σχόλιο Γ.Θ : Η αγάπη για την πατρίδα του τον έκανε ατρόμητο και ανίκητο. Μόνος εναντίον όλων έμπαινε στις τάξεις του εχθρού και γινόταν ο φόβος και ο τρόμος των μουτζαχεντίν.
Πίσω από το παγωμένο βλέμμα του η αγάπη για την πατρίδα του, του έδινε δύναμη και τον έκανε θρύλο.
Όταν τα παιδιά είναι άτακτα οι μαμάδες τα φοβίζουν ότι θα έρθει ο μπαμπούλας. Ο μπαμπούλας στα βουνά του Kαυκάσου είχε μορφή και ήταν ο τρόμος όχι μόνο των παιδιών αλλά και των βετεράνων Mουζαχεντίν.
Αντισυνταγματάρχης Ανατόλι Λεμπέντ. Ρώσος με κοζάκικο αίμα γεννήθηκε το 1963 στην Εσθονία της ΕΣΣΔ. Υπηρέτησε στον Κόκκινο Στρατό ως αλεξιπτωτιστής (VDV) για την 2ετή θητεία στην 44η Α/Φ Μεραρχία (Λιθουανία) και στην 57η Ανεξάρτητη Α/Κ Ταξιαρχία (Καζακστάν) το 81-83. Μετά την απόλυση μπήκε στον στρατό ως επαγγελματίας φοιτώντας στην Τεχνική Σχολή Αεροπορίας Στρατού “Lomonosov” ως ιπτάμενος μηχανικός και είδε δράση με αυτή την ιδιότητα στο Αφγανιστάν το 86-87 σε Σύνταγμα Ελικοπτέρων.
Το ’94 με δικά του χρήματα αγοράζει εισιτήρια, πλαστό ξένο διαβατήριο και βίζα και αναχωρεί για την Σερβία ως εθελοντής μαζί με άλλους αλεξιπτωτιστές και πολεμά μέχρι το τέλος του εμφυλίου χωρίς μισθό. Από τον Σ/Α γίνεται γνωστός ως Rus77. Το “Rus” του έμεινε μέχρι το τέλος της καριέρας του.
Το 1999 με δικά του έξοδα πάλι και με συμπολεμιστές στην Σερβία ανεβαίνει στον Β. Καύκασο για τον αγώνα στο Νταγκεστάν κατά των Ισλαμιστών ανταρτών (με Άραβες, Τούρκους και κεντροασιάτες εθελοντές) και εντάσσεται σε παραστρατιωτικές μονάδες. Με ελάχιστα χρήματα και ελάχιστα εφόδια από το στρατό τα μόνα όπλα είναι παλιά AK ή λάφυρα…
Με τις επιχειρήσεις να μεταφέρονται στην Τσετσενία μεταβαίνει στην Μόσχα όπου και εντάσσεται επίσημα στον στρατό και επιστρέφει αμέσως πίσω στο 45ο ανεξάρτητο σύνταγμα φρουρών VDV (spetsnaz υπαγόμενα στους αλεξιπτωτιστές και όχι στην υπηρεσία πληροφοριών του στρατού). Από το το ’99 μέχρι το ’07 μετείχε σε ειδικές επιχειρήσεις σε όλη την επικράτεια (Γκρόζνυ κτλ) επιστρέφοντας πάνω από 10 φορές.
Το καλοκαίρι ’03 κατά τη διάρκεια μάχης στα βουνά του Ulus-Kert πατάει σε νάρκη και χάνει το πόδι του. Σε ενάμιση μήνα ήταν πίσω στο στρατό σε εντατικές επιχειρήσεις, ενώ ταυτόχρονα συνεχίζει να πέφτει με αλεξίπτωτα ξεπερνώντας τα 840 άλματα(!) και την εκπαίδευση στις πολεμικές τέχνες (systema, sambo) όλα πια με με τεχνητό μέλος!!! Συμμετέχει τον βαρύ χειμώνα του 03-04 στα βουνά του Ναγκεστάν στο κυνήγι του Ρουσλάν Γκελάγιεφ.
