Το Ιράν για άλλη μια φορά εκνεύρισε τον κόσμο με τα πυρηνικά του σχέδια. Η Τεχεράνη ανακοίνωσε πως ετοιμάζεται να ξεκινήσει την παραγωγή του επονομαζόμενου πυριτιούχου καυσίμου (silicide fuel), το οποίο θα του επιτρέψει να απλοποιήσει τον εμπλουτισμό του ουρανίου. Αυτό προορίζεται για τον ερευνητικό αντιδραστήρα στην Τεχεράνη, δήλωσε η Οργάνωση Πυρηνικής Ενέργειας του Ιράν.
Ορισμένοι δυτικοί εμπειρογνώμονες ισχυρίζονται πως το Ιράν έχει περάσει άλλη μία «κόκκινη γραμμή» και ήρθε η ώρα να υπάρξει αντίδραση γι’ αυτό. Άλλοι λένε πως η έναρξη αυτής της παραγωγής δεν είναι κάτι το νέο ή το εντυπωσιακό. Αν το Ιράν θα λειτουργήσει με διαφάνεια και υπό την εποπτεία της ΙΑΕΑ, τότε δεν θα συμβεί τίποτα το παράξενο. Το βασικό «αλλά» σε όλα όσα συμβαίνουν είναι η αντίδραση του Ισραήλ, το οποίο αντιδρά με νευρικότητα σε οποιαδήποτε είδηση από το ιρανικό «πυρηνικό μέτωπο», σημειώνει ο ειδικός σε ζητήματα διεθνούς ασφάλειας Πιότρ Τοπιτσκάνοφ: Οι Ισραηλινοί πολιτικοί αναφέρθηκαν ήδη κατ’ επανάληψη ότι το Ιράν έχει περάσει την «κόκκινη γραμμή» και οι πράξεις του σηματοδοτούν την επιδίωξή του να αποκτήσει πυρηνικό όπλο. Αν το Ισραήλ ενδιαφέρεται κατ’ αυτόν τον τρόπο για αυτές τις ειδήσεις, μπορεί, λοιπόν, να αναλάβει δράση, παρόμοια με εκείνη που έλαβε έναντι της Συρίας. Δηλαδή να επιφέρει στρατιωτικό χτύπημα (το Σεπτέμβριο του 2007 ισραηλινά αεροσκάφη κατέστρεψαν το συριακό αντιδραστήρα στο Αλ Κουμπάρ). Αυτό θα οδηγήσει σε αύξηση της έντασης στην περιοχή».Το Ιράν σήμερα έχει 18 χιλιάδες μηχανήματα φυγοκέντρισης για τον εμπλουτισμό του ουρανίου. 10 χιλιάδες εξ αυτών αυτή τη στιγμή λειτουργούν, δήλωσε ο πρώην επικεφαλής της Οργάνωσης Πυρηνικής Ενέργειας του Ιράν Φερεϊντούν Αμπασί. Όλα όμως σχεδόν αυτά τα μηχανήματα φυγοκέντρισης είναι παλιά, πρωτόγονης γενιάς. Για τα παραγωγή ουρανίου υψηλής ποιότητας σε βιομηχανικές συνθήκες, απαιτούνται περίπου 30 χιλιάδες μηχανές φυγοκέντρισης νέας γενιάς.
Το Ιράν από καιρό ανεπιτυχώς προσπάθησε να αποκτήσει αυτό το είδους καυσίμου από το εξωτερικό, συγκεκριμένα από τη Γαλλία ή τη Ρωσία. Για πολιτικούς λόγους όμως αυτό δεν το κατάφερε. Και τώρα προσπαθεί να οργανώσει τη δική του παραγωγή, εξηγεί ο διευθυντής του ρωσικού Κέντρου Ενέργειας και Ασφάλειας Αντόν Χλοπκόφ:
Είναι ένας είδους καυσίμου, το οποίο χρησιμοποιείται στους ερευνητικούς αντιδραστήρες. Είναι αρκετά περίπλοκο για την παραγωγή. Σε βιομηχανικές συνθήκες ένα παρόμοιο καύσιμο σήμερα παράγεται μόνο σε δύο χώρες, στη Γαλλία και την αργεντινή. Το αργεντίνικο καύσιμο, συγκεκριμένα, τα τελευταία 30 χρόνια χρησιμοποιούσε το Ιράν. Τα αποθέματά του όμως τελείωσαν. Είναι πρόωρο να πούμε ότι το Ιράν έχει κατακτήσει το τεχνολογικό επίπεδο για τη βιομηχανική παραγωγή αυτού του καυσίμου.
Εξαιτίας των πολιτικών ελιγμών γύρω από το ιρανικό «πυρηνικό πρόγραμμα» ελάχιστοι θυμούνται ότι η πυρηνική ενέργεια στη χώρα έκανε την εμφάνισή της με τη βοήθεια της Ουάσιγκτον στα μέσα του προηγούμενου αιώνα, όταν θεμελιώθηκε το Κέντρο Πυρηνικής Φυσικής του Πανεπιστημίου της Τεχεράνης. Τα σχέδια στον τομέα της πυρηνικής ενέργειας έγιναν υπό την αιγίδα των ΗΠΑ, με τις οποίες το Ιράν από το 1957 είχε υπογράψει συμφωνία. Σύμφωνα με το κείμενο της συμφωνίας, η Ουάσιγκτον είχε αναλάβει την υποχρέωση να προμηθεύσει το Ιράν με πυρηνικές κατασκευές, εξοπλισμό και να εκπαιδεύει τους ειδικούς του. Σήμερα η Ουάσιγκτον είναι ο κύριος επικριτής των πυρηνικών σχεδίων του Ιράν.
* Η άποψη της Σύνταξης μπορεί να μη συμπίπτει με την άποψη του/της αρθρογράφου
Αντρέι Φεντιάσιν - http://greek.ruvr.ru/2013_08_20/235533566/
http://www.geopolitics.com.gr/2013/08/blog-post_7224.html