Μέλλον… Ποιό μέλλον; Τι είναι το μέλλον; Υπάρχει μέλλον; Γιατί να υπάρχει μέλλον; Για ποιούς υπάρχει μέλλον; Είμαστε τόσο τυφλοί με παρωπίδες που δεν σκεφτόμαστε να κοιτάξουμε γύρω μας. Το μυαλό μας ηφαίστειο που θα εκραγεί. Όλα ανακατεύονται σε ένα αναδευτήρα σκέψεων. Τι θα φάμε, πού θα πάμε, τι θα φορέσουμε, ποιοί θα είναι, μας αγαπάει κανείς και αμέσως έρχονται αλλές σκέψεις πιο μαύρες και σκοτεινές.
Μαζί με λίγες τύψεις ξεπηδούν και καταλαμβάνουν το νου μας. Τι γίνεται στον κόσμο, πώς θα προχωρήσουμε σαν κοινωνία; Παντού απελπισία, απομόνωση, θυμός. Έχουμε μία μοναδική επαγωγική σκέψη που τρομάζουμε, φοβόμαστε και αποφεύγουμε να προβούμε σε γενικεύσεις των προβλημάτων. Είναι πολύ ανακουφιστικό να μεγενθύνουμε τα όποια προβλήματα της καθημερινότητας μας. Με τον τρόπο αυτό αποφεύγουμε να αναλογιστούμε τις ευθύνες μας απέναντι στην κοινωνική και ηθική κρίση που μας μαστίζει. Κρίση… Τι παρεξηγημένη λέξη! Το άκουσμα της τρόμαζει και αφοπλίζει. Πόσο έχει φθαρεί η έννοια της λέξεις αυτής; Έχει απομονωθεί μαζί με τις φορτισμένες αρνητικά λέξεις. Τη χρησιμοποιούμε μόνο για να δώσουμε ένα σοβαροφανή χαρακτήρα στο λόγο μας. Μία λέξη που, πλέον, κρύβει θυμό, αγανάκτηση, απόγνωση, απελπισία. Τόσα συναισθήματα απορρέουν από μία μόνο λέξη. Ένα ρητό λέει μην κοιτάς το πρόβλημα, αλλά τη λύση του. Αυτό πρέπει να κάνουμε και εμείς. Αρκετές αναλύσεις και εξηγήσεις έχουν ειπωθεί για την κατάσταση που βρισκόμαστε. Κανείς δεν έχει προτείνει άμεσες λύσεις, όχι μόνο για τα οικονομικά, αλλά κυρίως για τα ηθικά. Περιστοιχιζόμαστε από αμοραλιστές, συμφεροντολόγους και λογής επιτήδειους που μόνος σκοπός τους είναι να προβληθούν και να προβάλλουν συμφέροντα τρίτων. Είναι επιτακτική όσο ποτέ ανάγκη να χρησιμοποιήσουμε την κρίση για να βρούμε λύσεις. Μέσα από αυτή την κρίση θα έχουμε γόνιμες ιδέες που θα αποφέρουν ουσιαστικά αποτελέσματα. Όμως προσoχή. Αποτελέσματα θα προκύψουν από την κρίση ως σκέψη και όχι από την κρίση ως κατάθλιψη. Παρακολουθούμε τα γεγονότα, τις εξελίξεις, μαθαίνουμε νέα βυθιζόμαστε στις σκέψεις μας. Ένα χάος… Εμπιστευόμαστε, εμπιστευτήκαμε και θα εμπιστευόμαστε ανθρώπους που θα μας απογοητεύουν και θα μας πληγώνουν. Ο αέναος κύκλος της ζωής. Η μοιρολατρία δεν απέφερε πότε αποτέλεσμα. Χρειάζεται να σταθούμε στα πόδια μας, να οργανώσουμε τις σκέψεις μας, να αφυπνιστούμε και με πίστη στο Θεό να δράσουμε. Κάποιοι ίσως να προβληματίζονται και να αναρωτιούνται πώς είναι δυνατόν ένας άνθρωπος, μία ομάδα ή ένα έθνος να σταθεί απέναντι στον όλεθρο της υλιστικής εποχής μας; Αυτή η αμφιβολία πρέπει να σταθεί κινητήριος δύναμη για την προσωπική εξέγερση του κάθε ανρώπου. Μέχρι τώρα η δική μας αμφιβολία και η τρομολαγνεία έτρεφαν αυτό που αποκαλούμε «σύστημα». Για το λόγο αυτό, λοιπόν, φίλοι μου χρειάζεται να ανασκουμπωθούμε και να πιάσουμε δουλειά, γιατί τώρα μπορούμε όσο ποτέ να φέρουμε την αλλαγή. Θέλω να ξέρετε ότι το κείμενο αυτό δεν έχει ως σκοπό την νουθεσία όσων το διαβάσουν. Είναι κάποιες γραμμές, κάποιες σκέψεις με αφυπνιστικό χαρακτήρα. Να ξέρετε ότι κάνεις δεν είναι μόνος του και αν αλλάξουμε εμείς και πιστεύσουμε στον εαυτό μας πολλά μπορεί να αλλάξουν. Μην ξεχνάτε πως ο άνθρωπος με τη βοήθεια του Θεού μπορεί να κάνει θαύματα…
Καλό ξημέρωμα…
Ειρήνη Μηλιαρά Έκτακτο Παράρτημα