Η γιορτή της Ανάληψης του Χριστού στα μικρά, όμορφα, πετρόχτιστα εξωκλήσια στην ύπαιθρο χώρα με τη συμμετοχή των χριστιανών και τη φροντίδα των επιτρόπων-εκκλησατόρων τους, περιέχει όλη τη χάρη του γεγονότος, αφού...
οι παλαιοί κτίτορες, οι νεώτεροι συνεχιστές-επίτροποι, οι ψάλτες, ο λαός που προσέρχεται στη Θεία Ευχαριστία, όλοι συγκλίνουν στο αυτό γεγονός μέσα από τη λειτουργικότητα της γιορτής, που είναι η ενώπιον των Μαθητών του Κυρίου Ανάληψή Του - η ‘’μεταφορά’’ μαζί με τη θεία φύση στους ουρανούς και της ανθρώπινης φύσης. Ούτε δηλαδή η απόθεση και απόρριψή της, ως κτιστής (και επομένως κατώτερης), ούτε η απορρόφηση και εξαφάνισή της μέσα στην και από τη θεία φύση. Οπότε στις δυο αυτές περιπτώσεις (και μόνο τότε) δεν θα είχαμε χριστιανική ανθρωπολογία. Αλλά έχομε τη διατήρησή της στην ακεραιότητά της και στην αυθεντικότητά της, ώστε ορθά να γίνεται λόγος για τη θέωση, της ανθρώπινης φύσης στην ασύγχυτη και αδιαίρετη ενότητά της με τη θεία, στη μία υπόσταση του Λόγου, στο ένα και ανεπανάληπτο Πρόσωπο του Χριστού. Στο Χριστό και με την Ανάληψή Του, όχι απλώς διασώζεται η ανθρώπινη φύση, αλλά βρίσκει την ενότητά της και την ολότητά της, καθώς επ-ανευρίσκει την οντολογία της, το αρχέτυπο κάλλος της.
http://synodoiporia.blogspot.gr/2013/06/blog-post_4870.html
(απόσπασμα)