Πολὺ σύντομα, ἀπ΄ τὰ πρῶτα κτυπήματα ἐξεσχίζετο τὸ δέρμα τοῦ ἀνθρώπου ποὺ ἐδέχετο τὴν φραγγέλωση καὶ ὕστερα ἀπὸ μερικὰ κτυπήματα ἀκόμη ἔφευγαν καὶ κατεξεσχίζοντο τελείως οἱ σάρκες του καὶ ἀπεγυμνώνοντο τὰ κόκαλα τῆς ράχης. Ἀναφέρονται στὴν ἱστορία ἀρκετὲς περιπτώσεις ἀπὸ ἀνθρώπους, ποὺ ἀπέθαναν τὴν ὥρα τῆς φραγγελώσεως. Σ΄ αὐτὴν τώρα τὴν καταξεσχισμένη, καταματωμένη καὶ καταπονεμένη ράχη, κουβάλησε ὁ Χριστός μας τὸν Σταυρό του, ποὺ ἦταν ξύλο βαρύτατο, ἔτσι ὥστε νὰ μπορεῖ νὰ σηκώσει ἐπάνω του τὸ βάρος ἑνὸς ἀνθρώπου χωρὶς νὰ λυγίσει.
Ὁ ἴδιος χειρουργὸς ἔδειξε ὅτι τὸ μόνο σημεῖο στὰ χέρια τοῦ ἀνθρώπου ποὺ μπορεῖ νὰ στηρίξει τὸ σῶμα, ἂν περάσει ἕνα καρφὶ ἀπ΄ αὐτό, εἶναι ὁ καρπός, καὶ σὲ ἐπανειλημμένα πειράματα ποὺ ἔκανε ἔδειξε ὅτι σὲ ὅποιο σημεῖο τοῦ καρποῦ καὶ ἂν βάλουμε ἕνα καρφί, αὐτὸ ὁδηγούμενο ἀπὸ τὰ ὀστᾶ καὶ τοὺς συνδέσμους ποὺ βρίσκονται ἐδῶ, θὰ περάσει ἀπὸ ἕναν ἀνατομικὸν χῶρον, γνωστὸ στοὺς γιατρούς, ποὺ λέγεται ὁ χῶρος τοῦ destot, ἀνάμεσα σὲ δύο ὀστάρια τοῦ καρποῦ.
Ἀκριβῶς ἀπὸ τὸν χῶρο αὐτὸ σὲ ἐπαφὴ μὲ τὸ καρφὶ βρίσκεται ἕνα μεγάλο νεῦρο τοῦ χεριοῦ, τὸ μέσο νεῦρο, τὸ ὁποῖο σὲ ὅλες τὶς κακώσεις ποὺ θὰ ὑποστεῖ ἐπάνω στὸν Σταυρὸ τὸ χέρι τοῦ Ἐσταυρωμένου θὰ βρίσκεται σὲ ἀδιάκοπη ἐπαφὴ καὶ τριβὴ καὶ τραυματισμὸ ἀπὸ τὸ καρφί. Τώρα τὸ τί σημαίνει νὰ δέχεται καὶ ἕνα ἁπλό, ἐλαφρὸ ἐρέθισμα ἕνα νεῦρο, τὸ ἔχουμε ὅλοι δοκιμάσει, ὅταν δεχθοῦμε σ΄ ἕνα σημεῖο ἐδῶ στὸν ἀγκώνα μας, ἕνα κτύπημα. Ἐκεῖνο τὸ ἀφόρητο αἴσθημα τῆς ἠλεκτρικῆς ἐκκενώσεως καὶ τῆς παραλύσεως ποὺ δοκιμάζουμε καὶ ποὺ πραγματικὰ ἐπαναστατεῖ ὅλο τὸ εἶναι μας ἀπὸ τὸ ἐλαφρὸ κίνημα. Ἂς σκεφθοῦμε λοιπὸν ὅτι ὅλη τὴν ὥρα τῆς σταυρώσεως ἕνα πολλαπλάσιο ἐρέθισμα πόνου συνόδευε τὸ μαρτύριο τῆς Σταυρώσεως.
