του Λεωνίδα Χ. Αποσκίτη
«Αν
ο μόνος σκοπός που αξίζει τον κόπο κανείς να γεννηθεί είναι η
λευτεριά, και μόλις γεννηθεί τού την υποθηκεύουν τα συμφέροντα, τι άλλο
του απομένει παρά η επανάσταση;»
[Γ. Σκαρίμπας]
Το
2012 πέρασε, οι «προφητείες» πάλι διαψεύδονται, αλλά το πραγματικό
τέλος του κόσμου που ξέραμε θα είναι αργό και βασανιστικό και όλο και
περισσότεροι θα ρωτούν εναγωνίως «πού πάμε;» και «τι να κάνουμε;». Αυτό που μπορούμε να πούμε, διακινδυνεύοντας μία πρόβλεψη, είναι ότι ο δρόμος για το μέλλον έχει δύο κατευθύνσεις: είτε την Επανάσταση είτε ένα νέο ολοκληρωτικό Πόλεμο.
Είναι
σίγουρο ότι η οικονομική κρίση έχει γίνει ο πολιορκητικός κριός μέσα
στα πλαίσια μιας «στρατηγικής οικονομικής επίθεσης» ενάντια στην ύπαρξη
της μεσαίας τάξης, της δημοκρατίας και των εθνικών κρατών, σε όλο τον
κόσμο.
Οι Επικυρίαρχοι έχουν μετατρέψει το χρηματιστήριο και την οικονομία σε «όπλα μαζικής καταδυνάστευσης» (weapons of mass oppression), όπως λέει χαρακτηριστικά ο συγγραφέας David DeGraw στο βιβλίο του «The Road Through 2012».
Οι
φασιστικές ελίτ του ΔΝΤ και των διεθνών τραπεζών, αφού κατέλαβαν τις
χώρες του Τρίτου Κόσμου και του πρώην σοσιαλιστικού μπλοκ, τώρα
επιτίθενται κατ’ ευθείαν στις ανεπτυγμένες δυτικές κοινωνίες και στα
τελευταία οχυρά της αστικής δημοκρατίας και του κοινωνικού κράτους. Στο
στόχαστρό τους βρίσκεται τόσο η εργατική τάξη της Δυτικής Ευρώπης όσο
και της Αμερικής.
Το Ελληνικό Πείραμα είναι ένα κομβικό ανοικτό μέτωπο στην σκακιέρα της παγκόσμιας διακυβέρνησης:
μνημόνιο, τοκογλύφοι, αφαίρεση εθνικής κυριαρχίας, ηλεκτρονικές κάρτες
του πολίτη, ΜΑΤ και χημικά, εξαφάνιση του δημοσίου τομέα της υγείας,
άγρια φορολογία και όλες οι εγκληματικές πολιτικές που βιώνουμε. Σε μια
προσπάθεια να αποσοβηθεί μια οργανωμένη εξέγερση, τα καθεστωτικά ΜΜΕ
κλιμακώνουν τις προπαγανδιστικές τους προσπάθειες για να ενοχοποιήσουν,
να απονευρώσουν και να συγχύσουν τον λαό, επικεντρώνοντας δραματικά
την προσοχή τους στην ρητορεία της διάσπασης. Χρησιμοποιούνται
διχαστικά θέματα όπως είναι η μετανάστευση, ο ρατσισμός, οι θρησκευτικοί
διαχωρισμοί, τα «ρετιρέ» των εργαζομένων, προκειμένου να αποτρέψουν
τις μάζες από του να συνοργανωθούν κατά των πραγματικών δυναστών τους.
«Αυτή
η προπαγανδιστική προσπάθεια είναι ένα προσωρινό μέτρο μόνο και δεν θα
αρκέσει μακροπρόθεσμα. καθώς η οικονομία θα συνεχίσει να καταρρέει, η
τραπεζική ελίτ κινδυνεύει να βρεθεί εκτός παιχνιδιού εξ αιτίας της
απληστίας της. Οπότε θα στραφούν στην δοκιμασμένη φυσική-στρατιωτική
βία για να δυναστεύσουν τους λαούς που δεν θα μπορούν πλέον να
ελέγχονται μόνο με προπαγάνδα και οικονομικό καταναγκασμό», επισημαίνει ο David DeGraw.
Με
λίγα λόγια, όσο αυτή η οικονομική κατάρρευση θα συνεχίζεται, ο
σημερινός παθητικός και συγχυσμένος πληθυσμός θα εκδηλωθεί τελικά με μια
έκρηξη βίας. Τα λόγια του ανθρώπου που πυροδότησε μια επανάσταση κατά
του τραπεζικού καρτέλ, του Τσε Γκεβάρα, σύντομα θα ξαναγίνουν
δημοφιλέστερα από την χειραγώγηση της «παγκόσμιας διακυβέρνησης»: «Το
αίσθημα της εξέγερσης θα γίνεται όλο και πιο ισχυρό κάθε μέρα ανάμεσα
στους ανθρώπους που υφίστανται την εκμετάλλευση στον ένα ή τον άλλο
βαθμό και αυτοί θα πάρουν τα όπλα για να κερδίσουν με την βία τα
δικαιώματα που δεν μπορούν να τα κερδίσουν με το καλό».
