αυτό δεν είναι φως και δόξα, αλλά φανατισμός και συμπεριφορά κτήνους.
Μπορείς να διαστρεβλώσεις κομμάτια από την Καινή Διαθήκη και να παρουσιάσεις (ή να θεωρήσεις) τον Ιησού Χριστό και τους μαθητές του κακούς και σκληρούς. Όμως αυτό δεν είναι αλήθεια. Απλώς, ο χριστιανισμός είναι αγάπη και η αγάπη είναι κάτι δύσκολο. Γι’ αυτό ίσως βλέπεις πολλούς χριστιανούς που δεν αγαπούν, αλλά πληγώνουν τους άλλους. Αυτοί οι άνθρωποι πληγώνουν και το Χριστό, σαν να τον σταυρώνουν ξανά και ξανά. Όμως δεν είναι αυτοί ο χριστιανισμός, αλλά εκείνοι οι ταπεινοί άνθρωποι που αγαπούν. Ψάξε και θα τους βρεις. Αν μου επιτρέπεις, σε πληροφορώ ότι θα μάθεις για μερικούς σε βιβλία όπως: αρχιμανδρίτη Σωφρονίου (Σαχάρωφ), Ο άγιος Σιλουανός ο Αθωνίτης και Η ζωή Του ζωή μου, έκδοση του Stavropegic Monastery to St John theBaptist, Essex.
Klaus Kenneth, Born to Hate – Reborn to Love [ελλ.: Χιλιάδες μίλια προς τον τόπο της καρδιάς, εκδ. Εν Πλω]. Επίσης, στα βιβλία ανθρώπων όπως οι ορθόδοξοι επίσκοποι Αντώνιος Μπλουμ και Κάλλιστος Γουέαρ.
Αγαπητή φίλη, ξέρω ότι δεν μπορώ να σε πείσω να λατρέψεις το Θεό, όμως γράφω, ώστε να ξέρεις τι να κάνεις, όταν απογοητευτείς από τον σκληρό ορθολογιστικό αρχαίο ελληνικό κόσμο και από τους σημερινούς φίλους σου. Θυμήσου τότε την παραβολή του ασώτου υιού (κατά Λουκάν, 15, 11-32) και ότι μπορείς να πράξεις ανάλογα, για να ζήσεις στην ψυχή και το σώμα. Τώρα ίσως δεν συμφωνείς με αυτά που λέω. Δεν πειράζει. Δεν τα λέω για τώρα, αλλά για τότε.
Υπάρχουν στον ορθόδοξο χριστιανισμό κάποια πνευματικά κέντρα (μοναστήρια), όπου θεραπεύονται άνθρωποι πληγωμένοι στην ψυχή, με τον ορθόδοξο τρόπο της αγάπης. Τέτοια κέντρα στην αγγλόφωνη δύση είναι π.χ. τα:
Stavropegic Monastery to St John the Baptist, Essex, England, St Anthony’s Greek Orthodox Monastery, Arizona,
St Herman of Alaska Bratherhood, Platina, California.
Ταξιδεύοντας προς τη δική σου Ιθάκη, μπορείς να περάσεις κι από εκεί, πριν ή μετά τους Λαιστρυγόνες, πριν ή μετά τις Σειρήνες, πριν ή μετά τους Κύκλωπες. Εκεί θα δεις τον καπνό από το πατρικό σου σπίτι να ανεβαίνει στον ουρανό και θα πεις, μαζί με τον π. Πήτερ Γκίλκουιστ (πρώην προτεστάντη που έγινε ορθόδοξος μαζί με μια μεγάλη ομάδα ερευνητών) «Καλώς ήρθατε στο σπίτι σας».
Ελπίζω ότι τότε θα τα ξαναπούμε.
Ειλικρινά,
Θεόδωρος Ι. Ρηγινιώτης
(1) Οι παραπομπές ήταν οι εξής:
Για την εξάπλωση του χριστιανισμού: http://www.oodegr.com/neopaganismos/diogmoi/xr.istor1.htm.
