"...Η
ζωή είναι απρόβλεπτη, ποτέ κανείς δεν ξέρει τι θα του συμβεί.
Μπορεί τη
μια στιγμή να είναι όλα μαύρα και χωρίς καμία αχτίδα φωτός και την άλλη
ώρα να ανοίξει ένα παράθυρο στον ήλιο.
Και τότε τα λάθη που δεν
διορθώνονται κοστίζουν ακριβά...
Είναι πολύ καλύτερα να προχωρήσει
κανείς και ν' αντιμετωπίσει τις δυσκολίες που θα του παρουσιαστούν παρά
να το βάλει στα πόδια..."
Τι
γίνεται όταν μάθουμε το ευχάριστο νέο μιας εγκυμοσύνης εκτός γάμου;
Τότε η χαρούμενη εγκυμοσύνη λέγεται ανεπιθύμητη. Όχι για όλους όμως.
Μπορεί η μητέρα να αποφασίσει να κρατήσει το παιδί.
Κάθε γυναίκα που τα βγάζει πέρα μόνη της είναι αξιοθαύμαστη και έχει (πρέπει να έχει) δύναμη ψυχής. Όταν όμως όλοι, μα όλοι είναι αντίθετοι σε αυτό που κάνει, τότε ανεβαίνει έναν Γολγοθά. Χρειάζεται ηρωισμός για να τα βγάλεις πέρα. Και τον διαθέτουν οι γυναίκες που πάλεψαν με μια τέτοια κατάσταση και βρήκαν τελικά την ευτυχία, όπως μας αποδεικνύουν και οι μαρτυρίες τους:
Κάθε γυναίκα που τα βγάζει πέρα μόνη της είναι αξιοθαύμαστη και έχει (πρέπει να έχει) δύναμη ψυχής. Όταν όμως όλοι, μα όλοι είναι αντίθετοι σε αυτό που κάνει, τότε ανεβαίνει έναν Γολγοθά. Χρειάζεται ηρωισμός για να τα βγάλεις πέρα. Και τον διαθέτουν οι γυναίκες που πάλεψαν με μια τέτοια κατάσταση και βρήκαν τελικά την ευτυχία, όπως μας αποδεικνύουν και οι μαρτυρίες τους:
"Μερικά
παιδιά σε χρειάζονται",
περιοδικό Συλλόγου Προστασίας Αγέννητου Παιδιού
"Η Αγκαλιά",
τεύχος 27, σελ. 11.
Επιστολή μητέρας που στήριξε ο
Σύλλογος:
"...Θυμάστε
ασφαλώς πόσο ζοφερά είχα περιγράψει την κατάσταση (σωματική και ψυχική)
στην οποία βρισκόμουν [στην πρώτη επικοινωνία μας με τον Σύλλογο]. Και
δεν υπερέβαλα. Αφενός, τα δυσάρεστα συμπτώματα του πρώτου τριμήνου, οι
καούρες, οι αναγούλες, η κόπωση και αφετέρου η αρνητική αντιμετώπιση
τόσο από το χώρο εργασίας, όσο και από την οικογένειά μου αλλά και του
συντρόφου μου, δεν μου άφηναν καν ένα περιθώριο αισιοδοξίας. Άκουσα πάρα
πολλά ... Το πρωί πήγαινα στην υπηρεσία μου και κρατούσα μονίμως ένα
χαρτομάντηλο στα χείλη για να
φτύσω τις ελάχιστες γουλιές νερού που έπινα (ήταν το μόνο που μπορούσα
να βάλω στο στόμα μου), έχοντας ν' αντιμετωπίσω την περιέργεια και την
κακεντρέχεια των περισσοτέρων συναδέλφων, αλλά και των προϊσταμένων
μου.
Όταν
δε, γύριζα αργά το βράδυ σπίτι, είχα ν' αντιμετωπίσω τους φίλους και
τους συγγενείς που με νουθετούσαν για το έγκλημά μου να κυοφορώ ένα
παιδί εκτός γάμου...(όσο και να πρόσεχα σε όλη μου τη ζωή
αυτή ήταν η μία και μόνη φορά που δεν πήρα τα κατάλληλα μέτρα
αντισυλληπτικής προστασίας, ήταν αρκετή για να απαλείψει όλες τις
εξετάσεις καλής συμπεριφοράς που είχα περάσει ως τώρα). Η επωδός; Αφού ο
πατέρας δεν θέλει αυτό το παιδί δεν πρέπει να το κρατήσω. Και η εύκολη
λύση για τους περισσότερους ήταν αυτή που επιμόνως ζητούσε ο πατέρας του
παιδιού: η άμβλωση!
