«Για πάνω από δύο χρόνια, τα ΜΜΕ στην πατρίδα μας μεταφέρουν καθημερινά ειδήσεις για την Ελλάδα. Το ραδιόφωνο και οι εφημερίδες, τα περιοδικά και τα σάιτ στο Ιντερνετ βρίθουν ρεπορτάζ και άρθρων σχετικά με το τι πήγε στραβά στην Ελλάδα, γιατί πήγε στραβά, πώς το πρόβλημα θα διορθωθεί -ή όχι- ποιος φταίει κ.λπ. Κάποια στιγμή, ανάμεσα στον ορυμαγδό, ακούσαμε ένα ρεπορτάζ στο κρατικό ραδιόφωνο, για οικογένειες που υποσιτίζονται στα περίχωρα της Αθήνας.
Αυτό αμέσως ενεργοποίησε κάτι στο μυαλό μας. Ηταν ώρα να δούμε με τα μάτια μας τι συμβαίνει στην ελληνική πρωτεύουσα», διηγούνται...
Πριν ταξιδέψουν, επικοινώνησαν με τους υπεύθυνους της οργάνωσης για την οποία είχαν ακούσει στο ρεπορτάζ. Στην άλλη άκρη της γραμμής ήταν η Ξένια Παπασταύρου από το «Μπορούμε», την οργάνωση που καταπολεμά τη σπατάλη του περισσευούμενου φαγητού, ενισχύοντας συσσίτια και φορείς που έχουν ανάγκη. Διακόπτουν απότομα τη διήγηση: «Ισως αναρωτιέστε: Γιατί ασχολούνται; Τι άνθρωποι είναι αυτοί;
Λοιπόν, ζούμε σε ένα μικρό χωριό στα βουνά της Ελβετίας. Η γυναίκα μου είναι δασκάλα στο νηπιαγωγείο και εγώ είμαι προγραμματιστής και σύμβουλος σε θέματα software, εργάζομαι ως ελεύθερος επαγγελματίας. Εχουμε δύο γιους που σπουδάζουν. Με τη γυναίκα μου έχουμε ταξιδέψει πολύ τα τελευταία 40 χρόνια, μας αρέσει η ορειβασία και η πεζοπορία. Η Ελλάδα είναι η αγαπημένη μας. Στα νησιά, οι άνθρωποι μάς έχουν φερθεί υπέροχα. Εχουμε νιώσει εμπιστοσύνη και ασφάλεια. Το αγαπημένο μας νησί είναι η Κάρπαθος, την οποία επισκεφθήκαμε τρεις φορές σε δύο χρόνια. Και κάθε φορά που φεύγαμε ξέραμε ότι θα επιστρέψουμε το συντομότερο».
Φτάνοντας στην Αθήνα, άρχισαν να περπατούν στην πόλη. «Ηταν εμπειρία. Υπάρχουν πολλά επίπεδα ανάπτυξης εντός της πόλης, αλλά είναι ορισμένα πράγματα που ξεχωρίζουν αμέσως στα μάτια του επισκέπτη: Οι ρακένδυτοι άνθρωποι, εκείνοι που προσπαθούν να βγάλουν τα προς το ζην με έναν τρόπο που μοιάζει μάταιος στον ξένο. Τα άδεια μαγαζιά. Τα προς πώληση, προς ενοικίαση ή σε τέτοιο βαθμό ερειπωμένα που ολόκληρο το κτίριο μοιάζει χωρίς ελπίδα. Ακόμα και μεγάλοι δρόμοι όπως η Ερμού, η Αθηνάς, η Αιόλου έχουν επηρεαστεί. Και δεν υπάρχει ανοικοδόμηση. Κοιτώντας από τον Λυκαβηττό, μετρήσαμε μόνο δύο ή τρεις γερανούς οικοδομής. Περπατούσαμε για ώρες. Επισκεφθήκαμε ορισμένα από τα μέρη που αναμένεται να επισκεφθεί ένας τουρίστας και από τη δεύτερη, τρίτη ημέρα, και οι δύο απολαμβάναμε την επίσκεψή μας».
Συνάντησαν την Ξένια και τον Αλέξανδρο Θεοδωρίδη από το «Μπορούμε» και μαζί τους βρέθηκαν σε ορισμένα ιδρύματα που δέχονται φαγητό, όπως στη «Φροντίδα» στην Πεντέλη. Δεν το αναφέρουν οι ίδιοι, όμως στο ίδρυμα οι Ελβετοί δώρισαν ένα σημαντικό ποσό. Δεν αναφέρουν ούτε ότι ψώνισαν τρόφιμα για 50 άπορες οικογένειες στον Ταύρο. «Μας έμεινε πολύ καλή εντύπωση από τη δουλειά της οργάνωσης», λένε απλά. «Σκεφτήκαμε πώς θα μπορούσαμε να βοηθήσουμε κι εμείς.
Μας ενημέρωσαν για το σχέδιο να νοικιάσουν ένα χώρο για να οργανωθούν καλύτερα και προσφερθήκαμε να καλύψουμε το ενοίκιο για ένα διάστημα (σ.σ. θα καλύπτουν τα έξοδα για το «Σπίτι του Μπορούμε» για πάνω από ένα χρόνο). Το κίνητρό μας είναι απλό. Μας έχουν φερθεί πολύ καλά, πολύ γενναιόδωρα όταν ήμασταν φιλοξενούμενοι σ’ αυτή τη χώρα κι έτσι αισθανθήκαμε ότι ήρθε η ώρα να δώσουμε κάτι πίσω. Δεν είναι υγιές μόνο να παίρνεις. Πρέπει κάτι και να δίνεις. Ειδάλλως δεν υπάρχει ευτυχία, ανεξάρτητα πόσα πολλά ή πόσα λίγα έχεις».
Ενίσχυση δεσμών
Αλλαξε αυτή η επίσκεψη την ιδέα τους για την Ελλάδα; «Οχι ιδιαίτερα. Μας βοήθησε να καταλάβουμε καλύτερα τη δύσκολη κατάσταση, επιβεβαίωσε κάποια από τα συμπεράσματά μας, ενίσχυσε τους δεσμούς μας με τους ανθρώπους. Ενθαρρύνουμε τον κόσμο που “χτυπά” την Ελλάδα να επισκεφθεί την Αθήνα και να την περπατήσει, αληθινά να την περπατήσει, για λίγες ημέρες. Αυτό θα τον κάνει να αντιληφθεί ότι δεν υπάρχουν εύκολες λύσεις.» Τον Ιούλιο το ζευγάρι έφυγε για Κάρπαθο.
Της Λινας Γιανναρου
πηγη
& πηγή