Για τους δήθεν διωγμούς των εθνικών από τους χριστιανούς, συνοπτικά: http://www.phys.uoa.gr/~nektar/history/2romanity/nonexistent_persecutions.htm
Αναλυτικά: http://www.arhaioplixia.org/arhaioplixia5.html.
Για τα δήθεν εγκλήματα που καταλογίζονται «στο χριστιανισμό» ή «στην Εκκλησία»: http://www.oodegr.com/neopaganismos/sykofanties/sykofanties.htm.
Για την ηθική ποιότητα του αρχαίου ελληνικού (προχριστιανικού) κόσμου: http://www.ierosolymitissa.org/arxaiopliksia.htm,
http://www.oodegr.com/neopaganismos/politismos/politismos.htm.
Για την ηθική και πολιτισμική ποιότητα του Βυζαντίου: http://www.phys.uoa.gr/~nektar/history/2romanity/civilization_of_romania.htm καιhttp://www.oodegr.com/oode/istoria/istoria.htm#rwmi.
Για τη φύση των αρχαίων θεών: http://www.oodegr.com/neopaganismos/pseftotheoi/pseftotheoi.htm.
Για το χαρακτήρα του χριστιανικού Θεού και την ηθική ποιότητα του χριστιανισμού:
http://oode.wordpress.com/2008/07/06/theosis/,
http://www.oodegr.com/oode/dogma/dogma.htm,
http://www.floga.gr/50/10/2006-7/2007031110.asp,
http://www.alopsis.gr/modules.php?name=News&file=article&sid=653,
http://www.zephyr.gr/STJOHN/pyrinos.htm,
http://www.oodegr.com/neopaganismos/sykofanties/eksousia1.htm,
http://www.oodegr.com/oode/esxata/kol_par1.htm,http://www.oodegr.com/oode/efsevismos/efsevismos.htm,http://www.oodegr.com/oode/swthria/swthria.htm.
Για το ζήτημα της ελληνικότητας, που ασφαλώς σε απασχολεί: http://www.oodegr.com/neopaganismos/ellinikotita/ellinikotita.htm.
Για τη φιλοσοφική αποτίμηση των Πατέρων της Εκκλησίας, βλ. τη Δογματική του καθηγητή του πανεπιστημίου της Γενεύης επισκόπου Ιωάννη Ζηζιούλα, το Χρήστου Γιανναρά, Σχεδίασμα εισαγωγής στη φιλοσοφία, Δόμος, Αθήνα 1990, π. Νικολάου Λουδοβίκου Η ευχαριστιακή οντολογία, Δόμος, Αθήνα 1992, καθώς και τον τόμο Το αρχαίο ελληνικό πνεύμα, του Εγκυκλοπαιδικού Λεξικού «Ηλίου», στα αντίστοιχα λήμματα-κεφάλαια. Ομοίως και τη σχετική εργογραφία των παλαιότερων καθηγητών φιλοσοφίας Βασιλείου Τατάκη και Κων/νου Γεωργούλη.
Παραπέμπω επίσης στην ιστοσελίδα http://www.apologitis.com/, καθώς και σε μια στοιχειώδη βιβλιογραφία:
Γιάννη Τσέντου Ιουλιανός ο Παραβάτης, Τήνος, Αθήνα 2004.
Κυριάκου Σιμόπουλου, Μύθος, απάτη και βαρβαρότητα οι Ολυμπιάδες, Στάχυ 1998.
π. Γεωργίου Μεταλληνού, Παγανιστικός Ελληνισμός ή Ελληνορθοδοξία;, Αρμός, Αθήνα 2003.
Επισκόπου Κάλλιστου Ware, καθηγητή του πανεπιστημίου της Οξφόρδης, Ο ορθόδοξος δρόμος (The Orthodox Way, Londonand Oxford, Mowbray 1979).