Στις 9 Γενάρη του 2005 η περίπολός του πέφτει σε ενέδρα. Αρνούμενος να εγκαταλείψει τους δύο τραυματίες άνδρες του και να τους αφήσει να αιχμαλωτιστούν (όχι και ότι καλύτερο στα χέρια των ισλαμιστών) επιτίθεται μόνος του και σκοτώνει τρεις αντιπάλους τρέποντας σε φυγή τους υπόλοιπους. Στις 24 τραυματίζεται από θραύσματα RPG ενώ καλύπτει με το σώμα του τραυματίες άνδρες του. Με πληγές στο κάτω μέρος της πλάτης αδρανοποιεί μόνος του την θέση του RPG και του διπλανού πολυβόλου, και συνεχίζει να διοικεί την περίπολο -το αποτέλεσμα της μάχης ήταν η καταστροφή της εχθρικής βάσης του Σαμήλ Μπασάγιεφ. Για τις δύο ενέργειες παίρνει το παράσημο του Ήρωα της Ρωσικής Κοινοπολιτείας έχοντας το βαθμό του Λοχαγού από τον Πρόεδρο Πούτιν.
Παραιτείται με το τέλος των εχθροπραξιών. Με την έναρξη του πολέμου της νότιας Οσετίας μαζί με άλλους βετεράνους επιστρέφει στο μέτωπο. Στην εκστρατεία τα καθήκοντά του ήταν να ετοιμάσει το πρώτα τμήματα, έρευνα και καταστροφή των τμημάτων του αναγνώρισης του εχθρού, και στρατηγική αναγνώριση. Το τάγμα του (δκτης σε ένα εκ των τριών του 45ου συντάγματος) μπήκε πρώτο και πρώτος μπροστά ήταν ο ίδιος όπως συνήθιζε. Οι πράξεις του ενάντια στα Γεωργιανά στρατεύματα κινούνται στα όρια του θρύλου. Στο Τσινβάλι έκλεψε άρμα του εχθρού και του επιτέθηκε από πίσω σπάζοντας τον αποκλεισμό των Ρώσων κυανόκρανων! Με τολμηρή καταδρομή στο λιμάνι του Πότι με το τάγμα του, καταστρέφουν τα αγκυροβολημένα πλοία του γεωργιανού ναυτικού και τις ειδικές δυνάμεις που τα φυλούσαν. Οι 22 γεωργιανοί έπεσαν χωρίς πιστολιά –”ήσυχα” κατά τον ίδιο– και με λάφυρα 5 Hummer. Το πάθος του για μάχη κατά τον ίδιο οφείλεται στην θέληση του να εκπροσωπήσει στη μάχη τους νεκρούς και τους τραυματίες βετεράνους! Για τις πράξεις αυτές γίνεται μόλις ο 2ος κάτοχος του νέου παράσημου Order of St. George 4ης τάξης που του δόθηκε της 1η Οκτωβρίου του ίδιου έτους από τον Πρόεδρο Μεντβέγτεφ.
Ο Lebed μπροστά με μαντήλι στο πρόσωπο κατά την πορεία εντός της Γεωργίας.
Για τη Γεωργία ο ίδιος μίλησε για την απίστευτη τεχνολογική υπεροχή του αντιπάλου και τους καλούς αλλά ξένους εκπαιδευτές (ουκρανούς σε α/α και ηλεκτρονικά, τούρκους σε πεζοπόρα τμήματα) και αναφέρει ότι η νίκη ήρθε χάρις στην έλλειψη επιθετικού πνεύματος από την Γεωργιανή ηγεσία (η ρωσική 58η Στρατιά ήταν ό,τι χειρότερο από άποψη υλικού στον ρωσικό στρατό και χρειάστηκαν πολλά ατού όπως το τσετσενικό τάγμα spetsnaz Vostok με ηγέτη τον καταζητούμενο από τους ίδιους τους ρώσους Σαλήμ Γιαμαντάγιεφ…). Ξεκαθάρισε ότι η νίκη τελικά δεν έρχεται από αεροπλάνα ή πυροβολικό αλλά από αγώνα εκ του συστάδην, όπου τα ρωσικά τμήματα με εμπειρία ετών σε διάφορα εδάφη βγαίνουν πάντα νικητές.
