Η “Ευρώπη”, άρχισε να στήνεται μετά τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο, αλλά σήμαινε διαφορετικά πράγματα για κάθε “παίκτη”. Για την Αμερική ήταν το προπύργιο απέναντι στην ΕΣΣΔ. Για την Γαλλία ήταν η ασφάλεια ότι les Boches δεν θα τους την ξαναπέσουν. Οι Αγγλοι, πικαρισμένοι που έχασαν την Αυτοκρατορία, ήταν επιφυλακτικοί (αλλά πάντα με τους Βασιλικούς και την Πέμπτη φάλαγγα). Για τους Γερμανούς η “Ευρώπη” ήταν η επανένωση και η αποκατάσταση της …αδικίας του Β’ ΠΠ, όπως ο Β’ ΠΠ ήταν η αποκατάσταση της …αδικίας του Α’ ΠΠ.
Για μένα το μείζον ερώτημα είναι πῶς και από ποιόν φτιάχτηκε το Πασόκ και ποιος και πῶς το μετεξέλιξε σε αυτό που έγινε. Οι Αμερικάνοι; O Κόκκαλης, ο Μπόμπολας και οι Ανατολικογρεμανοί; Οι Γερμανοί σε συνεννόηση με τους Αμερικάνους; Τρέχα γύρευε.
Παλιά, στο προτεκτοράτο, είχαμε ξεκάθαρα Γαλλικά, Ρωσικά, Αγγλικά κόμματα, καθένα με τους κοτζαμπάσηδες του. Τώρα, οι Μεγάλες Δυνάμεις, στα χνάρια των ποσοστών λαδωμάτων Διαπλεκομένων και Ζήμενς, είναι …διακομματικές. Και για αυτό είμαστε βραχυκυκλωμένοι. Αδυνατούμε να δούμε το πραγματικό πρόβλημα, εάν το δούμε μπερδευόμαστε, ως προς την επίλυσή του, και εάν, ως δια μαγείας βρούμε την “λύση” είμαστε φωναί βοώσαι εν τη ερήμω, και το μόνο που μπορούμε να κάνουμε είναι να επικοινωνούμε, τακ-τακ εγώ τακ-τακ εσύ μέσω links, άντε και κανένα email, όλα, φυσικά, σε κοινή θέα.
Για το εάν ο Ανδρέας ήξερε τι έκανε ή όχι, θα το ξέρουμε μετά 150-200 χρόνια. Η περίοδος 81-87 ήταν περίοδος οικονομικής ανάπτυξης σε όλον τον Δυτικό κόσμο, έστω και με δανεικά. Άλλοι έφτιαξαν οπλοστάσια, άλλοι υποδομές, άλλοι εξαγωγική βιομηχανία. Εμείς πήραμε υπάρχοντα πλουσίων και δανεικά, και ταϊσαμε φτωχούς. Δεν τους μορφώσαμε, τους ταϊσαμε. Φτιάξαμε “βιομηχανίες” με δημόσια λεφτά για να ροκανίζουν οι κομματικοί και η εκλογική βάση και, κυρίως, να επιδοτούνται από την πίσω πόρτα τα Νέα Τζάκια. Το έγκλημα της περιόδου εκείνης δεν ήταν η αναδιανομή. Ήταν το ήθος της δικαιωματικής κατανάλωσης με ξένα λεφτά. Σε μία χώρα με χρόνια έλλειψη κεφαλαίου και ρευστότητας αυτό είναι θανατηφόρο.
Και
θα αναφερθώ σε δύο ακόμα σημεία: Το ένα έχει με τα τα θαύματα της
πρώτης τετραετίας Σημίτη. Πολλοί αφελείς, και όλοι οι ευρωλιγούρηδες, το
αποδίδουν στην “Ευρώπη” και τα Ευρωπαϊκά κονδύλια. Λάθος. Αυτά ήρθαν
σαν marketing expense. Πρώτη δόση βερεσέ για αγορά
εισαγόμενης πραμάτειας Το θαύμα της περιόδου ήταν ότι απελευθερώθηκε, επιτέλους, το συνάλλαγμα.
Καταργήθηκαν τα ροζ χαρτιά. Έχασαν λόγο ύπαρξης οι λίρες και οι
χρηματιστές. Μπήκαν στην Ελλάδα δεκάδες δις ελληνικά κεφάλαια. Όχι γιατί
τα κυνήγησε ο ΣΔΟΕ, αλλά επειδή το Κράτος βγήκε από την μέση! Αυτό
ανέβασε το ΑΕΠ.
Το δεύτερο σημείο είναι η υποθήκη που μας άφησε ο Σημίτης για το μέλλον: Τα συγχρηματοδούμενα έργα, με off balance sheet financing (δανεισμός που δεν εμφανίζεται σαν “δάνειο”) και
ακαταλαβίστικες και αενάως μεταβαλλόμενες σχέσεις μεταξύ μετόχων,
Κράτους παραχωρησιούχων και πιστωτών. Αυτά καταλήγουν είτε αθροιστικά
στα 350 που χρωστάμε, ή απλά ροκανίζουν το διαθέσιμο εισόδημα σαν
φόρος. Όταν τα διόδια, το ρεύμα, το νερό, και η στοιχειώδης μετακίνηση
σου τρώνε το 50% του διαθέσιμου εισοδήματος — αν έχεις εισόδημα, τότε
ανακαλύπτεις ότι δεν έχεις να φροντίσεις τα παιδάκια σου. Και εάν
γίνεται σταδιακά, δεν το παίρνεις και χαμπάρι…
Και τα δικά μας 20 χρόνια είναι ραμμένα και κομμένα στα μέτρα τους.
Μας δάνεισαν για να αγοράσουμε πλυντήρια και αυτοκίνητα, και τώρα
θέλουν το σπίτι που μπήκε υποθήκη, για αυτή την απόλαυση. Η απειλή της
μη εκταμίευσης της 6ης ή της νιοστής δόσης είναι πιο αποτεσματική από
την μπότα. Στην μπότα, αντιδράς. Στην καθυστέρηση της δόσης, παρακαλάς.
Θα σας αφήσω με ένα ερώτημα: Γιατί έχουμε χρόνια έλλειψη κεφαλαίου και ρευστότητας;