Ήδη οι S-400 έχουν σχεδιαστεί για να αναχαιτίζουν στόχους σε διπλάσια απόσταση σε σύγκριση με τους S-300. Πηγή: TASS
Το 2014 θα κάνουν “δυναμικά” την εμφάνισή τους στη Ρωσία δύο μεγάλα εργοστάσια κατασκευής υπερηχητικών πυραύλων, τύπου 77Η6-Η και 77Η6-Η1, για τα νεότατα συστήματα αντιαεροπορικής άμυνας S-400 Triumph και S-500 Prometheus. Ως γνωστόν, η Ελλάδα έχει προμηθευτεί τους S-300. Σύμφωνα με την επίσημη ανακοίνωση του υπουργείου Άμυνας, «με αυτά τα βλήματα, τα αντιπυραυλικά συστήματα θα είναι σε θέση να αναχαιτίζουν οποιουσδήποτε στόχους οι οποίοι πετούν με ταχύτητα έως 7 χιλιόμετρα το δευτερόλεπτο, μεταξύ αυτών και τους πυρηνικούς βαλλιστικούς πυραύλους». Να σημειωθεί, ότι το σύστημα S-500 είναι “στα σκαριά”, στη φάση της ανάπτυξης, ενώ το σύστημα των S-400 μπορεί να χρησιμοποιήσει και τα βλήματα παλαιού τύπου 48Η6 και 9Μ96.
Τα βλήματα 77Η6-Η και
77Η6-Η1 θα είναι τα πρώτα ρωσικά με πολεμικές κεφαλές που διαθέτουν
αδρανειακό σύστημα ναυτιλίας. Είναι ικανά να καταστρέφουν τις πυρηνικές
κεφαλές με την κινητική ενέργεια που έχουν αποκτήσει για να κατευθυνθούν
προς τον στόχο, προσβάλλοντας τον τελευταίο στον κορμό του με τεράστια
ταχύτητα. Μάλιστα, δεν
είναι απαραίτητο να διαθέτουν ούτε εκρηκτικό φορτίο, καθώς η ταχύτητα 7
χλμ. το δευτερόλεπτο είναι εγγυημένο ότι θα καταστρέψει οποιοδήποτε
ιπτάμενο αντικείμενο.
Τέλος οι S-300
Τα νέα εργοστάσια είναι
ζωτικής σημασίας για την ανάπτυξη της αντιπυραυλικής και αντιαεροπορικής
άμυνας του εναέριου χώρου της Ρωσίας. Ο στρατός έχει ήδη παραλάβει νέα
αντιαεροπορικά συστήματα, χωρίς όμως τους νέους πυραύλους τους. Εφόσον
δεν έχουν παραλάβει ακόμη τον βελτιωμένο πύραυλο, τα συστήματα Triumph
(S-400) χρησιμοποιούν προς το παρόν το απόθεμα των βλημάτων από τα παλιά
συστήματα S-300. Το βεληνεκές τους φτάνει τα 200 χλμ., αν και οι S-400
έχουν σχεδιαστεί για να αναχαιτίζουν στόχους σε διπλάσια απόσταση.
Η απουσία -προς το
παρόν- των βελτιωμένων βλημάτων, εμποδίζει τον πλήρη εξοπλισμό της
Αεροπορίας και της Αεροδιαστημικής Άμυνας με τα συστήματα S-400. Από το
2007 έχουν παραλάβει μόνο επτά πυροβολαρχίες ενώ το σύνολό τους πρέπει
να φτάσει, σύμφωνα με την επίσημη πληροφόρηση, τις 56. Το «έλλειμμα» σε
πυραύλους για το μελλοντικό ρωσικό σύστημα αεράμυνας επιδεινώνεται και
από το γεγονός ότι η παραγωγή του προγενέστερου συστήματος S-300 έχει
πλέον σταματήσει.
Όπως αναφέρει Ίγκορ
Ασουρμπέιλι, δεύτερος πρόεδρος του ανεξάρτητου συμβουλίου
εμπειρογνωμόνων για θέματα αεροδιαστημικής άμυνας και πρώην γενικός
σχεδιαστής της κοινοπραξίας Almaz-Antey, «το τελευταίο σύστημα S-300 για
τον ρωσικό στρατό είχε κατασκευαστεί γύρω στο 1994». Από τότε, τα
συστήματα αυτά κατασκευάζονταν στη Ρωσία μόνο προς πώληση, αλλά τώρα
έχουν σταματήσει να γίνονται δεκτές νέες παραγγελίες εξαγωγής του S-300,
προσθέτει ο κ.Ασουρμπέιλι.
