Με την πλειοψηφία των επιβατών στα αμπάρια και με την πρώτη θέση να αναζητάει λάφυρα από το διπλανό πλοίο που «παραπαίει», το πλήρωμα χαζεύει την όλη διαδικασία - χωρίς να αντιλαμβάνεται το παγόβουνο, επάνω στο οποίο κινδυνεύει να συντριβεί.
Η επέλαση του ΔΝΤ στην Ευρώπη, με το «μανδύα» της Τρόικας (υπενθυμίζουμε ότι ο μοναδικός πελάτης που του είχε απομείνει το 2007 ήταν η Τουρκία), έχει αφενός μεν έναν κύριο στόχο, αφετέρου αρκετούς παράπλευρους.
Ο κεντρικός στόχος του είναι ασφαλώς η εγκατάσταση της δικτατορίας της ελίτ και του χρηματοπιστωτικού τέρατος στην ήπειρο μας - με την Ελλάδα να έχει διαδραματίσει το ρόλο του πολιορκητικού κριού, του Δούρειου Ίππου καλύτερα, όσον αφορά την Ευρωζώνη.
Πρώτος παράπλευρος στόχος του είναι η ενδυνάμωση των εκάστοτε τοπικών ελίτ στις επί μέρους χώρες
- μέσω της δημιουργίας φθηνού, υπάκουου και πειθαρχημένου εργατικού
δυναμικού, καθώς επίσης νέων επενδυτικών ευκαιριών, παράλληλα με τον
περιορισμό του ανταγωνισμού της μεσαίας τάξης.
Για να μπορέσει να επιτύχει τον πρώτο παράπλευρο στόχο του, «παράγει» μία όσο το δυνατόν μεγαλύτερη ανεργία - ενώ, όσον αφορά το δεύτερο σκέλος, προωθεί έντονα τις ιδιωτικοποιήσεις.
Το τρίτο σκέλος επιτυγχάνεται κυρίως με την υπερβολική αύξηση της
φορολογίας η οποία, σε συνδυασμό με την ύφεση που προκαλείται, οδηγεί
στη χρεοκοπία χιλιάδες μικρομεσαίες επιχειρήσεις - επίσης, στον
«αφανισμό» της αστικής τάξης, η οποία αποτελεί το βασικό στήριγμα της
δημοκρατίας.
Ο
δεύτερος παράπλευρος στόχος του ΔΝΤ είναι η ενδυνάμωση ορισμένων
«χωρών-ελίτ», οι οποίες «εκτρέφονται» από τις ασθενέστερες, με πολλούς
και διάφορους τρόπους (εξαγορά παραγωγικών επιχειρήσεων στις
«ελλειμματικές», δημιουργία οικονομικών ζωνών ειδικού σκοπού κλπ.). Σκοπός
είναι η εγκατάσταση συστημάτων ελέγχου, έτσι ώστε οι Η.Π.Α., ο
εργοδότης του, να μπορεί να επιβάλλει τις πάσης φύσεως επιθυμίες του. (σχόλιο Γ.Θ : Για παράδειγμα η βιομετρικές κάρτες με τσιπάκι κτλ).
Ιδανικότερη «χώρα-φύλακας» στην Ευρώπη είναι ασφαλώς η «αστυνομική», πειθαρχική και αποκρατικοποιημένη πλέον Γερμανία - η οποία είχε «χρησιμοποιηθεί» ανάλογα, για τον έλεγχο της Ρωσίας, κατά τη διάρκεια του ψυχρού πολέμου.
Ο τρίτος και τελευταίος στόχος του ΔΝΤ είναι η διαχρονική λεηλασία του πλούτου, καθώς επίσης των πλουτοπαραγωγικών πηγών, εκ μέρους της παγκόσμιας ελίτ - εύκολα και χωρίς ιδιαίτερο κόπο, με τη βοήθεια του χρηματοπιστωτικού συστήματος.
Για να το επιτύχει, οφείλει να «κατακτήσει» το εκάστοτε ξένο χρηματοπιστωτικό σύστημα, επιτρέποντας
στις «χώρες-αποικίες» του αποκλειστικά και μόνο την παραγωγική
δραστηριοποίηση τους - τη «βρώμικη δουλειά» (βιομηχανία, εμπόριο, λοιπές
υπηρεσίες). Εδώ κατατάσσεται και ο σιωπηλός πόλεμος που διεξάγεται
σήμερα, με «πεδίο μάχης» την ανακεφαλαιοποίηση του τραπεζικού συστήματος
της πατρίδας μας.