Οι σημαντικότερες προβλέψεις για τα χρόνια που έρχονται (σύμφωνα με τις εκθέσεις διαφόρων think-tanks) και οι νέες προκλήσεις για την παγκόσμια διακυβέρνηση είναι οι εξής:
-
Το έθνος-κράτος θα αντισταθεί στην νεοταξική λαίλαπα προσπαθώντας να
παραμείνει η κυρίαρχη μονάδα της παγκόσμιας τάξης. Προβλέπεται μια
εντονότερη αίσθηση ανασφάλειας. η μετάβαση δεν θα είναι ανώδυνη και θα
πλήξει την μεσαία τάξη του ανεπτυγμένου κόσμου ειδικότερα.
-
Θα βελτιωθούν σημαντικά οι αντιστάσεις πολλών κρατών απέναντι στο ΔΝΤ
και τον Παγκόσμιο Οργανισμό Εμπορίου (ΠΟΕ), παρά την αντίθετη αίσθηση
που επικρατεί.
-
Το κύμα του δυτικού «εκδημοκρατισμού» θα αντιστραφεί και ορισμένα
ασιατικά ή βαλκανικά κράτη που προσδέθηκαν στο άρμα των ΗΠΑ ή του ΔΝΤ
θα καταφύγουν ξανά σε κρατιστικά μοντέλα (αυτό μπορεί να αφορά και την
Ελλάδα…).
-
Το πολιτικό Ισλάμ θα παραμείνει μια ισχυρή παγκόσμια δύναμη. Εκτός από
την Μέση Ανατολή, θα συνεχίσει να στρατολογεί τους Μουσουλμάνους που
μεταναστεύουν στην πιο προσοδοφόρα Δύση, αλλά δεν αισθάνονται ότι είναι
στο σπίτι τους, παρά την προπαγάνδιση των «πολυπολιτισμικών»
ιδεολογημάτων.
-
Το αν η σύγκρουση των μεγάλων δυνάμεων θα κλιμακωθεί σε γενικευμένο
πόλεμο, εξαρτάται από την ικανότητα διαχείρισης των σημείων ανάφλεξης
και του ανταγωνισμού για τις πλουτοπαραγωγικές πηγές.
-
Τέλος, οι ασθενείς κυβερνήσεις, οι βραδυπορούσες οικονομίες, οι
θρησκευτικοί εξτρεμισμοί και οι αντιδράσεις της νεολαίας θα συντονισθούν
δημιουργώντας μια τέλεια πολιτική θύελλα σε πολλές περιοχές του
πλανήτη.
Όσον
αφορά εμάς, σήμερα οι Έλληνες, από εραστές της πατρίδας και της
ελευθερίας, κινδυνεύουμε να γίνουμε σώγαμπροι των τοκογλύφων και των
πολυεθνικών.
Το ελπιδοφόρο είναι ότι, μέσα στον σημερινό ζόφο που απλώνεται στην χώρα, όλο και περισσότεροι ανακαλύπτουν τι σημαίνει να είσαι Έλληνας, τι σημαίνει η αρχοντιά να είσαι Έλληνας, τι σημαίνει η ευγένεια της καταγωγής μας.
Όλο
και περισσότεροι νοιώθουν την ανάγκη να παραδειγματιστούν ξανά από το
μεγάλο πνεύμα του ’21, την ώρα που οι τοκογλύφοι και οι ντόπιοι
τοποτηρητές τους επιχειρούν να μας αποκόψουν από τις ρίζες και να μας
παραδώσουν άοπλους στη νεοταξική και νεο-οθωμανική κατοχή.
Την
απάντηση στην εθνομηδενιστική κατοχική προπαγάνδα που πυροβολεί τα
μυαλά μας την έχει δώσει ο Αλέξανδρος Υψηλάντης, από το Ιάσιο, στις 24
Φεβρουαρίου του 1821, με τούτα τα λόγια: «…Το αίμα των τυράννων είναι δεκτό
στην σκιά του Θηβαίου Επαμεινώνδα, και του Αθηναίου Θρασύβουλου, οι
οποίοι κατετρόπωσαν τους τριάκοντα τυράννους, στην σκιά του Αρμοδίου και
Αριστογείτωνα, οι οποίοι συνέτριψαν τον Πεισιστρατικό ζυγό, στην σκιά
του Τιμολέοντος, ο οποίος αποκατέστησε την ελευθερία εις την Κόρινθο
και τις Συρακούσες, και βέβαια στην σκιά του Μιλτιάδη και του
Θεμιστοκλή, του Λεωνίδα και των τριακοσίων, οι οποίοι κατέκοψαν τους
αναρίθμητους στρατούς των βαρβάρων…».