Συνεχίζει την καριέρα του στον Ρωσικό στρατό υπηρετώντας ως Ανχης, δκτης πια του 45ο συντάγματος VDV στη Μόσχα μονάδας, αντίστοιχης με τα ΕΤΑ και στην οποία πέρασε την καριέρα του.
Στις 27 Απριλίου το 2012 σκοτώνεται σε τροχαίο ατύχημα (σαν τον Ήρωα Μπικάκη) και κηδεύεται με πλήρεις στρατιωτικές τιμές. Συνολικά τιμήθηκε με τα παράσημα:
Hero of the Russian Federation
Order of St George, 4ης τάξης
Order of Courage, 3 φορές
Order of the Red Star, 3 φορές
Order for Service to the Homeland in the Armed Forces of the USSR 3ης τάξης
Distinguished Military Service, 1ης και 2ης τάξης
“For Impeccable Service”, 3ης τάξης
“From the Grateful Afghan People”.
Ο Ανχης δικαιούταν σαν βετεράνος του πολέμου στο Αφγανιστάν να πάρει “εργατική εστία”. Η πτώση της ΕΣΣΔ όμως και τα χρόνια φτώχειας που επακολούθησαν για τις ρωσικές δυνάμεις δεν επέτρεψαν σε αυτόν τον πολεμιστή να μένει καν στο νοίκι. Όλα του τα χρήματα πήγαιναν σε όπλα, βίζες κτλ. Στην παρασημοφόρηση από τον Πούτιν, τον ρώτησε που μένει και ο Ανχης απάντησε στους κοιτώνες του στρατοπέδου… Τελικά πήρε σπίτι μόλις το 2009 –έχτισαν ένα κτήριο μέσα στην μονάδα και του έδωσαν ένα διαμέρισμα– με 30 χρόνια καθυστέρηση, και 4 χρόνια μετά την εκδήλωση.
Με τον πιστό του φίλο, Pate. Τον βρήκε τραυματισμένο στην Τσετσενία το 2004 και από τότε έγιναν αχώριστοι σύντροφοι στη μάχη.
Η αγάπη του ανθρώπου αυτού για την πατρίδα του είναι παραπάνω από προφανής. Η εμπειρία του στον πόλεμο είναι σχολή πια στις Ρωσικές Δυνάμεις. Θέλω να κρατήσω για μας το εξής: ούτε η τεχνολογία, ούτε τα ανώτερα μέσα αεροπορίας και πυροβολικού κερδίζουν μόνα τους τις μάχες. Οι μάχες κερδίζονται, ΚΥΡΙΩΣ, από την θέληση για νίκη, την αγάπη στην πατρίδα και τους συντρόφους. Για τον Λεμπέντ οι 10-12 σύντροφοι του ήταν η ΠΑΤΡΙΔΑ και η παραμονή στη μάχη ήταν ΧΡΕΟΣ προς τους τραυματίες και νεκρούς. Με ένα πόδι, δεν έκανε πίσω απέναντι σε μονάδες που είχαν τελευταίας τεχνολογίας τυφέκια και σκοπευτικά, ή σε μονάδες με θρησκευτικό φανατισμό και πείσμα, ακόμη και αν είχε μονάχα ένα παλιό ΑΚ στα χέρια και μια χούφτα βολίδες.
Kυνέγειρος
Πηγή
strategyreports.wordpress.com