Ιερόθεου Βλάχου, επισκόπου Ναυπάκτου, Ορθόδοξη Ψυχοθεραπεία, έκδ. ιεράς μονής Γενεθλίου της Θεοτόκου (Πελαγίας), Λεβαδιά 2004.
Λεωνίδα Φιλιππίδη, Ρωμιοσύνη ή βαρβαρότητα.
Αρχιμανδρίτου Σωφρονίου (Σαχάρωφ), Ο άγιος Σιλουανός ο Αθωνίτης και Οψόμεθα τον Θεόν καθώς εστί, έκδ. ιεράς μονής Τιμίου Προδρόμου, Έσσεξ Αγγλίας (Stavropegic Monastery toSt John the Baptist, Essex).
Σ’ ευχαριστώ για την απάντησή σου. Όμως νομίζω ότι είναι σωστό να προσθέσω μερικές παρατηρήσεις σ’ αυτά που γράφεις.
Ελπίζω να μπορείς να διαβάσεις στα ελληνικά. Αν όχι, σου προτείνω να μάθεις άριστα ελληνικά (αρχαία και νέα), για να μπορείς να διαβάζεις τα αυθεντικά αρχαία ελληνικά και χριστιανικά κείμενα και να μη χρειάζεσαι μεταφράσεις. Μια μετάφραση ίσως να περιέχει λάθη ή ψέματα.
Περί Θεού. Γνωρίζω για κάποιον θεό, που ο γιος του ήταν κανίβαλος. Το όνομά του είναι Ποσειδώνας και το όνομα του γιου του είναι κύκλωπας Πολύφημος. Μαθαίνουμε γι’ αυτόν στην «Οδύσσεια» του Ομήρου. Δε θα ήθελα να έχω ένα τέτοιο θεό.
Γνωρίζω για κάποιον θεό, που έτρωγε τα παιδιά του, και για μια θεά, που πέταξε το νεογέννητο μωρό της από την κορυφή του Ολύμπου, επειδή… ήταν άσχημο. Τα ονόματά τους είναι Κρόνος και Ήρα. Δε θα ήθελα να έχω τέτοιους θεούς.
Γνωρίζω για κάποιον θεό, που έκανε τρελή μια μητέρα και την έβαλε να κομματιάσει το γιο της, επειδή εκείνος αρνήθηκε να τον λατρέψει. Το όνομά του είναι Διόνυσος και μαθαίνουμε γι’ αυτό στην τραγωδία του μεγάλου Ευριπίδη «Βάκχες». Δε θα ήθελα να έχω ένα τέτοιο θεό.
Γνωρίζω για κάποιον θεό, που ήθελε να μένουν οι άνθρωποι στο σκοτάδι και τιμώρησε σαδιστικά τον τιτάνα που τους έφερε τη φωτιά. Το όνομα του θεού είναι Ζευς και το όνομα του τιτάνα… το γνωρίζεις. Δε θα ήθελα να έχω ένα τέτοιο θεό, όπως ο Ζευς.
Αλλά γνωρίζω και για κάποιο Θεό, δημιουργό του σύμπαντος και των ανθρώπων, που έγινε άνθρωπος και παρέδωσε τον εαυτό του στους κακούς ανθρώπους και τους άφησε να τον βασανίσουν και να τον σκοτώσουν. Και, καθώς τον σκότωναν, τους συγχώρεσε. Εκείνος δεν είχε να κερδίσει τίποτα, αλλά το έκανε μόνο επειδή αγαπούσε όλους ανθρώπους όπως ο ερωτευμένος την αγαπημένη του. Έτσι κάλεσε όλους τους ανθρώπους –και τους δολοφόνους του– να ενωθούν μαζί του διά της αγάπης και να γίνουν θεοί! Το θεϊκό όνομά του είναι Υιός του Θεού Πατρός, Λόγος και Σοφία, και το ανθρώπινο όνομά του είναι Ιησούς Χριστός. Χαίρομαι που έχω έναν τέτοιο θεό, που με αγαπάει ακόμα κι όταν δεν τον αγαπώ.
