θα το πούμε στην Παναγιά
Η Ζωίτσα έχει πλάκα... Σας έχω ξαναμιλήσει γι αυτή.
Τα σπίτια
μας και οι καρδιές μας είναι αντικριστά. Είναι αυτή που στην αυλή της
-τα καλοκαιρινά βράδια- ξενυχτάμε σε αγιωτικές κουβέντες και σιωπηλές
προσευχές.
Παρακολουθώ την πορεία των ημερών της με ζήλο κατασκόπου και επιβεβαιώνω τον κώδικα που πάντα είναι ίδιος: "Δόξα τω Θεώ, να κάνουμε προσευχή, ο Παΐσιος, ο Λουκάς, ο Πορφύριος..."
Παρακολουθώ την πορεία των ημερών της με ζήλο κατασκόπου και επιβεβαιώνω τον κώδικα που πάντα είναι ίδιος: "Δόξα τω Θεώ, να κάνουμε προσευχή, ο Παΐσιος, ο Λουκάς, ο Πορφύριος..."
Με αυτά και
άλλα ιδίου ύφους συνθηματικά, η Ζωή ανοίγει τις πόρτες, μπαίνει στο καθ'
οδόν του παραδείσου και γω μένω να την χαζεύω και να μαζεύω κάποια από
τα πετραδάκια- μοσχολίβανα που αφήνει πίσω της, σαν Κοντορεβυθούλης (που
θάρθει πάλι πίσω για να βρει ποιοί ακόμη πονούν και να ανανεώσει τις
προσευχές της).
Το γουστόζικο είναι πως αυτή δεν καταλαβαίνει πού πορεύεται και νομίζει πως απλά μπαίνει στο μαγερειό του σπιτιού της όταν π.χ. μου λέει: "Σπανακόρυζο έκανα σήμερα, δόξα τω Θεώ (ο κωδικός) αχ πόσοι δεν έχουν να φάνε! Να τρώμε λιγότερο, λέω, να φάνε και οι αναγκεμένοι. Σήμερα αυτοί, αύριο εμείς.....νόστιμο που έγινε το φαγητό....ο Πορφύριος ευλόγησε (κωδικός)".
Καθημερινά λέει καλημέρες στη γειτονιά, μαζεύει ανάγκες και καημούς και τα κάνει αιτήματα προσευχής και όλο μετανίζει, μετρώντας τις μετάνοιες με φασόλια ξερά (για να μην χάνει λογαριασμό και αδικήσει κάποιον από τις γονυκλισίες όπου έταξε -εν αγνοία του φυσικά- να κάμει, κατά την χρεία εκάστου).
Ένα φασόλι ισούται με δέκα μετάνοιες...
"Δέκα φασόλια έκανα για την Μένια" μου λέει " για να πηγαίνει στην εκκλησία και να τα βρει με την πεθερά της".
Της ανοίγουν τις καρδιές τους οι άνθρωποι και αυτή τους ησυχάζει λέγοντας: "Καλέ μην κάνεις έτσι, θα το τακτοποιήσει ο Λουκάς (τον ιατρό εννοεί - κωδικός)" ή " θα το πούμε στην Παναγιά την Γοργοεπήκοο" και αρχίζει τηλεφωνήματα στις ηγουμένισσες που γνωρίζει και δίνει ονόματα και πέφτει και η ίδια στα πατώματα κι εγώ μαζεύω ευλογίες όταν μου τηλεφωνεί για να μου πει "έχουμε δουλειά...να πούμε του τάδε αγίου για τον δείνα" ή " πες του γέροντά σου πως εκείνο το παιδάκι έχει λευχαιμία και να το πει στον Λουκά" ή " καλέ πες της Ματρωνίτσας (την αόμματη Ρωσίδα εννοεί) να μερώσει τον άντρα μου. Πολλά νεύρα έχει σήμερα. Δεν φταίει ο άνθρωπος. Ήρθε το χαρτί της Εφορίας. Εγώ τσιμουδιά. Δεν του μιλώ. Ο,τι και να λέει, εγώ μόνο λέω την ευχή από μέσα μου και ξέρει ο Κύριος. Ώσπου να πω δυο Κύριε ελέησον, τα έχει τακτοποιήσει όλα. Α, δεν σου είπα για τα παιδιά...." Και αρχίζει και μου λέει για τους έφηβους γιούς της, που σαν δεν τα καταφέρνει μαζί τους πάει και βάζει μέσον την Κυρά και " μπα Παναγία μου...αμέσως βρε Λένα, αμέσως να το κάνει...να ακούσει εμένα την αμαρτωλή...μπα τί είναι αυτό το πράγμα".
