...όταν μας λένε να έχουμε μνήμη θανάτου, δεν είναι για να μας γεννήσουν φόβο για τη ζωή, αλλά για να μας κάνουν να ζήσουμε με όλη την ένταση που θα είχαμε, αν αισθανόμασταν την κάθε στιγμή ως τη μοναδική στιγμή που διαθέτουμε, αν αισθανόμασταν πως κάθε λεπτό, κάθε μία στιγμή της ζωής μας, πρέπει να είναι όχι μια ύφεση αλλά μία κορύφωση, όχι μία ήττα αλλά ένας θρίαμβος. Όταν μιλώ για ήττα και θρίαμβο, δεν αναφέρομαι στην εξωτερική καταξίωση ή στην έλλειψή της. Αναφέρομαι στις εσωτερικές κατακτήσεις, στην εσωτερική καλλιέργεια, στην ικανότητα να κατορθώνουμε πλήρως και ολοκληρωμένα την αυτοπραγμάτωσή μας σε κάθε δεδομένη στιγμή.
Σκεφτείτε πως θα ήταν κάθε στιγμή της ζωής μας αν είχαμε συναίσθηση πως μπορεί να είναι η τελευταία, πως αυτή η στιγμή μας δόθηκε για να πλησιάσουμε με κάποιο τρόπο την τελειότητα, πως τα λόγια που λέμε θα είναι τα στερνά μας κι έτσι θα έπρεπε να εκφράσουν όλη την ομορφιά, όλη την σοφία, όλη τη γνώση και πάνω απ’ όλα όλη την αγάπη που γνωρίσαμε στο κύλισμα του βίου μας, είτε αυτός ήταν μακρύς, είτε σύντομος.
Πως θα συμπεριφερόμασταν ο ένας στον άλλο αν η παρούσα στιγμή ήταν η μοναδική που είχαμε στη διάθεσή μας και θα έπρεπε να χωρέσει και εκφράσει όλη την αγάπη και τη φροντίδα που υπάρχει μέσα μας; θα ζούσαμε με βάθος και ένταση ακατόρθωτη υπό άλλες συνθήκες. Κι ωστόσο, είναι δύσκολο να συναισθανθούμε τί σημαίνει αυτή η παρούσα στιγμή. Κινούμαστε από το παρελθόν προς το μέλλον, χωρίς ποτέ να ζούμε αληθινά με ένταση την παρούσα στιγμή.
VatopaidiFriend