Αυτές
τις μέρες, οι τουρκικές αρχές έθεσαν επανειλημμένα το ζήτημα της
επιστροφής της Ατζαρίας στην αγκαλιά της Άγκυρας [περιοχή με εμβαδόν
2.900 τ. χλμ., η Ατζαρία, η οποία βρίσκεται στη Γεωργία, έχει σύνορα με
την Τουρκία - βλέπετε χάρτη].
Ορισμένοι
Τούρκοι πολιτικοί δήλωσαν πρόσφατα ότι η Ατζαρία βρίσκεται υπό
γεωργιανή κατοχή από το 1878. Πριν από την ημερομηνία αυτή, αυτά τα
εδάφη που βρίσκονται στη Μαύρη Θάλασσα, ήταν μέρος της Οθωμανικής
Αυτοκρατορίας για τρεις αιώνες, μέχρι το τέλος του Ρωσοτουρκικού Πολέμου
του 1877-1878 οπότε τα ρωσικά στρατεύματα απελευθέρωσαν την Ατζαρία και
την ενσωμάτωσαν στην Αυτοκρατορία του τσάρου, ενώ παράλληλη διατήρησε την εθνική, πολιτιστική και μουσουλμανική θρησκευτική ταυτότητα των Αντζάρων.
Αλλά
η Τουρκία γνωρίζει πλέον ότι, για να γίνει δικιά της η Ατζαρία, θα
πρέπει να χρησιμοποιήσει την «ήπια δύναμη». Αυτή η στρατηγική την
πετυχαίνει καλά.
Από
ένα συνολικό πληθυσμό 380.000 κατοίκους, το 10% είναι Τούρκοι με
γεωργιανά διαβατήρια. Μεταξύ 2010 και 2012, περίπου 25.000 γεωργιανά
διαβατήρια εκδόθηκαν για Τούρκους που ζουν στην Ατζαρία. Και αν αυτό
συνεχιστεί, η τουρκική μειονότητα θα μπορούσε να γίνει πλειοψηφία [μια
διαδήλωση έλαβε χώρα στις αρχές Ιουλίου στο Μπατούμι, πρωτεύουσα της
Ατζαρίας, για να διαμαρτυρηθούν για την παρουσία των Τούρκων].
Στην
Ατζαρία [που έγινε η περιοχή προτίμησης του Γεωργιανού πρόεδρου και των
μέλων της κυβέρνησης για τις θερινές διακοπές τους], ο τουρισμός
αυξάνεται, ξενοδοχεία ξεπήδησαν από τη γη, δρόμοι χτίζονται.
Αλλά η πλειοψηφία αυτών των έργων πραγματοποιούνται με τουρκικά κεφάλαια. Η επενδύσεις της Άγκυρας φαίνονται να φέρουν ύπνο στη Τιφλίδα και ο Πρόεδρος Σαακασβίλι τις καταπίνει με ευχαρίστηση.
Αλλά το αποτέλεσμα είναι ότι η περιοχή Ατζαρία γίνεται σχεδόν εξ ολοκλήρου ελεγχόμενη από την Τουρκία.
Αλλά η πλειοψηφία αυτών των έργων πραγματοποιούνται με τουρκικά κεφάλαια. Η επενδύσεις της Άγκυρας φαίνονται να φέρουν ύπνο στη Τιφλίδα και ο Πρόεδρος Σαακασβίλι τις καταπίνει με ευχαρίστηση.
Αλλά το αποτέλεσμα είναι ότι η περιοχή Ατζαρία γίνεται σχεδόν εξ ολοκλήρου ελεγχόμενη από την Τουρκία.
Στα
νότια της αυτόνομης δημοκρατίας, οι Τούρκοι επιχειρηματίες έχουν
δημιουργήσει μια «οικονομική ζώνη» το λιγότερο πρωτότυπη: η πορνεία
ανθεί εκεί και τα έσοδα αποστραγγίζονται προς την Τουρκία. Μια επιστολή
από τους κατοίκους ζητώντας να βοηθήσει ο Σαακασβίλι να τερματιστεί αυτή
η κατάσταση παρέμεινε αναπάντητη.
Οι
ξένοι επενδυτές μπορούν να επιλέξουν μεταξύ να συνεχίσουν να κάμψουν
τις γεωργιανές αρχές, και να φιλοδοξούν να διοικήσουν τη χώρα
ακολουθώντας το παράδειγμα του Κοσσυφοπεδίου. Και αν το δεύτερο σενάριο
πραγματοποιηθεί, η επόμενη περιοχή που θα μπορούσε να «χάσει» η Τιφλίδα
[μετά τη Νότια Οσετία και την Αμπχαζία, οι οποίες αναγνωρίζονται από τη
Μόσχα από το 2008] θα είναι η Ατζαρία.
Η
αντιπολίτευση, την οποία οι «δημοκρατικές» γεωργιανές αρχές θέλουν να
φιμώσουν, κατήγγειλε επανειλημμένα τον εξισλαμισμό της περιοχής. Τα
τελευταία χρόνια, φύτρωσαν 180 τζαμιά και κορανικά σχολεία.
Αυτά
μοιάζουν με ό, τι συνέβη στο Κοσσυφοπέδιο. Η μόνη διαφορά είναι ότι η
Πρίστινα και το Βελιγράδι ήταν πάντα αντιμέτωποι [σχετικά με το ζήτημα
της ανεξαρτησίας του Κοσσυφοπεδίου] ενώ η Άγκυρα και η Τιφλίδα δεν έχουν
παρά μόνο μία λέξη στο στόμα: «αιώνια φιλία». Και αν μια τέτοια φιλία
ταιριάζει καλά στη Τουρκία, ο Σαακασβίλι κάνει λάθος να πιστεύει ότι δεν
θα ζητήσει τίποτα σε αντάλλαγμα. Θα μπορούσε κάλλιστα να γίνει ένα
είδος Μιχαήλ Γκορμπατσόφ αλά γεωργιανά.
Με άλλα λόγια, υποστηρίζοντας τα
δημοκρατικά ιδεώδη των δυτικών χωρών, επίτρεψε τη διάλυση της χώρας του
[η Σοβιετική Ένωση το 1991]. Και αν Σαακασβίλι συνεχίζει να παίζει με
τους κανόνες που έχουν θεσπιστεί γι 'αυτόν από τη Δύση, θα μπορούσε να
κερδίσει το βραβείο Νόμπελ ειρήνης, σαν τον πιο ήσυχο πολιτικό της
σύγχρονης ιστορίας της Γεωργίας, ο οποίος είδε την διάλυση της χώρας του
από όλες τις πλευρές, ενώ έριχνε στάχτη στα μάτια των πολιτών του [για
τα κέρδη των ξένων επενδύσεων και του λαμπρού τουριστικού μέλλοντος της
Ατζαρίας και της Γεωργίας στο σύνολό].