Και γω η Λένα, για να μην την σκανδαλίσω, δεν της λέγω πως αυτό είναι ο πόθος της για αγιοσύνη που δίνει καρπούς και αναδίνει μοσχοβολιές.
Μόνο σκύβω και ανασαίνω τα εντός της θυμιατά και λέω χαμηλά και με συστολή: " Δόξα τω Θεώ...Πάντα η Παναγιά να είναι σπίτι σου".
Και κείνη, άκου τώρα....με ευχαριστεί και μου δίνει του κόσμου τις ευχές και πορεύομαι κι' εγώ η ανάξια με τα αντίδωρα της Ζωής, που αν της πεις πόσο σημαντική είναι θα λιποθυμήσει από το σοκ και όταν συνέλθει θα σε πιάσει και έχθρητα.
Και που λέτε μια μέρα που την έψαχνα, μου είπε πως είχε πάει να δει "αυτόν μωρέ τον μπαρμπα Νικόλα που είναι κατάκοιτος...και να δούμε τώρα πως θα κανονίσουμε να πάει ο παππούλης να τον κοινωνήσει, μην φύγει και τόχουμε κρίμα στο λαιμό μας" και άλλη μέρα πάλι "ξέρεις στο ναό δεν έχουν χαρτί να τυπώνουν τα προγράμματα και έστειλα με το παιδί ένα πακέτο και όσο να πάει πήρα τηλέφωνο τον παππά, να του πει καναδυό κουβέντες να μην αργεί τα βράδια" και άλλη φορά είδε τον δήμαρχο και του χώθηκε για το αποτεφρωτήριο νεκρών που θέλει να κάμει "ξέρεις δήμαρχε πόσοι φτωχούληδες τρώνε με το ένα εκατομμύριο που θα δώσεις για να μας καις; Ασε που εμείς θέλουμε να ταφούμε, γιατί εμείς είμαστε χριστιανοί δήμαρχε, ακούς;"
Πλάκα έπαθε ο δήμαρχος, πλάκα παθαίνουμε όλοι, καθημερινά, με την Ζωή.
Ο Κύριος να την έχει καλά.....Ωραίες είναι αυτές οι .....πλάκες!
Το γουστόζικο είναι πως αυτή δεν καταλαβαίνει πού πορεύεται και νομίζει πως απλά μπαίνει στο μαγερειό του σπιτιού της όταν π.χ. μου λέει: "Σπανακόρυζο έκανα σήμερα, δόξα τω Θεώ (ο κωδικός) αχ πόσοι δεν έχουν να φάνε! Να τρώμε λιγότερο, λέω, να φάνε και οι αναγκεμένοι. Σήμερα αυτοί, αύριο εμείς.....νόστιμο που έγινε το φαγητό....ο Πορφύριος ευλόγησε (κωδικός)".
Καθημερινά λέει καλημέρες στη γειτονιά, μαζεύει ανάγκες και καημούς και τα κάνει αιτήματα προσευχής και όλο μετανίζει, μετρώντας τις μετάνοιες με φασόλια ξερά (για να μην χάνει λογαριασμό και αδικήσει κάποιον από τις γονυκλισίες όπου έταξε -εν αγνοία του φυσικά- να κάμει, κατά την χρεία εκάστου).
Ένα φασόλι ισούται με δέκα μετάνοιες...
"Δέκα φασόλια έκανα για την Μένια" μου λέει " για να πηγαίνει στην εκκλησία και να τα βρει με την πεθερά της".