Επηρεασμένη από όλα αυτά προσπάθησα να σχηματίσω τον αριθμό γνωστής κλινικής για διακοπή της κυήσεως αρκετές φορές προκειμένου να κλείσω ραντεβού... Δεν μπόρεσα όμως... Τελικά πήγα σε ένα ιατρικό κέντρο: ζήτησα να γίνουν εξετάσεις αίματος και υπερηχογράφημα. Οι εξετάσεις ήταν καλές, εκεί όμως που τα πάντα ανατράπηκαν και ένοιωσα μέσα μου τα πιο πρωτόγνωρα συναισθήματα ήταν στον υπέρηχο, όταν ο γιατρός δυνάμωσε τον ήχο από την καρδούλα του μωρού... Αυτό ήταν αρκετό για να με κάνει να πάρω την οριστική μου απόφαση: θα το κρατούσα το παιδί. Δεν είχα κανένα δικαίωμα να κάνω αυτή την καρδιά να πάψει να χτυπά ό,τι και αν έλεγαν οι άλλοι... Έφυγα από το Ιατρικό Κέντρο με συναισθηματική φόρτιση, αλλά για πρώτη φορά 100% σίγουρη για την απόφασή μου.
Και αυτή η απόφαση παραδόξως μου έδωσε ξαφνικά πολλή δύναμη, σα να είχα θωρακίσει τον εαυτό μου με κάποιο αόρατο φίλτρο και να είχα γίνει άτρωτη στα διάφορα βέλη που δεχόμουν.
Οι πρώτες μέρες ήταν δύσκολες, ωστόσο ένοιωθα για πρώτη φορά να πατάω γερά στα πόδια μου. Η απόφασή μου ήταν να αναλάβω τις ευθύνες μου απέναντι σε αυτό το πλασματάκι που μεγάλωνε μέσα μου και δεν επρόκειτο να αλλάξω γνώμη. Όποιος ήθελε να σταθεί δίπλα μου ήταν ευπρόσδεκτος. Οι άλλοι, αν δεν δέχονταν την απόφασή μου ας με διέγραφαν από τη ζωή τους... λίγο μ' ένοιαζε έτσι κι αλλιώς. Αρκεί που εγώ θα έκανα αυτό που θεωρούσα και έκρινα σωστό κι έτσι προχώρησα...
Θα περίμενε κανείς ότι η αντίδραση στην απόφασή μου θα μεγάλωνε, ότι η στάση ζωής που κράτησα θα μ' έκανε πιο ευάλωτη στην κριτική και τις επιθέσεις... Και όμως... Όταν ο περίγυρός μου συνειδητοποίησε ότι θα υποστήριζα μέχρι τέλους την επιλογή μου, ό,τι και αν αυτό συνεπαγόταν, βρήκα ως εκ θαύματος πολλούς ανθρώπους δίπλα μου. Σίγουρα κάποιοι παρέμειναν αρνητικοί ως το τέλος, οι περισσότεροι όμως συνειδη- τοποίησαν ότι αυτό που αρχικά τους φάνηκε επιπολαιότητα και αδυναμία, τελικά ήταν μία απόφαση ευθύνης. Και έτσι άρχισαν σιγά-σιγά να με αντιμετωπίζουν διαφορετικά.
Ως και ο σύντροφός μου που με παρότρυνε τόσο φορτικά να προβώ σε διακοπή κυήσεως στο τέλος εξέφρασε την επιθυμία να αναγνωρίσει το παιδί. Βέβαια δε μου συμπαραστάθηκε όσο θα μπορούσε και όσο θα ευχόμουν, όμως η συμπεριφορά του απέναντί μου άλλαξε άρδην.
Παντρευτήκαμε πριν από ένα μήνα με πολιτικό γάμο και ήταν δίπλα μου στο μαιευτήριο όταν έφερα στον κόσμο το αγοράκι μας...
Ειλικρινά αυτό που ζω τώρα δε θα μπορούσα ούτε να το είχα ονειρευτεί όταν διένυα τις πρώτες εβδομάδες της κυήσεως! Κι αναρωτιέμαι τώρα πόσο πικρά θα το είχα μετανοιώσει αν τότε άκουγα τις αντίθετες φωνές που μου έλεγαν να κάνω πίσω και να σκοτώσω αυτή την ζωούλα που σήμερα είναι η μεγαλύτερη πηγή χαράς για μένα. Που όχι μόνο δε μου δημιούργησε προβλήματα, όπως ανοήτως φοβόμουν, αλλά αντίθετα μ' έκανε πιο δυνατή, πιο ώριμη, πιο υπεύθυνη... και πολύ πιο ευτυχισμένη!
