Ανάλογο ζήτημα προέκυψε στην υπόθεση της χωρικής και θαλάσσιας διαφοράς
μεταξύ Νικαράγουας και Κολομβίας, για την οποία στις 19 Νοεμβρίου 2012
εκδόθηκε η απόφαση του Διεθνούς Δικαστηρίου (International Court of
Justice: ICJ) των Ηνωμένων Εθνών.
Συγκεκριμένα η Νικαράγουα υποστήριξε πως τα νησιά της Κολομβίας βρίσκονται «επί της υφαλοκρηπίδας της Νικαράγουας», έτσι ώστε τα ύδατα και ο βυθός γύρω τους να σχηματίζουν φυσικά τμήμα της. Υποστήριξε επίσης πως μία από τις σημαντικότερες αρχές του διεθνούς δικαίου της θαλάσσιας οριοθέτησης είναι πως, στο μέτρο του δυνατού, ένα κράτος πρέπει να μην αποκόπτεται, ή να εμποδίζεται, από τις θαλάσσιες περιοχές στις οποίες προβάλλονται οι ακτές του, ιδιαίτερα από την επήρεια μικρών νησιωτικών επικρατειών. Προσέθεσε μάλιστα πως η προσέγγιση της Κολομβίας στην υπόθεση μεταχειρίζεται τις δυτικές ακτές των νησιών της ως τείχος που φράσσει κάθε πρόσβαση της Νικαράγουας στη σημαντική περιοχή μεταξύ των ανατολικών ακτών τους και της γραμμής των 200 ναυτικών μιλίων από τις νικαραγουανές γραμμές βάσης, μια περιοχή που δικαιούται με βάση τη φυσική προέκταση της ακτής της (παρ. 212).
Η κρίση του ICJ ήταν καταλυτική:
«214. Το Δικαστήριο δεν πιστεύει πως πρέπει να δοθεί οποιοδήποτε βάρος στον ισχυρισμό της Νικαράγουας πως τα Κολομβιανά νησιά βρίσκονται “επί της υφαλοκρηπίδας της Νικαράγουας”. Έχει επανειλημμένα καταστήσει σαφές πως γεωλογικοί και γεωμορφολογικοί λόγοι δεν είναι συναφείς με την οριοθέτηση επικαλυπτόμενων δικαιωμάτων εντός 200 ναυτικών μιλίων από τις ακτές των Κρατών (βλέπε, π.χ., Υφαλοκρηπίδα (Λιβυκή Αραβική Τζαμαχιρίγια/Μάλτα), Απόφαση, ICJReports 1985, σελ. 35, παρ. 39-40). Η πραγματικότητα είναι πως ο Νικαραγουανός εδαφικός κορμός και τα νησιά παρυφής, και τα Κολομβιανά νησιά, βρίσκονται στην ίδια υφαλοκρηπίδα. Το γεγονός αυτό δεν μπορεί, από μόνο του, να δώσει προτεραιότητα στα δικαιώματα ενός Κράτους επί εκείνων του άλλου αναφορικά με την περιοχή όπου οι αξιώσεις τους επικαλύπτονται.»
Συγκεκριμένα η Νικαράγουα υποστήριξε πως τα νησιά της Κολομβίας βρίσκονται «επί της υφαλοκρηπίδας της Νικαράγουας», έτσι ώστε τα ύδατα και ο βυθός γύρω τους να σχηματίζουν φυσικά τμήμα της. Υποστήριξε επίσης πως μία από τις σημαντικότερες αρχές του διεθνούς δικαίου της θαλάσσιας οριοθέτησης είναι πως, στο μέτρο του δυνατού, ένα κράτος πρέπει να μην αποκόπτεται, ή να εμποδίζεται, από τις θαλάσσιες περιοχές στις οποίες προβάλλονται οι ακτές του, ιδιαίτερα από την επήρεια μικρών νησιωτικών επικρατειών. Προσέθεσε μάλιστα πως η προσέγγιση της Κολομβίας στην υπόθεση μεταχειρίζεται τις δυτικές ακτές των νησιών της ως τείχος που φράσσει κάθε πρόσβαση της Νικαράγουας στη σημαντική περιοχή μεταξύ των ανατολικών ακτών τους και της γραμμής των 200 ναυτικών μιλίων από τις νικαραγουανές γραμμές βάσης, μια περιοχή που δικαιούται με βάση τη φυσική προέκταση της ακτής της (παρ. 212).
Η κρίση του ICJ ήταν καταλυτική:
«214. Το Δικαστήριο δεν πιστεύει πως πρέπει να δοθεί οποιοδήποτε βάρος στον ισχυρισμό της Νικαράγουας πως τα Κολομβιανά νησιά βρίσκονται “επί της υφαλοκρηπίδας της Νικαράγουας”. Έχει επανειλημμένα καταστήσει σαφές πως γεωλογικοί και γεωμορφολογικοί λόγοι δεν είναι συναφείς με την οριοθέτηση επικαλυπτόμενων δικαιωμάτων εντός 200 ναυτικών μιλίων από τις ακτές των Κρατών (βλέπε, π.χ., Υφαλοκρηπίδα (Λιβυκή Αραβική Τζαμαχιρίγια/Μάλτα), Απόφαση, ICJReports 1985, σελ. 35, παρ. 39-40). Η πραγματικότητα είναι πως ο Νικαραγουανός εδαφικός κορμός και τα νησιά παρυφής, και τα Κολομβιανά νησιά, βρίσκονται στην ίδια υφαλοκρηπίδα. Το γεγονός αυτό δεν μπορεί, από μόνο του, να δώσει προτεραιότητα στα δικαιώματα ενός Κράτους επί εκείνων του άλλου αναφορικά με την περιοχή όπου οι αξιώσεις τους επικαλύπτονται.»
σχόλιο Γ.Θ : Μην ανησυχείτε, το πρόβλημα θα απλοποιηθεί όταν και από τις δύο ακτές του Αιγαίου όλα θα είναι Ελλάδα.