Της ανοίγουν τις καρδιές τους οι άνθρωποι και αυτή τους ησυχάζει λέγοντας: "Καλέ μην κάνεις έτσι, θα το τακτοποιήσει ο Λουκάς (τον ιατρό εννοεί - κωδικός)" ή " θα το πούμε στην Παναγιά την Γοργοεπήκοο" και αρχίζει τηλεφωνήματα στις ηγουμένισσες που γνωρίζει και δίνει ονόματα και πέφτει και η ίδια στα πατώματα κι εγώ μαζεύω ευλογίες όταν μου τηλεφωνεί για να μου πει "έχουμε δουλειά...να πούμε του τάδε αγίου για τον δείνα" ή " πες του γέροντά σου πως εκείνο το παιδάκι έχει λευχαιμία και να το πει στον Λουκά" ή " καλέ πες της Ματρωνίτσας (την αόμματη Ρωσίδα εννοεί) να μερώσει τον άντρα μου. Πολλά νεύρα έχει σήμερα. Δεν φταίει ο άνθρωπος. Ήρθε το χαρτί της Εφορίας. Εγώ τσιμουδιά. Δεν του μιλώ. Ο,τι και να λέει, εγώ μόνο λέω την ευχή από μέσα μου και ξέρει ο Κύριος. Ώσπου να πω δυο Κύριε ελέησον, τα έχει τακτοποιήσει όλα. Α, δεν σου είπα για τα παιδιά...." Και αρχίζει και μου λέει για τους έφηβους γιούς της, που σαν δεν τα καταφέρνει μαζί τους πάει και βάζει μέσον την Κυρά και " μπα Παναγία μου...αμέσως βρε Λένα, αμέσως να το κάνει...να ακούσει εμένα την αμαρτωλή...μπα τί είναι αυτό το πράγμα".
Και γω η Λένα, για να μην την σκανδαλίσω, δεν της λέγω πως αυτό είναι ο πόθος της για αγιοσύνη που δίνει καρπούς και αναδίνει μοσχοβολιές.
Μόνο σκύβω και ανασαίνω τα εντός της θυμιατά και λέω χαμηλά και με συστολή: " Δόξα τω Θεώ...Πάντα η Παναγιά να είναι σπίτι σου".
Και κείνη, άκου τώρα....με ευχαριστεί και μου δίνει του κόσμου τις ευχές και πορεύομαι κι' εγώ η ανάξια με τα αντίδωρα της Ζωής, που αν της πεις πόσο σημαντική είναι θα λιποθυμήσει από το σοκ και όταν συνέλθει θα σε πιάσει και έχθρητα.
Και που λέτε μια μέρα που την έψαχνα, μου είπε πως είχε πάει να δει "αυτόν μωρέ τον μπαρμπα Νικόλα που είναι κατάκοιτος...και να δούμε τώρα πως θα κανονίσουμε να πάει ο παππούλης να τον κοινωνήσει, μην φύγει και τόχουμε κρίμα στο λαιμό μας" και άλλη μέρα πάλι "ξέρεις στο ναό δεν έχουν χαρτί να τυπώνουν τα προγράμματα και έστειλα με το παιδί ένα πακέτο και όσο να πάει πήρα τηλέφωνο τον παππά, να του πει καναδυό κουβέντες να μην αργεί τα βράδια" και άλλη φορά είδε τον δήμαρχο και του χώθηκε για το αποτεφρωτήριο νεκρών που θέλει να κάμει "ξέρεις δήμαρχε πόσοι φτωχούληδες τρώνε με το ένα εκατομμύριο που θα δώσεις για να μας καις; Ασε που εμείς θέλουμε να ταφούμε, γιατί εμείς είμαστε χριστιανοί δήμαρχε, ακούς;"
Πλάκα έπαθε ο δήμαρχος, πλάκα παθαίνουμε όλοι, καθημερινά, με την Ζωή.
Ο Κύριος να την έχει καλά.....Ωραίες είναι αυτές οι .....πλάκες!