Για
τη μεγάλη πλειοψηφία του ελληνικού λαού, η ύπαρξη αυτής της
θρησκευτικής ομάδας είναι τελείως άγνωστη, ακόμη και αν στον έξω κόσμο
κυκλοφορούν και αυτοαποκαλούνται ως Έλληνες Καθολικοί.
Στην Ελλάδα ο όρος «'Ελληνες Καθολικοί» σημαίνει ότι κάποιος με ελληνική ιθαγένεια ανήκει στην Ρωμαιοκαθολική Εκκλησία. Όμως, έξω από την Ελλάδα την ίδια, ο όρος αυτός έχει μια εντελώς διαφορετική έννοια. Για τον υπόλοιπο κόσμο ο όρος "Έλληνας Καθολικός'' κατέληξε να σημαίνει ότι κάποιος ανήκει σε μια ομάδα ανθρώπων που κάποτε ήταν μέλη της Ορθόδοξης Εκκλησίας αλλά έχουν αποδεχθεί τον Πάπα και την εξουσία του πάνω τους, χωρίς να αλλάξουν την Ορθόδοξη τους προβολή...
Στην Ελλάδα ο όρος «'Ελληνες Καθολικοί» σημαίνει ότι κάποιος με ελληνική ιθαγένεια ανήκει στην Ρωμαιοκαθολική Εκκλησία. Όμως, έξω από την Ελλάδα την ίδια, ο όρος αυτός έχει μια εντελώς διαφορετική έννοια. Για τον υπόλοιπο κόσμο ο όρος "Έλληνας Καθολικός'' κατέληξε να σημαίνει ότι κάποιος ανήκει σε μια ομάδα ανθρώπων που κάποτε ήταν μέλη της Ορθόδοξης Εκκλησίας αλλά έχουν αποδεχθεί τον Πάπα και την εξουσία του πάνω τους, χωρίς να αλλάξουν την Ορθόδοξη τους προβολή...
Με
άλλα λόγια, από έξω φαίνονται και φέρονται ως Ορθόδοξοι ενώ από μέσα
τους είναι Καθολικοί. Διατηρούν τη λειτουργία, θεολογία και τις
λατρευτικές παραδόσεις των διαφόρων Ορθοδόξων Χριστιανικών Εκκλησιών,
αλλά είναι σε πλήρη κοινωνία με τον Πάπα και υπάγονται στο Βατικανό. Οι
άνθρωποι αυτοί είναι Ουνίτες και είναι μέλη της Ουνίας, και ενώ στην
Ελλάδα αυτή η ομάδα αριθμεί μόνο 2,000 μέλη, ο αριθμός τους είναι
μεγάλος και είναι διάσπαρτοι κυρίως στην Ανατολική Ευρώπη, Ρωσία, και
Μέση Ανατολή όπου εκεί είναι γνωστοί ως Μεχλίτες ή Μελκίτες.
Αλλά πώς
δημιουργήθηκαν αυτοί οι Ουνίτες που αυτοαποκαλούνται Έλληνες Καθολικοί,
ενώ η μεγάλη πλειοψηφία των Ελλήνων δεν γνωρίζουν καν την ύπαρξή τους; Η
απάντηση για το θέμα αυτό, θα πρέπει να ξεκινήσει από το ίδιο το
Βατικανό και να εξετάσουμε τη πολιτική του σχετικά με την Ορθόδοξη
Εκκλησία. Καθ' όλη τη διάρκεια της ιστορίας, από τότε που το μεγάλο
σχίσμα της Χριστιανικής Εκκλησίας εμφανίστηκε σε 1054, το οποίο χώρισε
τον χριστιανικό κόσμο μεταξύ της Ορθόδοξης Ανατολής και της Καθολικής
(αργότερα επίσης και της Προτεσταντικής) Δύσης, το Βατικανό είχε πάντα
ως επιθυμία να έχει υπό τον έλεγχο του τις Ορθόδοξες Εκκλησίες. Η
λεηλασία της Κωνσταντινούπολης (1203/1204) από την 4η Σταυροφορία ήταν η
κορύφωση αυτής της πολιτικής του Βατικανού, αλλά έχει επίσης προσπάθησε
να αναγκάσει τους Ορθόδοξους λαούς να υποταχθούν κάτω από την εξουσία
του Βατικανού, αρχικά με διάφορες συνόδους, όπως κατά τη διάρκεια της
Συνόδου της Φλωρεντίας (1437-9) . Όταν αυτές οι σύνοδοι δεν έφεραν το
επιθυμητό αποτέλεσμα, το Βατικανό επανήλθε στην πολιτική της δημιουργίας
Ουνιτικών Εκκλησιών.
Οι
Ουνιτικές Εκκλησίες είναι οι Εκκλησίες που δημιουργούνται, όταν
Ορθόδοξοι πιστοί ανασπάζονται από την Ορθόδοξη Εκκλησία και αποδέχονται
τον Πάπα, αλλά ακόμη εξακολουθούν να τηρούν όλες τις Ορθόδοξες
παραδόσεις. Η αλήθεια είναι ότι η δημιουργία των Ουνιτικών Εκκλησιών,
άρχισε ήδη από το 1215 κατά τη διάρκεια της Συνόδου του Λατερανού, αλλά
αυτή η πολιτική του Βατικανού δεν πραγματοποιήθηκε μέχρι μεταξύ του
1587-1596, όταν δύο Ουνίτες μοναχοί συνέργησαν με τον βασιλιά της
Πολωνίας με τη δημιουργία ενός αριθμού συνόδων με τον Ορθόδοξο
Αρχιεπίσκοπο του Κίεβο, προκειμένου να πραγματοποιηθεί η ένωση των
Ορθόδοξων της Πολωνίας και της Νοτιοδυτικής Ρωσίας με το Βατικανό. Ο
Αρχιεπίσκοπος του Κιέβο κήρυξε την ένωση, αλλά η πλειοψηφία του λαού
στην Ουκρανία δεν την αποδέχθηκε, όμως εκείνοι που την αποδέχθηκαν
αυτοαποκαλούνται σήμερα ως Έλληνες Καθολικοί.
