Βγήκαν
και οι δύο έξω από την Μονή μετά τον Εσπερινό και άρχισαν να περιπατούν
στον κήπο και να παρηγορούνται με την συζήτηση. Πλησίασαν στον σταύλο
της Μονής. Εκεί κοντά άρχιζε το δρομάκι που οδηγούσε στην πηγή του Οσίου
Σεραφείμ. Ο άρρωστος αδελφός θέλησε ν’ αλλάξει κατεύθυνση, για να μην
συναντηθεί με τον Στάρετς σ’ αυτήν την ψυχική κατάσταση. Πριν όμως
προφθάσουν ν’ απομακρυνθούν, τον βλέπουν να έρχεται προς το μέρος τους.
Οι δύο Μοναχοί έπεσαν με σεβασμό στα πόδια του. Εκείνος τους ευλόγησε
και τους μίλησε με ασυνήθιστη καλωσύνη. Σαν στοργικός πατέρας!
Κατόπιν
άρχισε να ψάλλει ένα τροπάριο της ενάτης ωδής του μικρού Παρακλητικού
κανόνος της Θεοτόκου, που ψάλλεται σε κάθε θλίψη και δοκιμασία:
Χαρᾶς
μου τὴν καρδίαν πλήρωσον, Παρθένε, ἡ τῆς χαρᾶς δεξαμένη τὸ πλήρωμα, τῆς
ἁμαρτίας τὴν λύπην ἐξαφανίσασα.(Μικρὰ Παράκλησις, ὠδὴ θ´)
Γέμισε
μὲ χαρὰ τὴν καρδιά μου, Παρθένε, Ἐσὺ ποὺ δέχθηκες μέσα Σου τὸν Χριστό, ο
οποῖος εἶναι ἡ χαρὰ σὲ τέλειο βαθμό, κι ἔτσι ἐξαφάνισες τὴ λύπη ποὺ
προκαλοῦσε ἡ ἁμαρτία.
Ύστερα χτύπησε το πόδι του στην γη και είπε:
– Δεν μας επιτρέπεται να μελαγχολούμε. Ο Χριστός νίκησε τα πάντα! Ανάστησε τον Αδάμ! Ελευθέρωσε την Εύα! Θανάτωσε τον θάνατο!
Η
ψυχική κατάστασις του Στάρετς μεταδόθηκε στην ψυχή των αδελφών.
Ζωογονημένοι τώρα με την χαρά του, επέστρεψαν στην Μονή ειρηνικοί!
Από το βιβλίο: ”Χαρίσματα και Xαρισματούχοι”, τόμος Α΄, Ιερά Μονή Παρακλήτου