Περί ποιμένων και προβάτων. Ο Θεός μου είναι ένας παράξενος Θεός. Δεν είναι μόνο ποιμένας, αλλά και πρόβατο. Είναι ποιμένας, για να δώσει τη ζωή του για να με σώσει από τους λύκους (κατά Ιωάννην, 10, 11-15), αλλά είναι και πρόβατο (αμνός), γιατί άφησε να τον σκοτώσουν, όπως θυσιάζουν τα πρόβατα. Οι μαθητές του, αν και ποιμένες της Εκκλησίας, ήταν επίσης και πρόβατα που θανατώθηκαν (κατά Ματθαίον, 10, 16-22, κατά Λουκάν, 10, 3) και κάθε χριστιανός είναι και ποιμένας και πρόβατο για να βοηθήσει τους συνανθρώπους του. (Στα βιβλία των χριστιανών αγίων Πατέρων τονίζεται πάντα ότι οι άνθρωποι χαρακτηρίζονται «λογικά πρόβατα», όχι «άλογα». Λέγονται έτσι σε αντίθεση με τους «λύκους» και όχι με τους ανθρώπους).
Με έναν τέτοιο Θεό, που γίνεται πρόβατο για να με σώσει, δε με πειράζει να γίνω κι εγώ πρόβατο για να βοηθήσω τους άλλους. Η αρχαία ελληνική φιλοσοφία, αν και είναι σπουδαία, δίνει βάρος μόνο στο νου. Έτσι δυσκολεύεται να καταλάβει την αγάπη. Γι’ αυτό ίσως δε μπορείς να καταλάβεις τη συμπεριφορά του Χριστού. Εκείνος δε «χωρίζει τις οικογένειες» (αντίθετα: ενώνει) αλλά οι οικογένειες χωρίστηκαν, επειδή πολλοί ειδωλολάτρες θανάτωσαν τα παιδιά τους, που ήταν χριστιανοί. Τέτοιοι ήταν ο πατέρας της αγίας Βαρβάρας, ο πατέρας του αγίου Γοβδελαά, ο πατέρας του αγίου Ιωάσαφ του Ινδού και πολλοί άλλοι.
Αυτοί λοιπόν οι πατεράδες ήταν ελεύθεροι άνθρωποι ή κτήνη; Πάντως οι άγιοι μάρτυρες, που έδωσαν τη ζωή τους για την πίστη τους, δεν ήταν πρόβατα, ήταν ελεύθεροι άνθρωποι. Πρόβατα ήταν οι δήμιοι και οι βασανιστές τους.
