Έξω στον χωματόδρομο λοιπόν την ώρα που περνούσε η καταβρεχτήρα του Δήμου
και κατάβρεχε.
Από κοντά και η παρέα χοροπήδαγε προκειμένου να δροσιστεί ενώ ο οδηγός
φώναζε να μην πηγαίνουμε κοντά.
Μετά ήταν η σειρά των γυναικών να βγούν στα σκαλιά με πρώτες τις ηλικιωμένες
να κάτσουν στις θέσεις τους στα σκαμνιά τους.
Ήταν η ώρα της ενημέρωσης...
Ο παγωτατζής γνώριζε την ώρα που η πελατεία τον περίμενε και έκανε εμφάνιση
με το ποδήλατο-ψυγείο την άσπρη ποδιά το καπέλο δηλαδή με πλήρη εξάρτηση.
Η φωνή του μελωδία στα αυτιά των παιδιών...
Και κάθε ημέρα το ίδιο βιολί δεν ήταν δυνατόν οπότε οι τσακωμοί με τις μανάδες
ήταν στην πρώτη γραμμή.
Δύσκολα χρόνια μετρούσαν τα πάντα...
Αυτές οι φουκαριάρες οι γριές πώς κοιτούσαν το παγωτό αλλά και πώς αρνιόντουσαν να το φάνε όταν τους το προσφέρανε.
"Στα παιδιά να το δώστε δεν έχω ανάγκη εγώ..."
Και το κοιτούσε η φουκαριάρα με λαχτάρα...
Πάντα βρισκότανε η χρυσή τομή και έβλεπες το ξυλάκι με σοκολάτα να το κόβουν
με το μαχαίρι.
Πώς να ξεχάσεις εκείνες τις εικόνες....την ευχαρίστηση που ένοιωθε και την προσπάθεια να το φάει χωρίς δόντια.
Πώς να ξεχάσεις την μάνα που μονίμως δεν ήθελε να κόψει ένα κομματάκι ...
γιατί... την πονούσε το στομάχι.