Δεδομένου ότι ο απώτερος
στόχος του Βατικανού είναι να ενώσει το σύνολο του χριστιανικού κόσμου
υπό την εποπτεία του, το Βατικανό έχει από τότε εργαστεί επιμελώς για
την ενίσχυση της διάλυσης της Ορθόδοξης Εκκλησίας, δημιουργώντας τις
δικές του Ουνιτικές Εκκλησίες, χωρίς να λάβει υπόψη τη βία και τις
δολοφονίες που προκύπτουν από αυτή την ένωση. Τα μέλη αυτών των
Ουνιτικών Εκκλησιών έχουν μετατρέψει χώρες όπως την Ουκρανία, τη Τσεχία
και τη Σλοβακία, καθώς και τη Ρουμανία σε πεδίο προσηλυτισμού των
Ορθόδοξων προς την Ουνία του Βατικανού.
Όμως, η Ρωμαιοκαθολική Εκκλησία
έχει επίσης μεταφέρει την πολιτική της Ουνίας και στη Μέση Ανατολή, όπου
βρήκαν γόνιμο έδαφος για τη δημιουργία Ουνιτικών Εκκλησιών, δεδομένου
ότι οι ποιμενάρχες από τις Ορθόδοξες Εκκλησίες της Αντιόχειας και
Ιεροσολύμων δείχνουν πολύ λίγο ενδιαφέρον για τις ανάγκες του Ορθόδοξου
ποιμνίου τους. Ως αποτέλεσμα, σήμερα πολλοί αραβόφωνοι Ορθόδοξοι
χριστιανοί έχουν μετακινηθεί σε Ουνιτικές Εκκλησίες και είναι συλλογικά
γνωστοί ως Μεχλίτες η Μελκίτες. Στο Λίβανο και τη Συρία, οι Ουνίτες
κάνουν θραύση, εκμεταλλευόμενοι τις ποιμαντικές αδυναμίες του Ορθόδοξου
Πατριαρχείου της Αντιοχείας.
Με
την πτώση του κομμουνιστικού καθεστώτος της Σοβιετικής Ένωσης, το
Βατικανό μετακινήθηκε προς τη Ρωσία προσπαθώντας να προσηλυτίσει
Ορθοδόξους μέσω της Ουνίας και να τους βάλει στην επήρεια του.
Αυτή η
πολιτική του Βατικανού έχει δημιουργήσει τρομερές εντάσεις μεταξύ των
Ορθοδόξων Εκκλησιών και της Ρωμαιοκαθολικής Εκκλησίας. Το γεγονός ότι τα
μέλη των Ουνιτών εμφανίζονται και φαίνονται Ορθόδοξοι μπορεί να είναι
πολύ παραπλανητικό για τους ανυποψίαστους Ορθοδόξους πιστούς, οι οποίοι
μπορεί να συμμετάσχουν σε μία τέτοια εκκλησία χωρίς να συνειδητοποιούν
ότι στη πραγματικότητα αυτή η εκκλησία είναι υπό την εποπτεία του Πάπα
στο Βατικανό.
Στην
Ελλάδα αυτοαποκαλούνται Ελληνική Καθολική Εξαρχία, και αυτός ο μικρός
αριθμός των 2,000 Ουνιτών προέρχεται από πρόσφυγες της Κωνσταντινούπολης
και είναι ως επί το πλείστων συγκεντρωμένοι στην Αθήνα. Λαμβάνοντας
υπόψη το μικρό τους αριθμό, προς τιμή τους, είναι πολύ καλά οργανωμένοι
έχοντας υπό την εποπτεία τους δύο νοσοκομεία "Η
Παμμακάριστος", οδός Ιακωβάτων, το ίδρυμα για το παιδί «Η
Παμμακάριστος» (Νέα Μάκρη) και η Εστία Θεία Πρόνοια (Νέος Κόσμος), τρία
μοναστήρια, και την Εκκλησία της Αγίας Τριάδος στην Αχαρνών, καθώς και
μια πολύ ενεργό δραστηριότητα εκδίδοντας εφημερίδες με θέματα των
Ουνιτών. Μεταξύ άλλων εκδίδουν την εφημερίδα «Καθολική» και διευθύνουν
τις «Εκδόσεις του Καλού Τύπου».
Η
ύπαρξη των Ουνιτών και η αντί-Ορθόδοξη πολιτική του Βατικανού που τους
δημιούργησε και που τους συντηρεί, έχει δημιουργήσει ένα πολύ αρνητικό
κλίμα για τη συμφιλίωση μεταξύ των δύο μεγάλων Εκκλησιών της
Χριστιανοσύνης. Όσο το Βατικανό λειτουργεί με ένα τέτοιο παραπλανητικό
και ενδοιαστικό τρόπο κατά της Ορθόδοξης Εκκλησίας, δεν θα υπάρξει ποτέ
καμία ένωση μεταξύ των δύο Εκκλησιών .Όσο ο κάθε διαδοχικός Πάπας
συμπεριφέρεται σαν ένα σαρκοβόρο αρνί προς τους Ορθοδόξους, δεν θα
υπάρξει ποτέ καμία εμπιστοσύνη μεταξύ της Ορθοδοξίας και του Βατικανού.