Θερμή μου παράκληση είναι να το σκεφτούν καλά οι γυναίκες που σήμερα είναι στη θέση που εγώ βρισκόμουν πριν από μερικούς μήνες πριν πάρουν οποιαδήποτε απόφαση. Η ζωή είναι απρόβλεπτη, ποτέ κανείς δεν ξέρει τι θα του συμβεί. Μπορεί τη μια στιγμή να είναι όλα μαύρα και χωρίς καμία αχτίδα φωτός και την άλλη ώρα να ανοίξει ένα παράθυρο στον ήλιο. Και τότε τα λάθη που δεν διορθώνονται κοστίζουν ακριβά... Είναι πολύ καλύτερα να προχωρήσει κανείς και ν' αντιμετωπίσει τις δυσκολίες που θα του παρουσιαστούν παρά να το βάλει στα πόδια.
Ακόμα και αν τα πράγματα δεν έρθουν όπως ελπίζουμε και πάλι η ελπίδα δε χάνεται... υπάρχει! Και όπως με διαβεβαίωσε η γυναικολόγος μου όταν της εκμυστηρεύτηκα τη μικρή μου ιστορία,καμία γυναίκα που κράτησε το παιδάκι της δεν το μετάνιωσε, εν αντιθέσει μ' εκείνες που έκαναν διακοπή κυήσεως, στις οποίες το ποσοστό εκείνων που μετάνιωσαν είναι αρκετά υψηλό. Την πιστεύω απόλυτα... Ήταν ένα μάθημα ζωής αυτό για μένα. Και γι αυτό θέλησα να το μοιραστώ μαζί σας. Ελπίζω η δική μου μικρή ιστορία να βοηθήσει και άλλες γυναίκες να σκεφτούν ψύχραιμα και με το βλέμμα στραμμένο στο μέλλον.
Ευχαριστώ που με διαβάσατε."
Επηρεασμένη από όλα αυτά προσπάθησα να σχηματίσω τον αριθμό γνωστής κλινικής για διακοπή της κυήσεως αρκετές φορές προκειμένου να κλείσω ραντεβού... Δεν μπόρεσα όμως... Τελικά πήγα σε ένα ιατρικό κέντρο: ζήτησα να γίνουν εξετάσεις αίματος και υπερηχογράφημα. Οι εξετάσεις ήταν καλές, εκεί όμως που τα πάντα ανατράπηκαν και ένοιωσα μέσα μου τα πιο πρωτόγνωρα συναισθήματα ήταν στον υπέρηχο, όταν ο γιατρός δυνάμωσε τον ήχο από την καρδούλα του μωρού... Αυτό ήταν αρκετό για να με κάνει να πάρω την οριστική μου απόφαση: θα το κρατούσα το παιδί. Δεν είχα κανένα δικαίωμα να κάνω αυτή την καρδιά να πάψει να χτυπά ό,τι και αν έλεγαν οι άλλοι... Έφυγα από το Ιατρικό Κέντρο με συναισθηματική φόρτιση, αλλά για πρώτη φορά 100% σίγουρη για την απόφασή μου.
Και αυτή η απόφαση παραδόξως μου έδωσε ξαφνικά πολλή δύναμη, σα να είχα θωρακίσει τον εαυτό μου με κάποιο αόρατο φίλτρο και να είχα γίνει άτρωτη στα διάφορα βέλη που δεχόμουν.
Οι πρώτες μέρες ήταν δύσκολες, ωστόσο ένοιωθα για πρώτη φορά να πατάω γερά στα πόδια μου. Η απόφασή μου ήταν να αναλάβω τις ευθύνες μου απέναντι σε αυτό το πλασματάκι που μεγάλωνε μέσα μου και δεν επρόκειτο να αλλάξω γνώμη. Όποιος ήθελε να σταθεί δίπλα μου ήταν ευπρόσδεκτος. Οι άλλοι, αν δεν δέχονταν την απόφασή μου ας με διέγραφαν από τη ζωή τους... λίγο μ' ένοιαζε έτσι κι αλλιώς. Αρκεί που εγώ θα έκανα αυτό που θεωρούσα και έκρινα σωστό κι έτσι προχώρησα...
