Μέρος πρώτο
Μέρος δεύτερο
σχόλιο Γ.Θ : Άγνωστες πτυχές μιας ιστορίας ξεχασμένης από ένα σχέδιο, που ποτέ δεν μπήκε στο ράφι, αφού οι ισχυροί τις γης πραγματικά έχουν τα σχέδιά τους για όλους μας...
Διαβάστε...
για την συγκλονιστική εισβολή του Ελληνικού Στρατού στην Κωνσταντινούπολη!
Για την έπαρση της Ελληνικής σημαίας στον ουρανό της Βασιλεύουσας!
Για την μοιρολατρική αντίδραση των τούρκων στην Ελληνική επικράτηση.
Αποβίβαση στο ίδιο μέρος από όπου έφυγαν οι Κρητικοί του 1453!
Ο γέρος που μαρμάρωσε!
Η προφητεία...
Το πάλατι του Σουλτάνου έδρα του Ελληνικού Τάγματος!
Οι Κρητικοί χωροφύλακες της Κωνσταντινουπόλεως.
Επιμέλεια Έκτακτο Παράρτημα
Στον Βοσπορίτη γιαλό, κατάντικρυ στο θερινό παλάτι του Ντολμά Μπαξέ, περήφανος λικνίζονταν ο «Αβέρωφ». Σφαλιχτά για πάντα τα παραθυρόφυλλα των δωματίων του Σουλτάνου. Κατεβασμένα και τα μυστηριώδη καφάσια.
Μα ποιός δεν θα φαντάζεται πως πίσω από τα καφάσια δεν καρφώνονταν κάποια μάτια κατακόκκινα από θυμό και λύσσα, να ματιάζουν το καράβι μας, που στην φαντασία του τουρκικού Λαού πήρε όλες τις μορφές των θρύλων;
Κυρίαρχα τα πολεμικά μας πλοία, έτρεχαν τη Μαύρη Θάλασσα, το Αιγαίο, την Προποντίδα. Ανοιχτά τα Στενά. Στα Καβάκια – στην έξοδο των στενών του Βοσπόρου προς την Μαύρη Θάλασσα, τα κανόνια αυτά, που έκαμναν τη Ρωσία να τρέμη, τα κανόνια με τα οποία σφαλούσεν η Τουρκία της πόρτες της προς τους θαλασσινούς δρόμους που έφερναν στην Πόλη, τα κανόνια αυτά τ’ αχρήστευσε μια ελληνική διμοιρία του τάγματος.
(…) «Θέλω – γράφει ο αυτόπτης πολεμικός απεσταλμένος – ώρες να στέκωμαι και να βλέπω την εικόνα αυτή. Βουβός και με την πέννα ακίνητη, και να βυθίζωμαι σ’ όνειρα. Το νοιώθετε Πανέλληνες; Το Παλάτι του Σουλτάνου τώρα έδρα του Ελληνικού Τάγματος. Το γραφείο του Σουλτάνου, τώρα γραφείο του Αρχηγού του Ελληνικού Τάγματος που απλώθηκε στο Βόσπορο.
Μέσα στο σουλτανικό αυτό γραφείο κάθε πρωί ο διοικητής του Ελληνικού Τάγματος έπαιρνε αναφορά του Τούρκου διευθυντού της τουρκικής Χωροφυλακής του Βοσπόρου, του αντισυνταγματάρχου Γκαλήπ βέη, γαλλιστί γραμμένη.
Η Ανάστασις της Βυζαντινής Αυτοκρατορίας.
«Κι έτσι πέρασαν οι μήνες, οι ώμορφοι κι οι αξέχαστοι μήνες. Ζούσεν η Πόλη, και μαζί της όλη η Φυλή, μέσα σ’ όνειρο.
Χύθηκαν κι άπλωσαν οι ελληνικές φάλαγγες στην Μικρασία, στη Θράκη. Και στην Πόλη ο Πρόσκοπος. Το Ελληνικό Τάγμα. Στο Φανάρι οι Κρητικοί χωροφύλακες με τις γραφικές τους βράκες, φρουρά της Κλειστόπορτας του Εθνομάρτυρος Γρηγορίου του Ε’. Στο Καδήκιοϊ, την αρχαία Χαλκηδόνα, σταθμός ελληνικής Χωροφυλακής. Δέκα χιλιάδες Ελληνόπουλα της Πόλης σχημάτισαν τα τάγματα των Προσκόπων που η παρέλασίς τους με τις γαλανόλευκες σημαίες τους, από τους κεντρικούς δρόμους της Πόλης, σκορπούσε ρίγη ενθουσιασμού στον Ελληνόκοσμο. Κάτω στην προκυμαία του Γαλατά, σε μια πανύψηλη ταράτσα οι αύρες ανέμιζαν τέσσερες σημαίες, την αγγλική, την γαλλική, την ιταλική και την ελληνική – σύμβολα της Νίκης και της κατοχής της Κωνσταντινουπόλεως. Ο Ελληνικός Ερυθρός Σταυρός έδινε γιορτές στους δημόσιους Κήπους που θα μείνουν αξέχαστες. Ο ουρανός της Πόλης σε κάθε γιορτή δεν φαινόταν, γιατί πιο κάτω και πάνω από τα κεφάλια του πλήθους απλώνονταν ένας άλλος ουρανός από ελληνικές σημαίες. Στα κέντρα, στα θέατρα, στους δρόμους, αντιλαλούσαν οι ήχοι του Εθνικού μας Ύμνου κι όλων των τραγουδιών, που ενέπνευσεν η σκλαβιά.