Είναι γεγονός, ότι η
Μόσχα είχε παραιτηθεί το 2010 από το συμβόλαιο με το Ιράν, χάνοντας 800
εκατ. δολάρια. Η γραμμή παραγωγής έκλεισε οριστικά ύστερα από την
προγραμματισμένη παράδοση του τελευταίου εξαγωγικού S-300 που θα
πραγματοποιηθεί σύντομα με αποδέκτη την Αλγερία. Σύμφωνα με τον Ίγκορ
Ασουρμπέιλι, ένα από τα υφιστάμενα προβλήματα είναι ότι «διακόψαμε τις
παραγγελίες για το S-300 και ταυτόχρονα δεν έχουμε αρχίσει να δεχόμαστε
παραγγελίες για το S-400».
Δεν έχει επιλυθεί
εντελώς και το πρόβλημα της κατασκευής πυραύλων για το S-400. Το σύστημα
πρέπει να χρησιμοποιεί με επιτυχία πυραύλους μικρού, μεσαίου και
μεγάλου βεληνεκούς δράσης. Σήμερα όμως, με ομαλό τρόπο κυλά μόνο η
ανάπτυξη των βλημάτων μικρού βεληνεκούς, τα οποία έχουν σχεδιαστεί να
αναχαιτίζουν στόχους έως τα 150 χλμ. Όσον αφορά τον πύραυλο μέσης
ακτίνας δράσης που προορίζεται για την καταστροφή στόχων σε απόσταση 250
χλμ., είναι αναγκαία περαιτέρω εργασία ώστε να τελειοποιηθεί.
Υπερόπλο, έτοιμο το 2020
Πύραυλοι μεγάλου
βεληνεκούς δεν υπήρχαν, αλλά ούτε έχουν εμφανιστεί προς το παρόν. Παρά
το γεγονός ότι η ύπαρξη ενός τέτοιου πυραύλου θα δυσκόλευε σε μεγάλο
βαθμό τον πιθανό αντίπαλο, συμπεριλαμβανομένων και των ιπτάμενων ραντάρ
AWACS. Δίχως αυτά τα βλήματα το S-400 χάνει μεγάλο μέρος των δυνατοτήτων
του, που είναι η προσβολή στόχων σε μεγάλες αποστάσεις.
Όσον αφορά το μελλοντικό
σύστημα S-500, ο υποδιευθυντής του Ινστιτούτου πολιτικών και αμυντικών
αναλύσεων, Αλεξάντρ Χραμτσίχιν, θεωρεί ότι για το επόμενο διάστημα το
S-400 θα παραμείνει το βασικό σύστημα, διαθέτοντας ωστόσο βλήματα
μεγάλου βεληνεκούς. Όπως εξηγεί, «στην καλύτερη των περιπτώσεων, το
S-500 θα είναι έτοιμο γύρω στο 2020. Στο παρόν διάστημα, αλλά και στα
προσεχή δέκα χρόνια, οι δυνατότητές μας να αντιμετωπίσουμε ένα μαζικό
πλήγμα από την πλευρά του ΝΑΤΟ είναι πολύ μικρές, διότι οι S-300
καθυστερούν να επαναγεμίσουν και μπορούν στην καλύτερη περίπτωση να
αποκρούσουν ένα πρώτο κύμα, αποτελούμενο από 100 έως 200 στόχους».
Την άποψη του
Α.Χραμτσίχιν υποστηρίζει και ο αμυντικός αναλυτής Βλαντισλάβ Σουρίγκιν.
«Οι S-500 -λέγει- παραμένουν για την ώρα ένα ωραίο όνειρο, το οποίο
μάλιστα, είναι άγνωστο αν θα γίνει κάποτε πραγματικότητα». Ενώ λοιπόν
φτάνει η ώρα για να αντικατασταθούν τα S-300, για την ώρα ο
αντικαταστάτης του δεν υπάρχει. Γι’ αυτό, η κοινοπραξία Almaz-Antey έχει
να περατώσει πολύ σημαντικές αποστολές, «από την εκπλήρωση των οποίων
δεν εξαρτάται μόνο η μελλοντική τύχη της αντιαεροπορικής άμυνας, αλλά
και της χώρας συνολικά». Η εταιρία είναι ακόμη σε θέση να κατασκευάσει
εξοπλισμό υψηλής ποιότητας, αλλά είναι αναγκαίο να απαλειφθούν τα
προβλήματα που σχετίζονται με την παρωχημένη τεχνική βάση και να
ανανεωθούν γρήγορα οι εγκαταστάσεις παραγωγής.
Με άλλα λόγια η
δημιουργία σύγχρονων ρωσικών πυραυλικών συστημάτων αεροδιαστημικής
άμυνας, είναι ένας σύνθετος στόχος που απαιτεί σοβαρές σχεδιαστικές
καινοτομίες και εκσυγχρονισμό του υφιστάμενου δυναμικού των
εγκαταστάσεων παραγωγής.