Λυκούργος Νάνης
"Αφετηρία ενός τέτοιου διαλόγου οφείλει να είναι η προβολή των στοιχείων που ενώνουν τις θρησκείες, παρά εκείνων που τις χωρίζουν. Αφετηρία ενός τέτοιου διαλόγου οφείλει να είναι η προβολή των κοινών αξιών των διαφόρων θρησκειών, παρά των αντιλήψεων εκείνων περί θρησκευτικής ανωτερότητας που υπονομεύουν την ανοχή στην διαφορετικότητα".
Η
νέα "θεότητα" του αιώνα μας, γνήσιο νεοταξικό παράγωγο και έκφανση
του politically correct, είναι η "διαφορετικότητα", η
"ετερότητα", η "συνύπαρξη", η "ανοιχτή κοινωνία",
η "πολυπολιτισμικότητα" κ.τ.ό. που διατρέχει τη σκέψη και
αποτυπώνεται στη γραφίδα ενίων εκκλησιαστικών αξιωματούχων.
Ουδείς
πλέον λόγος, εκφερόμενος από επίσημα ορθόδοξα εκκλησιαστικά χείλη, περί
αιρέσεως και διαστροφής της αληθείας, περί αποδοκιμασίας των πλανών και
επιστροφής, ΕΝ ΜΕΤΑΝΟΙΑ, στη μάνδρα της Ορθοδοξίας,των αιρετικών
σχισματοαιρετικών προτεσταντικών και παπικών κοινοτήτων, περί των διαιρούντων
και περί του δογματικού (και ηθικού) χάσματος που υφίσταται μεταξύ της Μίας,
Αγίας, Καθολικής και Αποστολικής Εκκλησίας και του μωσαικού των αιρέσεων, με
"ψηφίδες" του οποίου συμποσιάζεται, κατά σαφή παράβαση των ιερών
κανόνων και ερήμην του ποιμνίου του, ο πατριάρχης Αλεξανδρείας.
Κι
όμως! Η παράδοση είκοσι αιώνων παραθεωρείται προκλητικότατα απ τους σύγχρονους
εκκλησιαστικούς αξιωματούχους, κάποιος απ τους οποίους, κεκοιμημένος πλέον,
προέβαλλε τον ακόλουθο εξωφρενικό ισχυρισμό: "το ύφος της Πολεμικής και
της Απολογητικής εις την εποχήν της Οικουμενικής Κινήσεως είναι καταδικασμένον
εις αποτυχίαν sic". Eνώ οι ανούσιες αγαπολογίες και η φράγκικη
ψευτοευγένεια, η μελιστάλακτη γλώσσα και οι ανεξάντλητες φιλοφρονήσεις, που
κυριαρχούν στους σύγχρονους "διαλόγους"-συμπόσια μας...πρόκοψαν! Απ
ό,τι φαίνεται, για κάποιους εκκλησιαστικούς ηγήτορες, σκοπό του διομολογιακού
και διαθρησκειακού διαλόγου δεν αποτελεί η επιστροφή των αιρετικών στη μάνδρα
της Ορθοδόξου Εκκλησίας διά της ειλικρινούς αποκηρύξεως των πλανών τους και
αποπτύσεως του δηλητηρίου των πιστευμάτων τους αλλά η "ενότητα μέσα απ τη
διαφορετικότητα", εν ετέροις λόγοις, ο διάλογος αποτελεί αυτοσκοπό και
διεξάγεται ο διάλογος για το διάλογο.
Τι
δηλαδή, σε μια αενάως διαλεγόμενη παγκόσμια κοινωνία, εμείς οι Ορθόδοξοι θα
περιχαρακωθούμε στο καβούκι μας "ναρκισσευόμενοι" που είμαστε
Ορθόδοξοι(για να θυμηθούμε και τον "έτερο βραχίονα"); Άλλωστε, και
προς επίρρωσιν του ως άνω ισχυρισμού, ο πατριάρχης Βαρθολομαίος δήλωσε ότι
"Ἡ Ὀρθόδοξος Ἐκκλησία δέν ἐπιδιώκει νά πείση τούς ἄλλους περί
συγκεκριμένης τινος ἀντιλήψεως τῆς ἀληθείας ἤ τῆς ἀποκαλύψεως, οὔτε ἐπιδιώκει
νά τούς μεταστρέψει εἰς συγκεκριμένον τινά τρόπον σκέψεως», οπότε το
"ιδανικό" μας επετεύχθη!
Συναθροιστήκαμε,
συμποσιαστήκαμε, διαλεχθήκαμε,
επιβεβαιώσαμε τη δογματική μας διαφοροποίηση αλλά "συναντηθήκαμε"
στην υιοθέτηση μιας "ελάχιστης κοινής ηθικής" και, το κυριότερο,
επιβεβαιώσαμε και βιώσαμε τη "συνύπαρξη", το "διάλογο", το
σεβασμό στη "διαφορετικότητα", την "πολυπολιτισμικότητα"
και το θρησκευτικό "πλουραλισμό". Αφού κυριαρχεί ο τελευταίος, όλα
καλά, όλα ανθηρά! Με τα δόγματα θα ασχολούμαστε τώρα; Αυτά θα "εγκλεισθούν
εις το θησαυροφυλάκιον", (για να θυμηθούμε και το "μεγάλο"
Αθηναγόρα) αφού έχει ήδη τεθεί σε κυκλοφορία το νόμισμα της "αγάπης"!
Εάν τώρα, μια τέτοιου είδους πρακτική, παραθεωρεί την παράδοση είκοσι αιώνων
και ασεβεί στη μνήμη των Προφητών, Αποστόλων, Αποστολικών Πατέρων, Απολογητών,
μεγάλων Πατέρων και Διδασκάλων και λοιπών προμάχων της πατρώας πίστεως αλλά και
καταφρονεί τη βούληση του πιστού λαού, ερήμην του οποίου και
πραγματοποιείται,...μικρό το κακό! Εμάς, μας φθάνει, που "διαλεγόμενοι",
επιβεβαιώνουμε την "ανοιχτή κοινωνία" και τη "συνύπαρξη"!
Υ.Γ. Κλασσική
επιβεβαίωση του τρόπου με τον οποίο η παπική παρασυναγωγή εννοεί τη
"συνύπαρξη" και τη "διαφορετικότητα" αποτελεί η ύπαρξη και
δράση της διαβόητης Ουνίας! Φοβερός σεβασμός λοιπόν στο διάλογο απ την πλευρά
των παπικών, που κατά τα άλλα διοργανώνουν συμπόσια με θέμα το...διάλογο!http://aktines.blogspot.gr/2013/10/blog-post_932.html