Θα περίμενε κανείς ότι η αντίδραση στην απόφασή μου θα μεγάλωνε, ότι η στάση ζωής που κράτησα θα μ' έκανε πιο ευάλωτη στην κριτική και τις επιθέσεις... Και όμως... Όταν ο περίγυρός μου συνειδητοποίησε ότι θα υποστήριζα μέχρι τέλους την επιλογή μου, ό,τι και αν αυτό συνεπαγόταν, βρήκα ως εκ θαύματος πολλούς ανθρώπους δίπλα μου. Σίγουρα κάποιοι παρέμειναν αρνητικοί ως το τέλος, οι περισσότεροι όμως συνειδη- τοποίησαν ότι αυτό που αρχικά τους φάνηκε επιπολαιότητα και αδυναμία, τελικά ήταν μία απόφαση ευθύνης. Και έτσι άρχισαν σιγά-σιγά να με αντιμετωπίζουν διαφορετικά.
Ως και ο σύντροφός μου που με παρότρυνε τόσο φορτικά να προβώ σε διακοπή κυήσεως στο τέλος εξέφρασε την επιθυμία να αναγνωρίσει το παιδί. Βέβαια δε μου συμπαραστάθηκε όσο θα μπορούσε και όσο θα ευχόμουν, όμως η συμπεριφορά του απέναντί μου άλλαξε άρδην.
Παντρευτήκαμε πριν από ένα μήνα με πολιτικό γάμο και ήταν δίπλα μου στο μαιευτήριο όταν έφερα στον κόσμο το αγοράκι μας...
Ειλικρινά αυτό που ζω τώρα δε θα μπορούσα ούτε να το είχα ονειρευτεί όταν διένυα τις πρώτες εβδομάδες της κυήσεως! Κι αναρωτιέμαι τώρα πόσο πικρά θα το είχα μετανοιώσει αν τότε άκουγα τις αντίθετες φωνές που μου έλεγαν να κάνω πίσω και να σκοτώσω αυτή την ζωούλα που σήμερα είναι η μεγαλύτερη πηγή χαράς για μένα. Που όχι μόνο δε μου δημιούργησε προβλήματα, όπως ανοήτως φοβόμουν, αλλά αντίθετα μ' έκανε πιο δυνατή, πιο ώριμη, πιο υπεύθυνη... και πολύ πιο ευτυχισμένη!
Θερμή μου παράκληση είναι να το σκεφτούν καλά οι γυναίκες που σήμερα είναι στη θέση που εγώ βρισκόμουν πριν από μερικούς μήνες πριν πάρουν οποιαδήποτε απόφαση. Η ζωή είναι απρόβλεπτη, ποτέ κανείς δεν ξέρει τι θα του συμβεί. Μπορεί τη μια στιγμή να είναι όλα μαύρα και χωρίς καμία αχτίδα φωτός και την άλλη ώρα να ανοίξει ένα παράθυρο στον ήλιο. Και τότε τα λάθη που δεν διορθώνονται κοστίζουν ακριβά... Είναι πολύ καλύτερα να προχωρήσει κανείς και ν' αντιμετωπίσει τις δυσκολίες που θα του παρουσιαστούν παρά να το βάλει στα πόδια.
Ακόμα και αν τα πράγματα δεν έρθουν όπως ελπίζουμε και πάλι η ελπίδα δε χάνεται... υπάρχει! Και όπως με διαβεβαίωσε η γυναικολόγος μου όταν της εκμυστηρεύτηκα τη μικρή μου ιστορία,καμία γυναίκα που κράτησε το παιδάκι της δεν το μετάνιωσε, εν αντιθέσει μ' εκείνες που έκαναν διακοπή κυήσεως, στις οποίες το ποσοστό εκείνων που μετάνιωσαν είναι αρκετά υψηλό. Την πιστεύω απόλυτα... Ήταν ένα μάθημα ζωής αυτό για μένα. Και γι αυτό θέλησα να το μοιραστώ μαζί σας. Ελπίζω η δική μου μικρή ιστορία να βοηθήσει και άλλες γυναίκες να σκεφτούν ψύχραιμα και με το βλέμμα στραμμένο στο μέλλον.
Ευχαριστώ που με διαβάσατε."
Σύλλογος Προστασίας Αγέννητου Παιδιού "Η Αγκαλιά",
www.unborn.gr, e-mail: unborn@unborn.gr,
τηλ. 210 8828788, Ηπείρου 28, Αθήνα
ΜΑΖΙ ΧΕΡΙ ΧΕΡΙ
http://o-nekros.blogspot.gr/2013/02/blog-post_9718.html