Τὶς νῦκτες στὰ ὄνειρά μου βλέπω Ἑλλάδα. Βλέπω φῶς. Βλέπω ἐλευθερία. Ἀνθρωπιά! Χαρά! Εὐδαιμονία.
Τὶς ἡμέρες ἀνοίγω τὰ μάτια καὶ συνειδητοποιῶ πὼς ὅλο αὐτὸ μᾶλλον εἶναι ψευδαίσθησις.
Ἀλλὰ τὶς νῦκτες ξαναβλέπω χαρά, ἀλήθεια, φῶς…
Καὶ πάλι ἡ Αὐγὴ διαψεύδει τὴν νύκτα.
Κύκλοι ἀλήθειας; Κύκλοι ψεύδους; Κύκλοι ἐναλλαγῆς τους;
Ἀπορίες.. Ἀγωνία… Ἀνυπομονησία..
Θέλω ἕνα σημάδι γιὰ νὰ βεβαιωθῶ πὼς ὅλα αὐτὰ δὲν εἶναι παράλογα ἢ εἶναι. Κάτι ποὺ νὰ τὰ συνδέῃ ἢ νὰ τὰ ξεκαθαρίζῃ.
Κι ἔτσι πορεύομαι μῆνες τώρα…
Τὶς νῦκτες χαρά… Τὶς ἡμέρες τρόμος…
Σήμερα ὅμως κατάλαβα.. Συνειδητοποίησα τὸ γιατὶ «ταξειδεύω» ἀνάμεσα στὸ ἐδῶ καὶ στὸ «Τέλος».
Εἶναι καὶ τὰ δύο πραγματικά. Εἶναι τόσο πραγματικὰ ποὺ ἐὰν κάτι ἀλλάξῃ, τότε ὅλα θὰ καταρρεύσουν. Καὶ μαζύ τους καὶ ἡ ἀλήθεια τους.
Τὶς νῦκτες, χαλαρή, ἥρεμη βλέπω αὐτὸ ποὺ ἔρχεται. Τὸ «Τέλος». Τὸ τέλος ὅμως εἶναι Τέλειον! Εἶναι Ὁλοκληρωμένον! Εἶναι αὐτὸ ποὺ φθάνει μετὰ ἀπὸ ὅλα ὅσα θὰ τὸ δομήσουν.
Τὶς ἡμέρες βλέπω τὰ ἐπὶ μέρους βήματα. Τὰ βήματα ὅμως αὐτὰ εἶναι μικρά, ἀπογοητευτικά. Πονοῦν! Κουράζουν. Θέλουν κόπο κι αἷμα.
Ξέρετε γιατί; Ξέρετε μήπως τί ἀκριβῶς κάνουμε ἐδῶ καὶ μερικά χρόνια; Ἔχετε συνειδητοποιήσει πόσο πολὺ συμμέτοχοι καὶ συνένοχοι εἴμαστε γιὰ τὸν ἐρχομό τοῦ Τέλους;
Σήμερα ὅλοι ἐμεῖς, οἱ περισσότεροι ἀσυνείδητα, συλλέγουμε μὲ πολὺ μεγάλο ζῆλο τὰ ἀπαραίτητα πρὸ κειμένου νὰ «κάψουμε» τὸ γερασμένο μας σῶμα. Φέρνουμε κλαδιά, ξύλα, κουκουνάρια, προσανάμματα, πάσῃς λογῆς εὐφλεκτα ὑλικά καὶ τὰ «τοποθετοῦμε» στὴν φωλιά μας.
Στὸ τέλος θὰ ἐναποθέσουμε τὸ σῶμα μας ἐπάνω σὲ ὅλα αὐτά! Καὶ τότε μόνον θὰ ἀνάψουμε τὴν φλόγα. Θὰ ἀνάψουμε τὴν φλόγα ποὺ θὰ μᾶς κάψῃ γιὰ νὰ μᾶς ἀναγεννήσῃ.
Μήπως λοιπόν ἐμεῖς εἴμαστε ὁ Φοίνιξ;
Ὁ Φοίνιξ, πρόσωπο μυθικό, ποὺ ὅμως ἔχει ἕναν βαθύτατον συμβολισμὸ γιὰ ἐμᾶς τοὺς Ἕλληνες.
Σύμφωνα λοιπὸν μὲ τὸν μύθο, ὁ Φοίνιξ, ὅταν γεράσῃ, συλλέγει τὰ ἀπαιτούμενα στὴν φωλιά του καὶ βάζει φωτιά. Μετὰ πέφτει μέσα κι ἐκεῖ καίγεται. Κι ὅταν καῇ, τότε οὐσιαστικῶς ἀναγεννᾶται.
Διότι, ἂν καὶ δὲν τὸ ἔχουμε συνειδητοποιήσει, ἐμεῖς εἴμαστε ὁ Φοίνιξ!
Ὅλοι ἐμεῖς κι ὁ καθεῖς ξεχωριστά.
Ὁ Φοίνιξ εἶναι ὁ Ἕλλην.
Κυττᾶξτε γύρω σας, μέσα σας, στὸν καθρέπτη σας. Εἴμαστε μία γερασμένη κοινωνία, μία κατεστραμμένη ἀντίληψι, μία πραγματικότης ζοφερή, δίχως αὔριο.
Εἴμαστε ἕτοιμοι πρὸς θάνατο!
Δὲν ἀλλάζει αὐτό.