Κι οι τούρκοι σαν σκλάβοι, σαν χαμένοι άνθρωποι.
Κι ήταν όλα έτοιμα. Τ’ όνειρο έγινε πραγματικότης.
Όλα. Ζωντανά κι άψυχα. Με τα μάγια των θρύλων. Με τα μάτια που αχόρταγα καμάρωναν. Με τις ψυχές γεμάτες φως. Όλα. Μιλούσαν για την Ανάστασι της Ελληνικής Βυζαντινής Αυτοκρατορίας.
Ένα απόγευμα του Ιουλίου 1920, πήγα στο προσκύνημα της Αγιά Σοφιάς με τον φίλο μου επίατρο Χριστόπουλο. Όταν βγήκα έξω η νύχτα άπλωνε τους μαύρους πέπλους της, κι εγώ έμενα ακόμα εκεί μαγεμένος.
Ξένος σ’ ό,τι με τριγύριζεν έμψυχο, εδώ, στην τουρκική τώρα συνοικία, βυθίστηκα στις εσώτατες σκέψεις μου. Σφάλισα τα μάτια και μου φάνηκε πως άκουγα τις καμπάνες της Αγιά Σοφιάς. Μου φάνηκε πως άκουγα όπλων κλαγγές, πως έβλεπα ασημαστραπές λογχών, που άκουγα ποδοβολητό αλόγων να ξυπνά τους αντίλαλους του Μεγάλου Ιππόδρομου. Πως άνοιγε κάποια βαρειά ταφόπετρα μέσα στην Μεγάλη Εκκλησιά και πως έβγαινε ο στερνός Αυτοκράτορας, και τραβούσε προς το Παλάτι των Βλαχερνών, να ντυθή την αυτοκρατορική του στολή, που έβγαλε την νύχτα της 28ης Μαΐου 1453, για ντυθή την απλή του πολεμική στολή και να χυθή στις τάξεις των υπερασπιστών της Πόλης και να σκοτωθή μαζί τους Αυτοκράτορας και Στρατιώτης.
Τ’ αυτιά μου βουίζουν από τον ήχο του Νικητήριου μαζί με κι ευχαριστήριου Ύμνου της Υπερμάχου Στρατηγού…
Και σκίρτησα βαθειά, πολύ βαθειά…»
σχόλιο Γ.Θ : Ποτέ ξανά το όραμα του Γένους δεν είχε φτάσει εγγύτερα και πραγματικά θα είχε γίνει πραγματικότητα, όμως εμείς οι ίδιοι μην έχοντας ξεπεράσει το μεγάλο αρνητικό της φυλής μας, την εμφύλια διαμάχη και διχασμό, δεν σταθήκαμε ενωμένοι και σε κοινή γραμμή απέναντι στα τέρατα της Ευρώπης. Το μίσος των φιλοβασιλικών, του Κωνσταντίνου Α' Γλύξμπουργκ κατά του Ελευθερίου Βενιζέλου και η λυσσώδης παρατεταμένη προπαγάνδα εναντίον του είχε ως αποτέλεσμα να συμβεί το πιο παρόδοξο γεγονός στην νεώτερη Ελληνική ιστορία, δηλαδή ο άνθρωπος που ανέλαβε μια Ελλάδα διαλυμένη -πολύ χειρότερη από τη σημερινή της κρίσης- και μέσα σε τρία χρόνια την έκανε την νικήτρια των δύο Ηπείρων και πέντε θαλασσών, έχασε τις εκλογές έχοντας όμως την πλειοψηφία των ψήφων! Οι φιλοβασιλικοί εκμεταλευόμενοι ένα παράλογο εκλογικό σύστημα πήραν την εξουσία, ακύρωσαν τις συμφωνίες του Βενιζέλου με τους συμμάχους συνεχίζοντας τον πόλεμο στην Μικρασία και ακυρώνοντας και τις δεσμεύσεις περί Ειρήνης και παύσης του πολέμου προς τους ψηφοφόρους, που τους εμπιστεύτηκαν, προκάλεσαν τη μεγαλύτερη καταστροφή του Ελληνισμού μετά το 1204 και το 1453.
Το ξύπνημα του μαρμαρωμένου βασιλιά της Ρωμισύνης αναβλήθηκε... δεν το επέτρεψε ένας άλλος βασιλιάς, αυτός του δανέζικου οίκου των Γλύξμπουργκ, που εκμεταλευόμενος το αιώνιο αρνητικό της φυλής μας προς ίδιον όφελος κατάφερε να ακυρώσει ό,τι με αίμα και θυσίες είχε πετύχει η Ρωμιοσύνη λίγο πριν.
Μέρος πρώτο
Μέρος δεύτερο
yiorgosthalassis.blogspot.com