Στὴν κατάσταση τῆς ἐξαρτήσεως καὶ ἀπὸ τὰ χέρια, στὴν κατάσταση τῆς Σταυρώσεως, ὁ ἄνθρωπος βρίσκεται σ΄ ἕνα μεγάλο, πολὺ μεγάλο περιορισμὸ τῆς ἀναπνοῆς του σὰν καὶ ἐκεῖνο ποῦ θὰ βρισκόταν ἐὰν εἶχε δεθεῖ μὲ ἕνα πολὺ σφικτὸ θώρακα ἢ ἐὰν εἶχε πλακώσει τὸν θώρακά του μὲ ἕνα πολὺ μεγάλο βάρος. Δὲν μπορεῖ νὰ γεμίσει πάλι ἀέρα, ὥστε ὁ θάνατος ἀπὸ τὴν σταύρωση ὀφείλεται κυρίως σὲ ἀσφυξία. Κατὰ δεύτερο λόγο, ἐπειδὴ δημιουργεῖται αὐτὴ ἡ μεγάλη πίεση μέσα στὸν θώρακα εἶναι ἀδύνατο νὰ παροχετευθῆ, νὰ κατέβει πρὸς τὴν καρδιά, τὸ αἷμα ποὺ βρίσκεται στὸ κεφάλι. Γι’ αὐτὸ καὶ ἡ μεγάλη συμφόρηση αἵματος στὸ κεφάλι τῶν ἀνθρώπων αὐτῶν, τῶν σταυρωμένων. Ἐὰν δὲν εἶχε κάποια ἄλλη διέξοδο, ἐὰν δὲν εὕρισκε κάποια ἄλλη διέξοδο, γιὰ νὰ μπορέσει νὰ ἀπαλλάξει τὸ κεφάλι του ἀπὸ αὐτὴν τὴν πληθώρα αἵματος θὰ πέθαινε πάρα πολὺ σύντομα πάνω στὸν σταυρό.
Ὁ σταυρωμένος βρίσκει μιὰ διέξοδο. Καὶ αὐτὴ εἶναι νὰ στηρίξει τὸ κορμὶ του πιέζοντας τὰ πόδια του πάνω στὰ καρφιὰ μὲ τὰ ὁποῖα εἶναι καρφωμένα. Ἔτσι ἀνυψώνεται λίγο ὁ θώρακας, σταματάει ἡ ἐξάρτηση τοῦ βάρους ἀπὸ τὰ χέρια καὶ ἀπὸ τοὺς ὤμους, ἀνακουφίζεται τὸ θωρακικὸ τοίχωμα, μπορεῖ καὶ ἀναπνέει πάλι, κατεβαίνει πάλι τὸ αἷμα ἀπὸ τὸ κεφάλι καὶ ὁ ἄνθρωπος συνέρχεται. Ὅμως ἡ κούραση, τὴν ὁποία ἔχει δὲν τοῦ ἐπιτρέπει νὰ καταβάλλει αὐτὴν τὴν μυϊκὴ προσπάθεια, ὥστε νὰ στηρίζει ὅλο τὸ βάρος τοῦ σώματός του ἀπὸ τὸ καρφὶ τὸ ὁποῖο ἔχει περάσει ἀπὸ τὰ πόδια του. Ἔτσι ἐξαντλημένος ξαναπέφτει πάλι στὴν πρώτη θέση, γιὰ νὰ ξαναρχίσει πάλι ἡ ἀσφυξία μέχρις ὅτου μετὰ ἀπὸ μιὰ διαδοχικὴ σειρὰ ἀπὸ τέτοιες προσπάθειες ἐξαντληθεῖ, μείνει στὴν στάση τῆς ἐξαρτήσεως καὶ πεθάνει ἀπὸ ἀσφυξία.