Όμως οι Αχαιοί, όταν βίαζαν τις γυναίκες της Τροίας (ο Αίας βίασε την Κασσάνδρα μέσα στο ναό της Αθηνάς) και όταν θυσίαζαν την Πολυξένη στον τάφο του Αχιλλέα ή οι Αθηναίοι, όταν θυσίαζαν τρεις αιχμαλώτους στη Σαλαμίνα, ήταν ελεύθεροι άνθρωποι ή κτήνη; Και οι Σπαρτιάτες, όταν βασάνιζαν τους Είλωτες και πετούσαν τα ανάπηρα μωρά στον Καιάδα, ήταν ελεύθεροι άνθρωποι ή κτήνη;
Και οι Αθηναίοι, όταν επιτέθηκαν στη Σικελία (όπου και καταστράφηκαν) και όταν δίκαζαν το Σωκράτη (αλλά και το Μιλτιάδη, το Φειδία και πολλούς άλλους) ήταν ελεύθεροι άνθρωποι ή πρόβατα;
Κτήνη, πρόβατα και ελεύθερους ανθρώπους φοβάμαι ότι μπορείς να βρεις παντού. Τον 3ο αι. μ.Χ. ο νεοπλατωνικός Πορφύριος παραπονιέται, επειδή πάρα πολλοί Έλληνες έκαναν ανθρωποθυσίες στην Αρκαδία! (Λεπτομέρειες εδώ). Και έχουν βρεθεί πολλές επιγραφές, που μιλούν για ανθρώπους που τους θυσιάζουν στους «θεούς». Αυτοί οι άνθρωποι ήταν ελεύθεροι άνθρωποι ή πρόβατα;
Περί άλλων. Σου «πρόσφερα» μια βιβλιοθήκη γεμάτη γνώση [σ.σ.: βιβλιογραφικές και διαδικτυακές παραπομπές σε προηγούμενη επιστολή (1)], όμως μια ολόκληρη βιβλιοθήκη, για να μελετηθεί, χρειάζεται πολύ χρόνο (ή χρόνια) και ελληνική γλώσσα. Ίσως τώρα είσαι τόσο βέβαιη γι’ αυτά που πιστεύεις, ώστε δεν θέλεις να τη μελετήσεις, όμως μην την πετάξεις. Κάποτε πρέπει να δεις και την άλλη πλευρά, από τα ίδια τα βιβλία μας, και όχι βέβαια από ένα ή δυο, αλλά από δεκάδες. Τότε θα ξέρεις αληθινά τι είναι και τι λέει ο χριστιανισμός.
Κι εγώ δεν θέλω ένα Θεό, που εξαιτίας του σκοτώνονται εκατομμύρια άνθρωποι. Γι’ αυτό είμαι και παραμένω ορθόδοξος χριστιανός και δεν θα γίνω ποτέ ρωμαιοκαθολικός ή προτεστάντης. Επειδή είμαι ορθόδοξος χριστιανός, ξέρω ότι δεν πρέπει να σκοτώσω ποτέ κανέναν, γιατί ο Χριστός νίκησε με το να τον σκοτώσουν, όχι με το να σκοτώσει. Έτσι η πατρίδα μου η Ελλάδα θα γίνει χώρα του φωτός και της δόξας, με την αγάπη και την ειρήνη, όχι με τη βία. Στην Ελλάδα υπάρχει βία και παρακμή, επειδή ξεχάσαμε το χριστιανισμό, όχι επειδή είμαστε χριστιανοί.
Ο χριστιανισμός δεν είναι «εβραϊκός», αλλά πανανθρώπινος. Αυτό είναι το σωστό, γιατί, αν αγαπώ μόνο την πατρίδα μου ή μόνο την οικογένειά μου, μπορώ να σκοτώσω ή να βασανίσω αυτούς που δεν ανήκουν σ’ αυτές. Και αυτό δεν είναι φως και δόξα, αλλά φανατισμός και συμπεριφορά κτήνους.
Μπορείς να διαστρεβλώσεις κομμάτια από την Καινή Διαθήκη και να παρουσιάσεις (ή να θεωρήσεις) τον Ιησού Χριστό και τους μαθητές του κακούς και σκληρούς. Όμως αυτό δεν είναι αλήθεια. Απλώς, ο χριστιανισμός είναι αγάπη και η αγάπη είναι κάτι δύσκολο. Γι’ αυτό ίσως βλέπεις πολλούς χριστιανούς που δεν αγαπούν, αλλά πληγώνουν τους άλλους. Αυτοί οι άνθρωποι πληγώνουν και το Χριστό, σαν να τον σταυρώνουν ξανά και ξανά. Όμως δεν είναι αυτοί ο χριστιανισμός, αλλά εκείνοι οι ταπεινοί άνθρωποι που αγαπούν. Ψάξε και θα τους βρεις. Αν μου επιτρέπεις, σε πληροφορώ ότι θα μάθεις για μερικούς σε βιβλία όπως: αρχιμανδρίτη Σωφρονίου (Σαχάρωφ), Ο άγιος Σιλουανός ο Αθωνίτης και Η ζωή Του ζωή μου, έκδοση του Stavropegic Monastery to St John theBaptist, Essex.
