Του Στρατή Μαζίδη
Αρχικά να θυμίσουμε ότι το όριο του 3% εφαρμόστηκε για πρώτη φορά στις εκλογές του Οκτωβρίου του 1993 με αποκλειστικό - τότε - σκοπό να αποτραπεί η είσοδος στη Βουλή των μουσουλμάνων βουλευτών που κατέβαιναν ως ανεξάρτητοι και έμπαιναν στη Βουλή. Πρώτο κομματικό θύμα ήταν ο Συνασπισμός με πρόεδρο τη Μαρία Δαμανάκη που για μια χούφτα ψήφους δεν μπήκε στη Βουλή.
Ως εκ τούτου από το 1996 ορισμένα κόμματα άρχισαν να εντάσσουν στα ψηφοδέλτιά τους αυτούς που ήθελαν να αποκλείσουν από τη Βουλή διότι στόχευαν τις ψήφους τους.
Επιστρέφοντας στο σήμερα, ακούμε κάποιους να κατηγορούν την απλή αναλογική και να λένε ότι υπό άλλες συνθήκες θα είχαμε ήδη κυβέρνηση από τις εκλογές του Μαΐου με πεντακομματική Βουλή. Ωστόσο η Νέα Δημοκρατία πέτυχε τον αρχικό της στόχο, την αυτοδυναμία. Δεν έπιασε όμως το δεύτερο στόχο της παντοδυναμίας. Αυτό ενόχλησε και διάφοροι λαγοί προπαγανδίζουν την αύξηση του ορίου εισόδου στη Βουλή.
Ας δούμε όμως τι σημαίνει όριο 5% με βάση τα αποτελέσματα. Αν αθροίσουμε τους ψηφοφόρους κατά σειρά εκλογής των Σπαρτιατών, της Ελληνικής Λύσης, της Νίκης και της Πλεύσης Ελευθερίας 830.460 ψηφοφόροι - πολίτες αυτής της χώρας δε θα είχαν εκπροσώπηση στη νέα Βουλή. Αν στο παραπάνω αριθμό προσθέσουμε και τους ψηφοφόρους του ΜέΡΑ25 ξεπερνάμε τις 960.000.
Πόσο δημοκρατικό είναι κοντά 1.000.000 πολίτες να μην εκπροσωπούνται κοινοβουλευτικά, να μη γίνεται σεβαστή η βούλησή της και με ένα πονηρό καμουφλαρισμένο τρόπο να δοκιμάζεται να κατευθυνθεί η ψήφος τους ώστε να μην...πάει χαμένη;
Σε τι κινδύνους οδηγείται μια κοινωνία όταν ένα άθροισμα μεγέθους αξιωματικής αντιπολίτευσης φιμώνεται;
Το απαρτχάιντ και οι διαχωρισμοί εφαρμόστηκαν και απέτυχαν. Εκτός από τη Νότια Αφρική, μια μικρή γεύση πήραμε κι εμείς στην Ελλάδα στα χρόνια του διαχωρισμού των ανθρώπων σε εμβολιασμένους και μη, και δε θα λέγαμε ότι ήταν μια από τις καλύτερες ιστορικές μας στιγμές.