νησί μεταξύ της ευρωπαϊκής και της μικρασιατικής ακτής με την κατασκευή του "Kanal Istanbul" του καναλιού μήκους 45 χιλιομέτρων στις βορειοδυτικές πύλες της Πόλης.
Όπως σημείωνε μιλώντας στο defencenet.gr ανώτατος αξιωματικός του ΓΕΣ "Οι Τούρκοι στην πραγματικότητα υλοποιούν ένα κρίσιμο αμυντικό έργο που σκοπό έχει να αποτελέσει έν υδάτινο κλοιό γύρω από την Κωνσταντινούπολη μετατρέποντά της σε περίκλειστο οχυρό. Με την ολοκλήρωση του έργου και στις τέσσερις πλευρές του ορίζοντα η Πόλη θα προστατεύεται από υδάτινους όγκους.
Μη νομίζετε ότι έχουν ξεχάσει ούτε την προέλαση του Ελληνικού Σρατού του 1919 στα προάστειά της, ούτε την απειλή του 1922 για προέλαση με την οποία μαρδίθηκαν τα νησιά του Ανατολικού Αιγαίου, ούτε τις μετέπειτα καταστάσεις, τόσο το 1974 όσο και το 1987 όταν είμασταν έτοιμοι να προελάσουμε στην ανατολική πεδιάδα. Και μην ξεχνάτε ότι οι ισορροπίες αλλάζουν εύκολα στην περιοχή.
Η μετατροπή της Κωνσταντινούπολης σε νησί είναι ένα έργο ύψιστης στρατηγικής σύλληψης, το οποίο θα ολοκληρωθεί με την κατασκευή των υποθαλάσσιων τούνελ στο Βόσπορο".
Ήδη το Γενικό Επιτελείο Στρατού μελετά τις αλλαγές που θα μπορούσαν να επιφέρουν στα σχέδια επιχειρήσεων στην περιοχή της Ανατολικής Θράκης η κατασκευή του καναλιού, αφού εκτός από τα θετικά του ως αμυντικό έργο μπορεί να έχει και κάποια ενδιαφέροντα σημεία σε ότι αφορά τις τουρκικές δυνάμεις της 1ης Στρατιάς δυτικά του καναλιού και τις δυνατότητες στοχοποίησης αυτού καθ'ευτού του έργου από τις ελληνικές δυνάμεις.
Πρακτικά, βέβαια, οι Τούρκοι αντιγράφουν το ελληνικό σχέδιο - διά χειρών Φ.Φράγκου - κατασκευής της αντιαρματικής τάφρου στον Έβρο, μόνο που το κάνουν σε πολύ μεγαλύτερη κλίμακα.
Μην ξεχνάμε ότι για πολλά χρόνια η Έβρος εθεωρείτο - και ήταν - η "αχίλλειος πτέρνα" της τουρκικής διάταξης: Με αναπεπταμένο έδαφος και χωρίς ισχυρές αμυντικές θέσεις από την στιγμή που κατάφερναν να περαιωθούν ισχυρές ελληνικές τεθωρακισμένες δυνάμεις στην ανατολική όχθη ο δρόμος για την Κωνσταντινούπολη δεν είχε πολλά εμπόδια.
Ένα ενδεχόμενο που θα ενισχυόταν στον μέγιστο βαθμό αν αποκτούσαμε και τα 400 άρματα μάχης Μ1Α1 Abrams και σχηματιζόταν μια συμπαγής δύναμη 750 αρμάτων μάχης τρίτης γενιάς με πυροβόλα των 120 χλστ. παραταγμένα μεταξύ Έβρου και Ροδόπης.
Και επειδή σε τέτοιες κρίσεις και σε τέτοια αναπεπταμένα πεδία όλα εξαρτώνται από την δυνατότητα συγκέντρωσης δυνάμεων μεγάλης "διατρητικής" ισχύος σε μικρό μέτωπο προκειμένου να διαρρηχθεί η αντίπαλη παράταξη, μια διάσπαση δεν θα οδηγούσε φυσικά στην κατάληψη της Κωνσταντινούπολης, αλλά σε μια διαπραγμάτευση με ισχυρά "χαρτιά" για την ελληνική πλευρά.
Αυτό το ενδεχόμενο στοιχειώνει τους τουρκικούς σχεδιασμούς και γέννησε το σχέδιο "Βαριοπούλα" το οποίο είχε στόχο να διαρρήξει την ελληνική αμυντική τοποθεσία στο πιο ασθενές της σημείο (ένα Τάγμα ήταν στην γραμμή προέλασης των δύο τουρκικών τεθωρακισμένων μεραρχιών στο προγεφύρωμα του Κάραγατς) και να βάλει "θηλειά" στον βόρειο Έβρο, απειλώντας με πλαγιοκόπηση και σύνθλιψη το σύνολο των ελληνικών δυνάμεων στον κεντρικό και νότιο τομέα του Έβρου.
Αλλά - και για να αντιστρέψουμε τον τουρκικό σχεδιασμό - μήπως θα πρέπει να σκεφθούμε πολύ σοβαρά την επέκταση του έργου της αντιαρματικής τάφρου σε ένα κανάλι που να συνδέει την Αλεξανδρούπολη με τις ποτάμιες αρτηρίες της Βουλγαρίας και εν τέλει τον Δούναβη; Είναι ένα τεράστιας στρατηγικής σύλληψης, χαμηλού -συγκριτικά με το όφελός του - κόστους και υλοποιήσιμο σε σύντομο χρονικό διάστημα.
Οι Τούρκοι ξεκίνησαν με αφορμή οικονομικούς -οικολογικούς λόγους, αλλά έχοντας σοτ βάθος του μυαλού τους καθαρά στρατηγικά οφέλη. Η Ελλάδα το ξεκίνησε προκειμένου να διασφαλίσει την αποτροπή αιφνιδιαστικών επιθετικών ενεργειών από την Ανατολή, αλλά μπορεί εύκολα να αποκομίσει πολύ περισσότερα - και άμεσα - οφέλη από μια τέτοια κίνηση...
πηγή
& πηγή