AΝΤΙ ΓΙΑ ΧΑΜΣΤΕΡΑΚΙΑ, ΤΑ ΠΑΙΔΙΑ ΜΑΣ ΕΧΟΥΝ ΚΑΤΟΙΚΙΔΙΑ ΚΟΤΕΣ, ΓΑΛΟΠΟΥΛΕΣ ΚΑΙ ΚΑΤΣΙΚΑ!

Αυτοί το τόλμησαν…

Ήταν όνειρο! Και με τη βοήθεια του Θεού έγινε πραγματικότητα! Από τότε που ανοίξαμε το δικό μας σπιτικό και άρχισαν να έρχονται τα παιδιά μας στον κόσμο, καταλαβαίναμε ότι η ζωή στην πόλη, γινόταν βραχνάς και βίος αβίωτος… Πού να κρατήσεις μικρά παιδιά μέσα στο ‘κλουβί’; Αλλά και εμάς τους μεγάλους, μας έτρωγαν οι τέσσερις τοίχοι. Είχα διαβάσει στους ‘Λόγους Γέροντος Παΐσιου, τόμος Δ, σ.109’ « Δεν φταίνε τα παιδιά που είναι ζωηρά. Τα παιδιά, για να μεγαλώσουν φυσιολογικά θέλουν αυλή, για να μπορέσουν να τρέξουν. Τώρα τα κακόμοιρα είναι κλεισμένα μέσα στις πολυκατοικίες και ζορίζονται. Δεν μπορούν να τρέξουν ελεύθερα, να παίξουν, να χαρούν». Πάντα ευχόμουν να δοθεί η ευκαιρία να ζήσουμε στην εξοχή.
Μετά από εννιά χρόνια που ζήσαμε στην μεγαλούπολη, με πέντε παιδάκια σε ένα διαμέρισμα 80τ.μ., μπορέσαμε να κάνουμε την ‘έξοδό’ μας. Είναι ο τέταρτος χρόνος που ζούμε στην εξοχή, κοντά σε ένα χωριό που απέχει περίπου 20 χιλιόμετρα από την πόλη. Το σπίτι μας είναι μεγαλύτερο, αλλά πιο απλό, και η αυλή μας καλύπτει 2 και κάτι στρέμματα.
Δεν χρειάζεται να πούμε ότι τα παιδιά ξετρελάθηκαν! Έχουν αυλή να τρέξουν, χώμα να πιάσουν, αγριολούλουδα να μαζέψουν. (Ο μεγάλος μας γιος, όταν ήταν τριών ετών, είχε ζητήσει από τον Άγιο- Βασίλη μια φαγάνα και χώμα! )
Έχουν και τα κατοικίδιά τους . Και πόσο τα χαίρονται και τα φροντίζουν! Αντί για χαμστεράκια, τα παιδιά μας έχουν το σκύλο τους, γατούλες, κοτούλες, γαλοπούλες και χήνες, ενώ πρόσφατα πήραμε και ένα κατσικάκι. Ξυπνούν το πρωί και, πριν φύγουν για το σχολείο, πηγαίνουν να τα χαιρετίσουν. Και μόλις γυρίσουν, πάλι εκεί τρέχουν…
Από τα ζώα μας καλύπτουμε ένα μεγάλο μέρος από το κρέας που τρώμε. Αγοράζουμε μόνο λίγο χοιρινό και μοσχαρίσιο κρέας, όσο μπορούμε από ντόπιους κτηνοτρόφους. Τα αυγά μας φτάνουν και μας περισσεύουν, για να δώσουμε και σε άλλες οικογένειες με παιδάκια. Με την κατσικούλα που πήραμε, φιλοδοξούμε να καλύψουμε τις ανάγκες μας σε γάλα, γιαούρτι, τυρί, κρέας.
Από το λαχανόκηπό μας παίρνουμε αρκετά σαλατικά, και είναι κάποιες εποχές του χρόνου που δεν αγοράζουμε καθόλου λαχανικά. Φυτέψαμε και κάποια οπωροφόρα δέντρα και ελιές, και περιμένουμε και από εκείνα τους καρπούς τους. Όταν μέναμε στην πόλη, δεν ήξερα πώς να κρατήσω ένα φυτό στη γλάστρα ζωντανό! Είναι αλήθεια πως διαβάσαμε πολύ, ψάξαμε για πληροφορίες, ρωτήσαμε έμπειρους καλλιεργητές, και πλέον τα καταφέρνουμε.
Στην αρχή παιδευτήκαμε αρκετά. ‘Κάθε αρχή και δύσκολη’. Πάθαμε και ζημιές: μας έφαγαν τις κότες η αλεπού, κάποιες φορές δεν πήραμε καθόλου καρπούς από τον κήπο, παρ’ όλους τους κόπους μας.
Όσο περνάει ο καιρός όμως, βλέπουμε ότι ο μόχθος μας ανταμείβεται. Αρκεί να σεβόμαστε τη φύση και να μην την ‘καταπιέζουμε’ για να παράγει. Χρησιμοποιούμε μόνο φυσικές μεθόδους καλλιέργειας των φυτών και εκτροφής των ζώων. Έτσι ξέρουμε τι τρώμε, γιατί ακόμα και τα βιολογικά δεν μπορείς πάντα να εμπιστευτείς.
«Και πώς τα προλαβαίνετε όλα αυτά;» ρωτούν οι φίλοι μας από την πόλη. Την ίδια απορία είχαμε και εμείς παλιότερα. Ο σύζυγός μου δουλεύει 11-12 ώρες τη μέρα, επομένως ο χρόνος που μπορεί να αφιερώσει στις δουλειές αυτές είναι λίγος. Όσο για εμένα, επέλεξα να μην εργαστώ, ενώ θα μπορούσα, για να μείνω κοντά στα παιδιά μου. Με πέντε μικρά παιδιά και ένα στην αναμονή, οι φροντίδες είναι πολλές. Δεν σημαίνει ότι , επειδή μεγαλώνουν στην εξοχή, δεν έχουν ανάγκη από μόρφωση και δραστηριότητες, πέρα από το σχολικό πρόγραμμα.