Ανάλυση
Η εισβολή του ΔΝΤ στην Τουρκία πραγματοποιήθηκε το 2001 - όπως έχουμε περιγράψει αναλυτικά στο κείμενο μας «Η λεηλασία της Τουρκίας». Η γειτονική χώρα άντεξε μόλις δύο μήνες μετά το ξέσπασμα της κρίσης - υπογράφοντας
ένα εξευτελιστικό μνημόνιο υποτέλειας, μέσω του οποίου οδηγήθηκε στην
εξαθλίωση και στον εξευτελισμό των πολιτών της, παράλληλα με την
εκποίηση του συνόλου σχεδόν της δημόσιας περιουσίας της.
Ίσως οφείλουμε να σημειώσουμε εδώ ότι, η πατρίδα μας έχει αποδειχθεί πολύ πιο ανθεκτική από την Τουρκία - αφού συνεχίζει να αντιστέκεται, παρά το ότι έχουν περάσει ήδη τρία χρόνια από την εισβολή των «μπράβων» των τοκογλύφων. Ελπίζουμε δε να κερδίσει στο τέλος τον πόλεμο, επειδή θα ήταν άδικο να αποδειχθούν άσκοπες οι θυσίες των Ελλήνων, των Κυπρίων, των Ιρλανδών, των Πορτογάλων και όλων των υπολοίπων, οι οποίοι έχουν «πέσει» στα διάφορα πεδία των μαχών.
Εννοούμε φυσικά τους εκατοντάδες χιλιάδες ανέργους, εκείνους
που υποφέρουν λόγω της μείωσης των μισθών και συντάξεων, όσους
αναγκάσθηκαν να εκπατρισθούν, αυτούς που δυστυχώς αυτοκτόνησαν, τους ιδιοκτήτες των μικρομεσαίων επιχειρήσεων που έκλεισαν, τους πεινασμένους, τους αρρώστους και όλους τους υπόλοιπους - αφού αυτά είναι τα θύματα των σημερινών οικονομικών πολέμων.
Επιστρέφοντας στην Τουρκία, η
παρούσα κυβέρνηση της αφενός μεν «εκποίησε» τη δημόσια περιουσία της
στις πολυεθνικές, αφετέρου διεύρυνε την εξαθλίωση των πολιτών της - η οποία συνεχίζεται ακόμη και σήμερα, παρά τα (κάποτε) υψηλά ποσοστά ανάπτυξης της οικονομίας της.
Ως συνήθως, το
ΔΝΤ φροντίζει έτσι ώστε οι πολύ πλούσιοι να γίνονται πλουσιότεροι, η
μεσαία εισοδηματική τάξη να καταρρέει, ενώ οι φτωχοί φτωχότεροι -
γεγονός που έχει αποδειχθεί στη Βραζιλία, στην Αργεντινή και όπου αλλού
δραστηριοποιήθηκε, ενώ αποτελεί έναν από τους παράπλευρους στόχους του.
Προσέχει δε πλέον, με ξεκίνημα την εισβολή του στην Τουρκία, να αφήνει αρκετά κενά, «ιούς» καλύτερα στις χώρες που «επιδιορθώνει», έτσι ώστε να χρειαστούν ξανά τις «υπηρεσίες» του - κάτι που δεν φρόντισε όσο έπρεπε στο παρελθόν, κινδυνεύοντας σχεδόν να χρεοκοπήσει.
(...)
Η
Τουρκία θυμίζει σήμερα ένα εξοπλισμένο με γερμανικά κυρίως όπλα
υπερωκεάνιο, με τη συντριπτική πλειοψηφία των επιβατών του στοιβαγμένη
στα αμπάρια. Η πρώτη θέση, «εν ανυπαρξία μεσαίας», έχει συνωστισθεί στο
πολυτελές κατάστρωμα - επιδιώκοντας να συλλέξει τα λάφυρα ενός διπλανού πλοίου, το οποίο «παραδέρνει στα κύματα», πλέοντας μεταξύ της Σκύλλας και της Χάρυβδης.