Καὶ νὰ ποῦμε ἀκόμη ὅτι ἐὰν ὁ Χριστὸς μας ζοῦσε, ἀπὸ ὅπου καὶ ἂν προήρχετο αὐτὸ τὸ αἷμα, θὰ ἤτανε μιὰ συνεχὴς ροή, ροὴ μὲ σφύξεις, ἡ ὁποία θὰ μαρτυροῦσε τὴν παρουσία τῆς ζωῆς. Ὅμως μετὰ ἀπὸ ἐκείνη τὴ ροὴ ὕδατος καὶ αἵματος δὲν παρουσιάσθηκε πλέον τίποτε ἄλλο καὶ ἰδίως ἕνα τόσο μεγάλο τραῦμα δὲν προκάλεσε καμία ἀντίδραση. Ἀντιθέτως ἐπεβεβαίωσε ἡ ἔλλειψις αὐτὴ τῆς ἀντιδράσεως στὸν Κεντιρίωνα τὴν ἤδη ὑπάρχουσα βεβαιότητα ὅτι ὁ Χριστὸς ἀπέθανε.
Ὥστε ἐὰν ὑποτεθεῖ ὅτι ἕνα ὑγιέστατο ἄτομο εἶχε περιτυλιχθεῖ μὲ τὸ σεντόνι ἀπὸ παντοῦ καὶ μὲ τὰ ὀθόνια καὶ εἶχε περιβραχεῖ τὸ σεντόνι αὐτὸ μ΄ αὐτὴν τὴν κολλώδη καὶ ἀδιαπέραστη οὐσία, ποὺ τόσο ἄφθονα ἔπεφτε ἐπάνω του, θὰ εἶχε πεθάνει ἀπὸ ἀσφυξία. Ὥστε καὶ ἂν ξεχάσουμε ὅλες τὶς ἄλλες πολυάριθμες αἰτίες, ποὺ κάθε μιὰ ἀπὸ αὐτὲς ἀρκεῖ νὰ προκαλέσει τὸν θάνατο, ἔχουμε τώρα ἐδῶ, μέσα στὸν τάφο, μιὰ πρόσθετη αἰτία θανάτου, ποὺ εἶναι ἡ ἀσφυξία ἀπὸ τὴν σμύρνα καὶ τὴν ἀλόη.
Πῶς, σᾶς παρακαλῶ, μπόρεσε νὰ ἀπαλλαγῆ ἀπ΄ αὐτὸν τὸν σφικτὸ κλοιὸ τῶν ἐνδυμάτων, τῶν ρούχων, τῶν ὑφασμάτων ποὺ τὸν περιέβαλλον; Πῶς μπόρεσε νὰ ἀποκυλήση τὸν βαρὺ λίθο μὲ τὸν ὁποῖο ἐσφράγισε ὁ Ἰωσὴφ ὁ Ἀριμαθαίας τὸν τάφο, τὸν βαρὺ λίθο, τὸν ὁποῖο τρεῖς γυναῖκες πηγαίνοντας τὴν πρωία τῆς Κυριακῆς, διερωτῶντο ποῖος θὰ τὶς βοηθήσει νὰ τὸν κυλήσουν; Καὶ τέλος πάντων, αὐτὸ τὸ κατατραυματισμένο, τὸ ἐξαντλημένο σῶμα, ἐὰν ὑποτεθεῖ πὼς θὰ σηκωνόταν, ἐὰν ὑποτεθεῖ πὼς θὰ κυλοῦσε τὸν λίθο, ἀσφαλῶς μετὰ ἀπὸ λίγα βήματα θὰ ξαναπέφτε πάνω σὲ μιὰ ἀθλία κατάσταση καὶ δὲν θὰ μποροῦσε νὰ συνέλθει καὶ νὰ σταθεῖ στὰ πόδια του, παρὰ μετὰ ἀπὸ μία πολύμηνη θεραπεία, ἀκόμη κι ἂν εἶχε τὰ μέσα, τὰ ὁποῖα σήμερα ἔχουμε γιὰ νὰ κάνουμε τὴν ἐντατικὴ θεραπεία τῶν ἀνθρώπων ποὺ βρίσκονται πάρα πολὺ κοντὰ στὸν θάνατο.
agiazoni.gr