«Εγώ,
προσωπικά, πιστεύω ότι η ιστορία μας οδηγεί προς μία ομοσπονδία της
Τουρκίας με την Ελλάδα. Θα πραγματοποιηθεί ίσως σε 20 ή 50 χρόνια. Αλλά
θα πραγματοποιηθεί.» - Γ. Παπαδόπουλος
Λέμε
«άγνωστη» παρότι είμαστε βέβαιοι πως τα όσα αναφέρονται στο άρθρο αυτό,
τα γνωρίζουν αρκετοί έως πολλοί, νοσταλγοί και πολέμιοι της Επταετίας.
Κι αν για τους πρώτους είναι λογικό να μην θέλουν να τα θυμούνται, οι
δεύτεροι τι συμφέρον έχουν; Μήπως το «όραμα» του Παπαδόπουλου και των
άλλων χουντικών να δημιουργήσουν «ελληνοτουρκική συνομοσπονδία» είναι
ακόμα...ζωντανό και κάποιοι ετοιμάζονται να το πραγματοποιήσουν, με
«δημοκρατικό» περιτύλιγμα αυτή τη φορά;
Διαβάστε
προσεκτικά λοιπόν. Αυτή ήταν η ΠΡΟΔΟΤΙΚΗ Χούντα: Ένα (ακόμα) πιστό
σκυλί του Εβραιοσιωνισμού και της Μασωνίας. Μερικά επιπλέον ξενοκίνητα
πιόνια στην σκακιέρα των ισχυρών, που κατέλαβαν την εξουσία για
συγκεκριμένους λόγους κι όταν πια δεν τους χρειάζονταν τα αφεντικά τους,
απλά τους πέταξαν όπως κάνουν συνήθως στα τσιράκια τους.
Διαβάστε και μην φανατίζεστε. Η Ελληνική Ιστορία βρίθει προδοτών, είτε με «πατριωτικό» μανδύα είτε χωρίς!
Για το ποιοι εγκαθίδρυσαν τη Χούντα έχουμε γράψει. Για τα εγκλήματά της στο Κυπριακό επίσης. Για τις σχέσεις της με εβραιομασωνικές και ιουδαϊκές οργανώσεις παρομοίως. Εκείνο που δεν είναι ευρύτερα γνωστό, είναι πως το όραμα (!!!) του μεγάλου...πατριώτη Γ. Παπαδόπουλου ΗΤΑΝ Η ΣΥΝΟΜΟΣΠΟΔΙΑ ΜΕ ΤΟΥΣ ΤΟΥΡΚΟΥΣ!!!
Δεν κάνουμε πλάκα...μακάρι να κάναμε! Αναφέρονται στο βιβλίο του Δημήτρη Κιτσίκη "Ιστορία του ελληνοτουρκικού Χώρου" (1928 - 1973), σελ. 305 - 307, Εκδόσεις «Βιβλιοπωλείον της Εστίας»:
Έξι
μήνες μετά την πρωθυπουργοποίηση του, ο Γ. Παπαδόπουλος, σε
συνέντευξη που έδωσε στην καθημερινή εφημερίδα της Κωνσταντινουπόλεως,
Μιλιέτ, και που δημοσίευε η εφημερίδα αυτή στις 28 Ιουνίου 1968, δήλωσε:
“Ακούγονται ακόμη οι φωνές του Ατατούρκ και του Βενιζέλου … Πρέπει να ενώσουμε τις δύο ακτές του Αιγαίου”.
Ο
Τούρκος δημοσιογράφος τον ρώτησε τότε εάν με την ένωση δύο χωρών
εννοούσε ομοσπονδία. “Θέλω ιδιαιτέρως να υπογραμμίσω” απάντησε ο
Παπαδόπουλος, “την πίστη μου στην αναγκαιότητα πραγματοποιήσεως αυτής
της ομοσπονδίας … Εάν είχα μαγική
δύναμη θα έκανα το παν για την πραγματοποίηση της ομοσπονδίας και θα
οδηγούσα πάραυτα τον λαό μας προς αυτήν την κατεύθυνση”.
Το
1969 και το 1970, ο “αρχηγός της ελληνικής επαναστάσεως” έκανε μεγάλη
προσπάθεια για να αναπτύξει την ελληνοτουρκική φιλία […] Αλλά χρειάστηκε
να περιμένει τη στρατιωτική επέμβαση στην Άγκυρα, στις 12 Μαρτίου 1971,
για να πάρει ευμενή ανταπόκριση από την απέναντι όχθη.
Έγινε πρώτα η δήλωση του Μετίν Τοκέρ, γαμπρού του Ισμέτ Ινονού, που ήρθε
στην Αθήνα και έδωσε συνέντευξη Τύπου, στις 25 Μαΐου 1971.
Έλεγε
πως, κατόπιν της συναντήσεώς του με τον Παπαδόπουλο, ήταν πλέον
πεπεισμένος ότι ο Έλληνας πρωθυπουργός επιθυμούσε ειλικρινά την
τουρκοελληνική φιλία. Άλλωστε, πρόσθεσε, επρόκειτο να δημοσιεύσει στη
Μιλιέτ, σε μερικές ημέρες, δηλώσεις που ο Παπαδόπουλος τού είχε κάνει
[…]
Οι δηλώσεις του Παπαδόπουλου δημοσιεύτηκαν πράγματι στην πολιτική
εφημερίδα, στις 29 Μαΐου 1971. Από τις ερωτήσεις του Μετίν Τοκέρ έβγαινε
καθαρά ότι η πραγματοποίηση της συνομοσπονδίας εξαρτούνταν από δύο
όρους: την ύπαρξη και από τις δύο πλευρές του Αιγαίου ισχυρών κυβερνήσεων και τη λύση του Κυπριακού. […]
Όσο για το Κυπριακό, η γνώμη του “αρχηγού της ελληνικής επαναστάσεως”, όπως την είχε παρουσιάσει στις δηλώσεις του, ήταν πως η λύση του δεν ήταν αναγκαίο προηγούμενο, διότι διαφορετικά θα κινδυνεύαμε, είπε, “να χάσουμε το πέταλο για το καρφί”.
Και πρόσθεσε:
«Εγώ,
προσωπικά, πιστεύω ότι η ιστορία μας οδηγεί προς μία ομοσπονδία της
Τουρκίας με την Ελλάδα. Θα πραγματοποιηθεί ίσως σε 20 ή 50 χρόνια. Αλλά
θα πραγματοποιηθεί. Πρέπει να δεχθούμε πως είμαστε μικρές
χώρες. Εάν έχουμε την ένωση, τότε η δύναμή μας έναντι των μεγάλων χωρών
δεν θα διπλασιαστεί απλώς, αλλά θα πολλαπλασιαστεί.
Ο κ. Ερίμ πρέπει να γνωρίζει ότι αυτό που λέει ο κ. Παπαδόπουλος το πιστεύει και θα το κάνει … Δηλώνω κατηγορηματικά ότι θα κάνουμε αυτό που κηρύττουμε … Ήμουν
στο κρεβάτι μου όταν το έμαθα (τον σεισμό του Μπινγκέλ στην ανατολική
Τουρκία). Η πρώτη σκέψη υπήρξε … με ποιον τρόπο η Ελλάς θα μπορούσε να
βοηθήσει την Τουρκία στη δύσκολη αυτή στιγμή. Πιστέψτε με, δεν επρόκειτο
περί απλής ανθρωπιστικής στάσεως, αλλά διότι η Τουρκία είχε κτυπηθεί”».