Klaus Kenneth, Born to Hate – Reborn to Love [ελλ.: Χιλιάδες μίλια προς τον τόπο της καρδιάς, εκδ. Εν Πλω]. Επίσης, στα βιβλία ανθρώπων όπως οι ορθόδοξοι επίσκοποι Αντώνιος Μπλουμ και Κάλλιστος Γουέαρ.
Αγαπητή φίλη, ξέρω ότι δεν μπορώ να σε πείσω να λατρέψεις το Θεό, όμως γράφω, ώστε να ξέρεις τι να κάνεις, όταν απογοητευτείς από τον σκληρό ορθολογιστικό αρχαίο ελληνικό κόσμο και από τους σημερινούς φίλους σου. Θυμήσου τότε την παραβολή του ασώτου υιού (κατά Λουκάν, 15, 11-32) και ότι μπορείς να πράξεις ανάλογα, για να ζήσεις στην ψυχή και το σώμα. Τώρα ίσως δεν συμφωνείς με αυτά που λέω. Δεν πειράζει. Δεν τα λέω για τώρα, αλλά για τότε.
Υπάρχουν στον ορθόδοξο χριστιανισμό κάποια πνευματικά κέντρα (μοναστήρια), όπου θεραπεύονται άνθρωποι πληγωμένοι στην ψυχή, με τον ορθόδοξο τρόπο της αγάπης. Τέτοια κέντρα στην αγγλόφωνη δύση είναι π.χ. τα:
Stavropegic Monastery to St John the Baptist, Essex, England, St Anthony’s Greek Orthodox Monastery, Arizona,
St Herman of Alaska Bratherhood, Platina, California.
Ταξιδεύοντας προς τη δική σου Ιθάκη, μπορείς να περάσεις κι από εκεί, πριν ή μετά τους Λαιστρυγόνες, πριν ή μετά τις Σειρήνες, πριν ή μετά τους Κύκλωπες. Εκεί θα δεις τον καπνό από το πατρικό σου σπίτι να ανεβαίνει στον ουρανό και θα πεις, μαζί με τον π. Πήτερ Γκίλκουιστ (πρώην προτεστάντη που έγινε ορθόδοξος μαζί με μια μεγάλη ομάδα ερευνητών) «Καλώς ήρθατε στο σπίτι σας».
Ελπίζω ότι τότε θα τα ξαναπούμε.
Ειλικρινά,
Θεόδωρος Ι. Ρηγινιώτης
✟ .✬·٠•●.ஜ۩✟۩ஜ.●•٠·✬ . ✟.
(1) Οι παραπομπές ήταν οι εξής:
Για την εξάπλωση του χριστιανισμού: http://www.oodegr.com/neopaganismos/diogmoi/xr.istor1.htm.
Για τους δήθεν διωγμούς των εθνικών από τους χριστιανούς, συνοπτικά: http://www.phys.uoa.gr/~nektar/history/2romanity/nonexistent_persecutions.htm
Αναλυτικά: http://www.arhaioplixia.org/arhaioplixia5.html.
Για τα δήθεν εγκλήματα που καταλογίζονται «στο χριστιανισμό» ή «στην Εκκλησία»: http://www.oodegr.com/neopaganismos/sykofanties/sykofanties.htm.
Για την ηθική ποιότητα του αρχαίου ελληνικού (προχριστιανικού) κόσμου: http://www.ierosolymitissa.org/arxaiopliksia.htm,
http://www.oodegr.com/neopaganismos/politismos/politismos.htm.
