Υποχρεωτικός εμβολιασμός, όπως και κάθε υποχρεωτική ιατρική πράξη που επιβάλλεται από το κράτος σημαίνει πρώτα πρώτα ολοκληρωτικό καθεστώς. Και εδώ διάφοροι πονηρήδηδες νομικοί θα μας πουν ότι ο εμβολιασμός δεν είναι ακριβώς υποχρεωτικός, καθώς πρώτον δεν αφορά το σύνολο του πληθυσμού αλλά περιορίζεται σε συγκεκριμένη ιδιαίτερης σημασίας για την επιδημία επαγγελματική ομάδα και δεύτερον δεν υφίστανται ποινικές κυρώσεις για όποιον δεν το κάνει. Ο μεν πρώτος ισχυρισμός δεν ισχύει καθώς μετά τους υγειονομικούς, εάν καταφέρει η κυβέρνηση να τους το επιβάλει, θα το επιβάλει και σε όλους τους υπόλοιπους. Ο δε δεύτερος είναι καθαρή σοφιστεία καθώς υπάρχει συγκεκριμένη ποινή που για τον δημόσιο λειτουργό της υγείας είναι η απόλυση (ο δημόσιος λειτουργός έχει συμφωνήσει με το κράτος να δουλεύει για αυτό και εφόσον το κράτος του στερεί τον μισθό του, τον τιμωρεί σαφέστατα).
Η ιδέα ότι το σώμα των πολιτών δεν ανήκει στους ίδιους αλλά στο κράτος δεν έχει καμία θέση σε οποιασδήποτε μορφής φιλελεύθερη ιδεολογία και πολιτική πρακτική. Επίσης, δεν έχει καμία θέση και κανένα προηγούμενο εφαρμογής στο αντιπροσωπευτικό πολίτευμα, που σήμερα έχουμε κακώς συνηθίσει να αποκαλούμε δημοκρατία (ούτε βέβαια και στην πραγματική δημοκρατία είχε). Ακόμη περισσότερο η σαφής πλέον κρατική επιλογή και επιταγή της επιβολής του εμβολιασμού σε ανθρώπους που εξαρτώνται από τον μισθό τους, άρα η υποχρεωτική εφαρμογή εμβολίων, για τα οποία ούτε ο τριετής κύκλος της καταγραφής των μεσοπρόθεσμων συνεπειών τους ούτε ο δεκαετής κύκλος καταγραφής των μακροπρόθεσμων συνεπειών τους έχει ολοκληρωθεί, συνιστά μία ξεκάθαρη έκθεση της ζωής συγκεκριμένων ανθρώπων (σήμερα υγειονομικών και αύριο στρατιωτικών και δημοσίων υπαλλήλων) σε θανάσιμο κίνδυνο προκειμένου να προστατευθεί το κοινωνικό σύνολο, προσέξτε: όχι από την νόσηση, αλλά από την πιθανότητα νόσησης. Τέτοια μέτρα μόνον στην ναζιστική Γερμανία και την σταλινική Σοβιετία είχαν ληφθεί. Και μια παράξενη σιωπή, η οποία μυρίζει πολύ χρήμα, έχει πλακώσει τους φιλελέδες και τους προοδευτικάνους αριστερούς, οι οποίοι αγωνίζονται για τα δικαιώματα των ζώων, θεωρούν ότι η ανάπτυξη της ανθρώπινης κοινωνίας δεν πρέπει να καταπατά τα δικαιώματα των ζώων και θέτους σχετικούς περιορισμούς σε αυτήν, αναγνωρίζουν το δικαίωμα ανδρών να προσδιορίζονται ως γυναίκες και τούμπαλιν, αλλά μπροστά στην ξεκάθαρη κυβερνητική καταπάτηση του δικαιώματός μας να ελέγχουμε το σώμα μας και να επιλέγουμε ποιες ιατρικές πράξεις θα κάνουμε σε αυτό, έχουν βγάλει τον σκασμό. Όλος δηλαδή ο φιλελέφτ χώρος του ψευδοδικαιωματισμού των παράγωγων δικαιωμάτων κτλ. αμφισβητεί ανοικτά πλέον τα πραγματικά και βασικά δικαιώματα. Τα ίδια και οι πάσης φύσεως συνδικαλισταράδες, που θεωρούν δικαίωμα του εργαζομένου να ακόμη και να μην εργάζεται, δεν βρίσκουν κάτι να πουν εναντίον της επιβολής από το κράτος του εμβολιασμού με τα συγκεκριμένα εμβόλια. Και ερχόμαστε τώρα στην κυβέρνηση, το πλέον φιλελέφτ μόρφωμα που και ο αρχιερέας της διαπλοκής, ο Σημίτης θα ζήλευε να είχε στην διάθεσή του. Πώς, λοιπόν, η φιλελέδικη κυβέρνηση της ΝΔτΚ έφτασε στην επιβολή τέτοιου ολοκληρωτικού μέτρου δεν μας ενδιαφέρει ιδιαίτερα. Ίσως πιο ενδιαφέρον είναι να δούμε σε ποια πλευρά ολοκληρωτικών καθεστώτων θα πρέπει να αναζητήσουμε το παράδειγμα της κυβέρνησης για την επιβολή αυτού του μέτρου. Παρότι, θα μπορούσε να θεωρήσει κανείς ότι εμπνεύστηκε και από τις δύο πλευρές, εντούτοις επειδή δεν έχω ακούσει ποτέ τον κ. Μητσοτάκη να δηλώνει ότι τιμά τους αγώνες της δεξιάς, αλλά συχνά πυκνά δηλώνει ότι σέβεται τους αγώνες της αριστεράς, μάλλον στον αριστερό ολοκληρωτισμό θα πρέπει να αναζητήσουμε το πρότυπό του (όπως ακριβώς συμβαίνει και με τον μοναδικό άλλον ευρωπαίο ηγέτη που έλαβε παρόμοια μέτρα, τον Μακρόν. Μέχρι και η Μέρκελ τον αποδοκίμασε, τον Μακρόν, όχι τον Μητσοτάκη, καθώς το τι κάνει ο κ. Μητσοτάκης δεν έχει καμία μα καμία σημασία για αυτήν).
Κλείνοντας, την εκτροπή αυτήν του πολιτεύματος, δεν πρόκειται για απλή καταπάτηση θεμελιωδών ανθρωπίνων δικαιωμάτων, αλλά για εκτροπή από το θεσπισμένο πολίτευμα, ο τελευταίος θεσμός, που μπορεί να την αποτρέψει, είναι η δικαιοσύνη, καθώς μετά απομένει μόνον ο πατριωτισμός των Ελλήνων. Πιστεύω ακράδαντα ότι οι Έλληνες δικαστές δεν θα δεχθούν το μπόλιασμα του πολιτεύματος με τον κομμουνισμό και θα ακυρώσουν τις όποιες απολύσεις ή στερήσεις μισθών επιβάλλει η κυβέρνηση. Δεν μπορούν να πράξουν αλλιώς, δεν μπορούν να αρνηθούν την βάση της νομικής μας σκέψης.