Ζήστε το επικό του τέλος μέσα από την πένα του Κ.Κυριαζή.
Επιμέλεια Έκτακτο Παράρτημα
Το μεσημέρι ζήτησε τους στρατηγούς του. Ήλθαν, γονάτισαν ένας ένας δίπλα του. Ήταν πολύ εξαντλημένος για να τους μιλήσει. Ακούμπαγε το χέρι του πάνω στα μαλλιά τους, καθώς τους αναγνώριζε. Τους πνίγαν οι λυγμοί. Τον λάτρευαν.
Έπεσε πάλι η νύχτα. Ήλθε ο Πατριάρχης, τον κοινώνησε. Μύρισε θυμίαμα και λιβανωτό ο ιερός κοιτώνας. Είχε χάσει την μάχη του με το θάνατο. Λυγούσε. Δεν ζούσα με αυταπάτες. Κοιμήθηκε ύπνο ταραγμένο από εφιάλτες. Φώναζε, έδινε παραγγέλματα στρατιωτικά. Μια-δυο φορές ανασηκώθηκε πάνω στο κρεβάτι του. Θωρούσε οράματα, ζούσε πολέμους, σκοτωμούς. Μίλαγε με στρατηγούς που μόνο κείνος έβλεπε.
(...) Οράματα περνούσαν πάλι από το θολωμένο του το νου. Έκανε να σηκώσει τα χέρια του, το δεξί όπου κράταγε ολόκληρη την ζήση του το σπαθί του, το αριστερό που βάσταγε σ' όλες τις μάχες το σκουτάρι και το εικόνισμα της Παναγίας. Δεν μπόραγε. Βογκούσε μέσα στην προσπάθειά του.
Κάποια στιγμή, είχε πια περάσει η ώρα που ανάβουν οι λυχνίες, όταν στον ιερό κοιτώνα βρίσκονταν ο Κωνσταντίνος (ο αδερφός του) η αυτοκρατόρισσα Ελένη (σύζυγος του αδερφού του), οι κόρες της και ο πρωτόπαπας του Ιερού Παλατίου, που γονατιστός σιγόψελνε μια προσευχή, ανασηκώθηκε από την αγκαλιά μου, άνοιξε διάπλατα τα μάτια του, σήκωσε ψηλά το δεξί του χέρι και φώναξε τόσο δυνατά, που αντήχησε το δώμα: "Όσοι στρατιώτες, ακολουθήστε με". Δεν είχε σβήσει ακόμα η κραυγή από τα χείλη του, δεν είχαν προλάβει να γυρίσουν ο Κωνσταντίνος και ο πρωτόπαπας να τον δούνε, όταν σωριάστηκε άψυχος στην αγκαλιά μου.
Από το μυθιστόρημα του Κ.Κυριαζή, "Βασίλειος ο Βουλγαροκτόνος".
yiorgosthalassis.blogspot.com