Την ίδια στιγμή, το πλήρωμα του υπερωκεανίου «χαζεύει» την όλη διαδικασία – χωρίς να αντιλαμβάνεται το τεράστιο παγόβουνο που διαφαίνεται ήδη στον ορίζοντα, επάνω στο οποίο οδηγείται με συνεχώς αυξανόμενη ταχύτητα.
Φυσικά δεν ευχόμαστε σε καμία περίπτωση τη συντριβή του διπλανού μας πλοίου, όσο και αν μας ενοχλεί - ενώ είναι δυνατόν να αποφευχθεί, εάν «αφυπνισθεί» το πλήρωμα του
αντιλαμβανόμενο ότι, όχι μόνο κινείται προς το μέρος του θανατηφόρου
παγόβουνου, αλλά έχει στο πλάι του πολλά άλλα μικρότερα (Συρία,
Κουρδιστάν κλπ.), εξίσου απειλητικά.
Ολοκληρώνοντας,
όπως διαπιστώνεται από την κατάσταση της γειτονικής μας χώρας, καθώς
επίσης πολλών άλλων κρατών στο παρελθόν (Βραζιλία, Αργεντινή κλπ.), η πολιτική που επιβάλλει το ΔΝΤ δημιουργεί «μανιοκαταθλιπτικές» οικονομίες -
με τους στόχους που αναφέρθηκαν στην αρχή της ανάλυσης μας. Οφείλουμε
λοιπόν να την αποφύγουμε με κάθε θυσία, επιλέγοντας την αντιμετώπιση των
προβλημάτων της οικονομίας μας, με δικά μας αποκλειστικά μέσα – όσο και
αν μας κοστίσει.
Στα
πλαίσια αυτά, αφού προηγουμένως εκδιωχθεί η Τρόικα (πρώτη προτεραιότητα
μας), θα πρέπει να είμαστε όλοι πρόθυμοι να συμβάλλουμε στην εξυγίανση
της πατρίδας μας, με τα μέσα που ο καθένας μας μπορεί να διαθέσει –
έχοντας τη βεβαιότητα ότι, μπορούμε και μόνοι μας να τα καταφέρουμε, αφού έχουμε τη μεγάλη τύχη να ζούμε σε μία πάμπλουτη, πολλαπλά προικισμένη χώρα, η οποία υποφέρει αποκλειστικά και μόνο από τα δικά μας λάθη και παραλείψεις.
Ο
δρόμος αυτός δεν είναι φυσικά εύκολος, ούτε τόσο απλός, όσο ίσως
νομίζουμε. Εν τούτοις, είναι απολύτως εφικτός, ανεξάρτητα από τις
εξελίξεις στην υπόλοιπη Ευρωζώνη – τις οποίες οφείλουμε να περιμένουμε υπομονετικά, απασχολούμενοι με την επίλυση των δικών μας προβλημάτων, έτσι ώστε να είμαστε προετοιμασμένοι για ότι και αν συμβεί
(μηδενισμός διδύμων ελλειμμάτων, αναβίωση της παραγωγική μας βάσης,
ορθολογικό επιχειρηματικό πλαίσιο, αύξηση της παραγωγικότητας του
δημοσίου τομέα κλπ.).
Ειδικά επειδή, εάν δεν καταπολεμηθούν άμεσα οι ευρωπαϊκές ασυμμετρίες (άρθρο μας), η Ευρωζώνη θα καταρρεύσει με έναν εκκωφαντικό θόρυβο
– κάτι που εμείς τουλάχιστον ευχόμαστε να αποφευχθεί, αφού κάτι τέτοιο
θα αποτελούσε μία πολύ μεγάλη «δοκιμασία» για ολόκληρο τον πλανήτη. Εν
τούτοις, οφείλουμε να είμαστε προετοιμασμένοι, με πρώτη προτεραιότητα ίσως την επέκταση του «ζωτικού εμπορικού χώρου» μας στην Τουρκία, στα Βαλκάνια (στην κάποτε «ζώνη της δραχμής»), καθώς επίσης στις χώρες της πρώην Σοβιετικής Ένωσης.
Βασίλης Βιλιάρδος (copyright)
Αθήνα, 06. Απριλίου 2013
ολόκληρο το κείμενο
casss.gr
infognomonpolitics