Κάποιοι γραφικοὶ πασχίζουν νὰ τὸ ἀποτρέψουν μὲ ἐνέσεις καὶ ἀθάνατα ὕδατα. Παρατάσεις παίρνουμε. Πιστώσεις χρόνου. Κι ὅλοι κατὰ βάθος ξέρουμε. Γνωρίζουμε. Εἶτε μὲ τὴν διαίσθησι, εἶτε μὲ τὴν λογική μας. Βλέπουμε αὐτὸ ποὺ ἔρχεται. Κι αὐτὸ ποὺ ἔρχεται εἶναι ἡ Φωτιά!
Εἶναι ἡ Φωτιὰ ποὺ ἐμεῖς θὰ ἀνάψουμε γιὰ νὰ μᾶς «κάψῃ» πρὸ κειμένου νὰ ἀναγεννηθοῦμε. Εἶναι κάτι ποὺ θὰ συμβῇ οὔτως ἢ ἄλλως διότι ἔτσι πρέπει νὰ γίνῃ. Δὲν μποροῦμε μὲ ἄλλον τρόπο νὰ ξαναγεννηθοῦμε.
Δὲν χρειαζόμαστε μερικὰ γέρικα μυαλά σὲ γέρικα κορμιά. Χρειαζόμαστε ἀνθό. Νιότη. Αἰσιοδοξία. Αὔριο. Πῶς θά μπορούσαμε νά τό ἀποκτήσουμε ὅμως; Μόνον ἐάν γίνουμε Φοίνικες.
Καὶ εἴμαστε. Νοιῶστε το! Εἴμαστε.
Ἐγώ τὸ ζῶ! Τὸ συνειδητοποίησα καὶ μαγεύτηκα.
Βιάζομαι νὰ τελειώσουμε μὲ τὰ γκρεμίδια. Πρέπει νὰ ἀποσαθρωθοῦν τὰ πάντα! Νὰ καοῦν! Νὰ μὴν μείνῃ τίποτα ὄρθιο, τίποτα ἀπὸ τὸ παλαιό μας σῶμα. Ἀπὸ τὸ παλαιό μας πνεῦμα. Ἀπὸ τὸν παλαιό μας ἑαυτό.
Φωτιά! Αὐτὸ ἑτοιμάζουμε.
Μὴν κυττᾶτε τοὺς ἠλιθίους ποὺ ἀποπροσανατολίζουν. Μὴν σκέπτεστε τίποτα παρὰ μόνον τὴν Φωτιά μας. Μὴν φοβᾶστε Ἕλληνες! Δὲν ὑπάρχει κάποιος ποὺ θὰ μποροῦσε νὰ μᾶς νικήσῃ! Δὲν γίνεται νὰ νικήσῃς τὴν Φύσι. Διότι ἐμεῖς εἴμαστε ἡ Φύσις.
Κι ἐὰν ἐχθὲς γίναμε Ὕδωρ, σήμερα γινόμαστε Πῦρ. Αὔριο ἲσως χρειαστῇ νὰ ξαναγίνουμε Ἄνεμος ἢ Γῆ. Τώρα ὅμως γινόμαστε Φωτιά. Θὰ κάψουμε πρῶτα τὰ πάντα στὸ σπίτι μας γιὰ νὰ ἀναγεννηθῇ ὁ Φοίνιξ. Ἐμεῖς.
Μὴν φοβᾶστε λοιπόν.
Τὰ προσανάμματα σχεδὸν μαζεύτηκαν. Τὰ καυσόξυλα ἐπίσης. Σὲ λίγο βάζουμε καὶ τὴν φωτιά. Μόνοι μας. Καὶ μόνοι μας θὰ ἀλλάξουμε τὰ πάντα.
Διότι οἱ Ἕλληνες ἐπέστρεψαν! Δὲν γίνεται ὅμως νὰ ζήσουν μὲ ῥημάδια. Τὸ Φῶς θέλει χῶρο, ἐλευθερία καὶ νέες δομὲς γιὰ νὰ ἁπλωθῇ καὶ νὰ φωτίσῃ. Κι αὐτὸ θὰ κάνουμε.
Μὴν φοβᾶστε τὴν Φωτιά! Ἐμεῖς εἴμαστε ἡ Φωτιά! Αὐτὴ θὰ μᾶς ἀναγεννήσῃ!
Φιλονόη.
Υ.Γ. 1. Εἶναι Ἠ Φωτιὰ ποὺ θὰ μᾶς ἀναγεννήση. Ὅσο πιὸ γρήγορα ἀποκαθηλώσουμε τὴν σαπίλα, τόσο πιὸ γρήγορα θὰ ξεκινήσουμε. Ὅσο πιό γρήγορα μαζέψουμε τὰ πρὸς καύσιν ὑλικά, τόσο πιὸ γρήγορα θὰ ξεκινήσουμε τὴν ἀναδόμησι. Ἀπὸ ἐμᾶς καὶ μόνον ἐξαρτᾶται. Τώρα «γκρεμίζουμε» καὶ πρέπει νὰ βιαστοῦμε.
Υ.Γ. 2. Ποιός εἶπε πὼς δὲν θά πονέσουμε; Πονάει ἡ φωτιά! Ἀλλὰ ἔτσι εἶναι ἡ Μοίρα μας «γραμμένη». Φωτιά! Φωτιά!!!
ΠΗΓΗ : http://filonohpontou.com/2011/11/08/foinix/