Για την ηθική και πολιτισμική ποιότητα του Βυζαντίου: http://www.phys.uoa.gr/~nektar/history/2romanity/civilization_of_romania.htm καιhttp://www.oodegr.com/oode/istoria/istoria.htm#rwmi.
Για τη φύση των αρχαίων θεών: http://www.oodegr.com/neopaganismos/pseftotheoi/pseftotheoi.htm.
Για το χαρακτήρα του χριστιανικού Θεού και την ηθική ποιότητα του χριστιανισμού:
http://oode.wordpress.com/2008/07/06/theosis/,
http://www.oodegr.com/oode/dogma/dogma.htm,
http://www.floga.gr/50/10/2006-7/2007031110.asp,
http://www.alopsis.gr/modules.php?name=News&file=article&sid=653,
http://www.zephyr.gr/STJOHN/pyrinos.htm,
http://www.oodegr.com/neopaganismos/sykofanties/eksousia1.htm,
http://www.oodegr.com/oode/esxata/kol_par1.htm,http://www.oodegr.com/oode/efsevismos/efsevismos.htm,http://www.oodegr.com/oode/swthria/swthria.htm.
Για το ζήτημα της ελληνικότητας, που ασφαλώς σε απασχολεί: http://www.oodegr.com/neopaganismos/ellinikotita/ellinikotita.htm.
Για τη φιλοσοφική αποτίμηση των Πατέρων της Εκκλησίας, βλ. τη Δογματική του καθηγητή του πανεπιστημίου της Γενεύης επισκόπου Ιωάννη Ζηζιούλα, το Χρήστου Γιανναρά, Σχεδίασμα εισαγωγής στη φιλοσοφία, Δόμος, Αθήνα 1990, π. Νικολάου Λουδοβίκου Η ευχαριστιακή οντολογία, Δόμος, Αθήνα 1992, καθώς και τον τόμο Το αρχαίο ελληνικό πνεύμα, του Εγκυκλοπαιδικού Λεξικού «Ηλίου», στα αντίστοιχα λήμματα-κεφάλαια. Ομοίως και τη σχετική εργογραφία των παλαιότερων καθηγητών φιλοσοφίας Βασιλείου Τατάκη και Κων/νου Γεωργούλη.
Παραπέμπω επίσης στην ιστοσελίδα http://www.apologitis.com/, καθώς και σε μια στοιχειώδη βιβλιογραφία:
Γιάννη Τσέντου Ιουλιανός ο Παραβάτης, Τήνος, Αθήνα 2004.
Κυριάκου Σιμόπουλου, Μύθος, απάτη και βαρβαρότητα οι Ολυμπιάδες, Στάχυ 1998.
π. Γεωργίου Μεταλληνού, Παγανιστικός Ελληνισμός ή Ελληνορθοδοξία;, Αρμός, Αθήνα 2003.
Επισκόπου Κάλλιστου Ware, καθηγητή του πανεπιστημίου της Οξφόρδης, Ο ορθόδοξος δρόμος (The Orthodox Way, Londonand Oxford, Mowbray 1979).
Ιερόθεου Βλάχου, επισκόπου Ναυπάκτου, Ορθόδοξη Ψυχοθεραπεία, έκδ. ιεράς μονής Γενεθλίου της Θεοτόκου (Πελαγίας), Λεβαδιά 2004.
Λεωνίδα Φιλιππίδη, Ρωμιοσύνη ή βαρβαρότητα.
Αρχιμανδρίτου Σωφρονίου (Σαχάρωφ), Ο άγιος Σιλουανός ο Αθωνίτης και Οψόμεθα τον Θεόν καθώς εστί, έκδ. ιεράς μονής Τιμίου Προδρόμου, Έσσεξ Αγγλίας (Stavropegic Monastery toSt John the Baptist, Essex).
http://sophia-siglitiki.blogspot.gr/2013/11/blog-post_1.html
http://o-nekros.blogspot.gr/