Με αφορμή ένα απόσπασμα από το κοινωνικό διήγημα «Χωρίς στεφάνι» του Αλεξάνδρου Παπαδιαμάντη, έχω να καταθέσω λίγες σκέψεις στην αγάπη σας, σχετικά με την «φασαρία» που κάνουν τα παιδάκια στην εκκλησία.
Ως μητέρα μικρών παιδιών, πολλές φορές βρέθηκα σε δύσκολη θέση, όταν τα παιδιά μου ενοχλούσαν με τις φωνές ή τις μετακινήσεις τους μέσα στο ναό.
Είμαι σίγουρη ότι, εάν είστε γονείς μικρών παιδιών θα αισθανθείτε ανακούφιση, αφού και πριν από έναν αιώνα ο συγγραφέας «έβαζε στη θέση τους» όσους δεν έδειχναν κατανόηση και επιείκεια στις μητέρες με μικρά παιδάκια, που εκκλησιάζονταν.
Εάν τα παιδιά σας έχουν πλέον μεγαλώσει, θυμηθείτε τα παλιά και… απλώς δειχτείτε συγκαταβατικοί.
Και , εάν δεν έχετε δικά σας παιδιά, αναλογιστείτε τους κόπους της σύγχρονης μάνας που, παρ΄ όλες τις δυσκολίες των καιρών, φέρνει στον κόσμο νέους ανθρώπους και μην της δημιουργείτε επιπλέον φόρτο με τις παρατηρήσεις σας.
Με κάθε σεβασμό προς τους ιερείς, τους επιτρόπους, οι οποίοι είναι υπεύθυνοι για την τήρηση της τάξης στο ναό , και όλο το εκκλησίασμα, γράφω τα παραπάνω… Πολλοί ναοί, όπου υπάρχει συγκαταβατικότητα προς τα μικρά παιδιά ,είναι γεμάτοι από νέες οικογένειες.
Εξάλλου, είναι αυτονόητο ότι κάθε υπεύθυνος γονιός καταβάλει προσπάθεια για να κρατήσει ήσυχο το παιδί του στην εκκλησία, χωρίς ωστόσο να το καταπιέζει (αποφεύγοντας έτσι μελλοντικές αντιδράσεις του παιδιού, που, λόγω πίεσης, ίσως και να αρνείται τον εκκλησιασμό).
«Από τη μια μεριά λέμε στους γονείς να κάνουν παιδιά, και από την άλλη δεν τα θέλουμε στις εκκλησίες, γιατί ενοχλούν. Φτιάχνουμε αίθουσες, όπου προσφέρουμε τον καφέ μετά τα μνημόσυνα, αλλά δεν θέλουμε να βάλουμε εκεί τα παιδιά, για να μην τις λερώσουν…» είχε πει ο Σεβασμιώτατος Σισανίου και Σιατίστης κ.κ. Παύλος σε κάποια εισήγησή του στην Ιερά Σύνοδο.
«Ας έρχονται τα παιδιά στην εκκλησία και ας κάνουν φασαρία» , άκουσα τον Παναγιώτατο Θεσσαλονίκης κ.κ. Άνθιμο να λέει κατά τη διάρκεια της Θ. Μεταλήψεως, ενώ ένα παιδάκι έκλαιγε.
Ας διαβάσουμε όμως τι γράφει η ευαίσθητη ψυχή του μεγάλου λογοτέχνη, ο οποίος μέσα από τα διηγήματά του δείχνει την αγάπη που έτρεφε προς τα παιδάκια και τις μητέρες.
«Αλλ΄η φωνή του βρέφους ήτο λιγεία, και ηκούσθη ευκρινώς εκεί γύρω, και ο Γιαμπής, ο επίτροπος, δεν ηγάπα ν΄ακούει θορύβους.Εις όλας τας νυκτερινάς ακολουθίας των Παθών, πολλάκις είχε περιέλθει τας πυκνάς των γυναικών τάξεις, διά να επιπλήττη πτωχήν τινά μητέρα του λαού, διότι είχε κλαυθμυρίσει το τεκνίον της. Ο ίδιος έτρεξε και τώρα, να επιτιμήση και αυτή ν την πτωχήν μητέρα, δια τους ακάκους ψελισμούς του βρέφους της.
Τότε η Χρηστίνα η δασκάλα[……] εσκέφτη ακουσίως της ότι, καθώς εκείνη νόμιζες, κανείς, ας ήταν και επίτροπος ναού, δεν έχει το δικαίωμα να επιπλήξη πτωχήν νεαράν μητέρα, διά τους κλαυθμυρισμούς του βρέφους της, καθώς δεν έχει δικαίωμα να την αποκλείσει του ιερού ναού, διότι έχει βρέφος θηλάζον. Καθημερινώς δεν μεταδίδουν την Θείαν Κοινωνίαν εις νήπια κλαίοντα; Και πρέπει να τα αποκλείσουν της Θειας Μεταλήψεως, διότι κλαίουν; Έως πότε όλη η αυστηρόρης των ¨αρμοδίων¨θα διεκδικείται και θα ξεθυμαίνει μόνο εις βάρος των πτωχών και των ταπεινών;[…]
Ταύτα ανελογίζετο η Χρηστίνα σκεπτόμενη ότι καμμία μήτηρ δεν θα ήτο τόσο αφιλότιμος, ώστε να μη στεναχωρείται και να μη σπεύδη να κατασιγάσει το βρέφος της, και να μην παρακαλεί να ανοιχθή πλησίον της εις τον τοίχον διά θαύματος θύρα, διά να εξέλθη το ταχύτερον. Περιτταί δε ήσαν αι νουθεσίαι του επιτρόπου, πρόσθετον προκαλούσαι θόρυβον…»*
http://antexoume.wordpress.com