Γέροντας Παϊσιος: «Αυστηρότητα στους αναιδείς..»
Tα σοφά λόγια του Γέροντα Παϊσιου έρχονται καθημερινά μπροστά μας… Η
αναίδεια στην εποχή μας «πρωταγωνιστεί» σε όλους τους τομείς. Εχουμε
ξεχάσει γι αυτό που κάποτε γίναμε «διάσημοι» ως λαός:
Το φιλότιμο μας… Που πήγε; Ένα απόσπασμα από το βιβλίο με περιγραφές
ζωής και διδάγματα από τον Γέροντα, μπορεί λίγο να μας συνεφέρει. Η
γλώσσα γραφής είναι του βιβλίου….
«- Γέροντα, όταν ο αναιδής γίνεται πιο αναιδής από το ενδιαφέρον που του δείχνεις, πως θα τον βοηθήσης;
- Να σου πω: όταν βλέπω ότι ο άλλος δεν βοηθιέται από το ενδιαφέρον
μου, την καλωσύνη, την αγάπη, τότε λέω ότι δεν έχω συγγένεια μαζί του
και αναγκάζομαι να μην του φέρομαι με καλωσύνη.
Κανονικά, όσο καλωσύνη σου δείχνουν, τόσο πρέπει να αλλοιώνεσαι, να
διαλύεσαι, να λειώνης. Παλιά τι είχε συμβή με κάποιον. Στην αρχή, για να
τον βοηθήσω, αναγκάστηκα να του πω μερικά θεία γεγονότα που είχα ζήσει.
Αντί όμως να πη: «Θεέ μου, πώς να Σε ευχαριστήσω γι’ αυτήν την
παρηγοριά κ.λπ.» και να διαλυθή, πήρε θάρρος και φερόταν με αναίδεια.
Τότε κράτησα μια αυστηρή στάση. «Θα τον βοηθώ, είπα, από μακριά με
την προσευχή». Αυτό το έκανα, όχι γιατί δεν τον αγαπούσα, αλλά γιατί
αυτός ο τρόπος θα τον βοηθούσε.
- Και αν, Γέροντα, καταλάβη, το λάθος του και ζητήση συγγνώμη;
- Αν το καταλάβη, εντάξει, μπορούμε να συνεννοηθούμε. Διαφορετικά,
αν δεν βοηθιέται από το φιλότιμό μου, δεν βρίσκω ανταπόκριση, και δεν
έχω συγγένεια μαζί του.
Όταν ο άλλος έχη ευλάβεια, ταπείνωση, δεν έχη αναίδεια, κι εσύ
κινείσαι απλά. Εγώ εξ αρχής φέρομαι σε όλους με άνεση και απλότητα.
Δεν φέρομαι περιορισμένα, δήθεν για να μη δώσω θάρρος στον άλλον και
τον βλάψω. Δίνομαι ολόκληρος, για να βοηθηθή, να αναπτυχθή μέσα σ’ ένα
κλίμα αγάπης, και σιγά-σιγά του λέω τα κουσούρια του. Τον θεωρώ αδελφό
μου, πατέρα μου, παππού μου, ανάλογα με την ηλικία του.
Κάνω λιακάδα, για να βγουν όλα τα φίδια, οι σκορπιοί, τα σκαθάρια – τα πάθη -, και ύστερα τον βοηθάω να τα σκοτώση.
Αν όμως δω ότι δεν το εκτιμάει αυτό και δεν βοηθιέται από την
συμπεριφορά μου, αλλά εκμεταλλεύεται την απλότητά μου και την αληθινή
αγάπη μου και αρχίζει να φέρεται με αναίδεια, τραβιέμαι σιγά-σιγά, για
να μη γίνη περισσότερα αναιδής.
Αλλά στην αρχή δίνομαι ολόκληρος, γι’ αυτό μετά έχω αναπαυμένη την συνείδησή μου.
Μια φορά στην Μονή Στομίου είχα πάρει ένα παιδί, για να το βοηθήσω, να του μάθω και την τέχνη του μαραγκού.
Του φερόμουν με πολλή καλωσύνη, τον είχα σαν αδελφό. Έβλεπα όμως
μερικά πράγματα που δεν με ανέπαυαν. Μια φορά τον ρωτάω: «Τι ώρα
είναι;».
«Με τα μυαλά τα δικά σου πάει το ρολόι!», μου λέει. Ε, τότε είπα:
«Δεν συμφέρει να συνεχίσω έτσι. Θα συμμαζέψω σιγά-σιγά ‘’τα μυαλά μου’’,
γιατί δεν ωφελείται».
Κανονικά αυτός, αν ήταν φιλότιμος, έτσι όπως του φερόμουν, έπρεπε να
διαλυθή. Αλλά είδα ότι δεν με χωρούσε, δεν με καταλάβαινε. Ύστερα μόνος
του έφυγε· δεν τον έδιωξα. Βλέπεις, η ανοχή, η αγάπη κάνουν τον αναιδή
πιο αναιδή και τον φιλότιμο πιο φιλότιμο.
ΛΟΓΟΙ ΓΕΡΟΝΤΟΣ ΠΑΪΣΙΟΥ ΤΟΜΟΣ Γ’»
