[Γράφει ο όσιος Παΐσιος]:
Τον είχα ρωτήσει [τον Μοναχό Πέτρο
Κατουνακιώτη ή Πετράκη όπως τον έλεγαν] και για ένα γεγονός, εάν ήταν
από τον Θεό ή του πονηρού, για να με πλανέση, και μου απήντησε ότι ήταν
από τον Θεό και στην συνέχεια μου είπε τα εξής:
‐ Πάτερ Παΐσιε, εγώ συνέχεια ζω τέτοιες καταστάσεις θείες. Εκείνη την
ώρα που με επισκέπτεται η θεία Χάρις, η καρδιά μου θερμαίνεται γλυκά από
την αγάπη του Θεού, και ένα φως παράξενο με φωτίζει εσωτερικά και
εξωτερικά, αφού φωτίζεται και το κελλί μου.
Βγάζω τότε το σκουφί μου και σκύβω ταπεινά το κεφάλι μου και λέγω στον Χριστό:
«Χριστέ μου, χτύπησε με με το κοντάρι της ευσπλαγχνίας σου στην καρδιά μου».
Τα μάτια μου τότε τρέχουν γλυκά δάκρυα συνέχεια από ευγνωμοσύνη και δοξολογώ τον Θεό.
Το δε πρόσωπο μου το νιώθω να φωτίζη.
Εκείνες τις ώρες, Πάτερ Παΐσιε, όλα σταματάνε, γιατί νιώθω πολύ κοντά μου τον Χριστό και δεν μπορώ πια να ζητήσω τίποτα, γιατί σταματάει και η προσευχή· το κομποσχοίνι δεν μπορεί να γυρίση.
Από το βιβλίο Γέροντος [οσίου]
Παϊσίου Αγιορείτου, «Αγιορείται Πατέρες και Αγιορείτικα», έκδοση Ιερού
Ησυχαστηρίου «Ευαγγελιστής Ιωάννης ο Θεολόγος», Σουρωτή Θεσσαλονίκης
πηγή