Τους
βαρβαρότερους και ανανδρότερους απογόνους όλων αυτών αντιμετωπίζουμε
σήμερα. Γι’ αυτό πρέπει να θυμόμαστε πάντα ότι το άπληστο φράγκικο πανί
και η ματοβαμμένη παντιέρα με την ημισέληνο μολύνανε για αιώνες τα
ελληνικά νερά, αλλά ποτέ δεν κατάφεραν να διώξουνε την Παναγιά την
γοργόνα από το σπίτι της.
Το
1821 ξεκινήσαμε ένα μεγάλο υπαρξιακό ταξίδι ως έθνος προς την νέα
Ιθάκη μας, όμως, η Ιθάκη δεν αποκτάται με ιδεολογήματα –αρχαία,
βυζαντινά, μαρξιστικά, νεωτερικά και μεταμοντέρνα. Δεν είναι προορισμός
που φτάνεις με αποσκευές θεωρητικές, αλλά ένα ζήτημα καυτών αναγκών.
Στην Ιθάκη ξαναγυρνά κανείς βιωματικά όταν απελευθερωτικές
προτεραιότητες γίνουν ξανά η αμεσότητα της σχέσης, η αλληλεγγύη της
κοινότητας και η ανάγκη της αυτοθυσίας. Τότε αλλάζει ο κόσμος και τότε
υπάρχει η επιστροφή στην Ιθάκη.
Η μεγάλη πολιτισμική μας κληρονομιά μάς καθοδηγεί: για να γυρίσει ο ήλιος θέλει δουλειά πολλή…, είναι βαθύ το πηγάδι που πρέπει να ανοίξει για να βρούμε την τελευταία πηγή.
Όσο κι αν δείχνει ακατόρθωτο, ακόμα και μόνοι μας μπορούμε να τα
καταφέρουμε, πολύ περισσότερο όταν αύριο θα έχουμε συμμάχους.
Η
μακραίωνη αναμονή έξωθεν βοήθειας, η ελπίδα της «αόρατης αρχής» και οι
επανειλημμένες διαψεύσεις της έκαναν τον Κολοκοτρώνη να πει και τότε «κατάλαβα πως ό,τι κάνουμε θα το κάνουμε μόνοι μας», όπως γράφει ο Γέρος του Μωριά στα Απομνημονεύματά του.
Ο «χρησμός» του ξεσηκωμού «προς την άνω Ελλάδα» ας είναι ένας στίχος από το ομώνυμο ποίημα του Άγγελου Σικελιανού: «Καθώς τα ατίμητα άλογα του Δία / ολόρτα σηκώνονται / άμα νιώσουν στην οπλή τους τον οχτρό».
Ο
μύθος του λαβυρίνθου μπορεί να συνδεθεί με την σημερινή ελληνική
πραγματικότητα που αναζητά εναγωνίως τη νίκη επί του χρηματοπιστωτικού
τέρατος και τον ασφαλή γυρισμό στο φως σε έναν αναγεννημένο, ελεύθερο,
πάτριο κόσμο.
Ο μύθος μάς διδάσκει ότι ο Θησέας, μπαίνοντας στον λαβύρινθο, έχει δύο βασικά όπλα, τον πέλεκυ για να νικήσει και τον μίτο για να γυρίσει. Ο διπλούς πέλεκυς, ο λάβρυς,
είναι το εργαλείο με το οποίο ο Διόνυσος ανοίγει τον δρόμο για την
ανθρωπότητα και μετατρέπεται σε αναμμένο πυρσό, δηλ. στο άσβεστο
πνευματικό φως. Ο μίτος της Αριάδνης είναι η ιστορική μνήμη, η μόνη που μπορεί σήμερα να εξασφαλίσει την σωστή πορεία του Ελληνισμού στα κακοτράχαλα νεοταξικά μονοπάτια.
Στον τελευταίο στίχο τού «Θρήνου της Αριάδνης» [Nietzsche: Klage der Ariadne], ακούγεται το επιμύθιο: «Αν είναι να αγαπήσει κανείς τον εαυτό του, δεν πρέπει να τον μισήσει πρώτα;…». Αυτός είναι ο τωρινός λαβύρινθός μας, η πορεία μας προς τη νέα αυτογνωσία για να ελπίζουμε στην ολοκλήρωση του ’21.
[Από το Hellenic Nexus, τεύχος 70 - Ιαν.2013]