Η Εκκλησία μας όρισε να διαβάζεται αυτή την Κυριακή μία περικοπή από το Ευαγγέλιο του Μάρκου, στην οποία ο Χριστός προλέγει στους μαθητές του τα Άγια Πάθη του. Ο Ιησούς συγκέντρωσε τους δώδεκα μαθητές του και άρχισε να τους λέγει εκείνα που επρόκειτο να συμβούν. «Να, τώρα ανεβαίνουμε στα Ιεροσόλυμα και ο Υιός του Ανθρώπου θα παραδοθεί στους Αρχιερείς και Γραμματείς. Θα τον καταδικάσουν σε θάνατο και θα τον παραδώσουν στην ρωμαϊκή εξουσία. Θα τον εμπαίξουν, θα τον μαστιγώσουν, θα τον φτύσουν, θα τον σκοτώσουν και την τρίτη ημέρα θα αναστηθεί».
Ο Χριστός που γνώριζε όσα θα συνέβαιναν, αφού όλα έγιναν σύμφωνα με το δικό του θεϊκό σχέδιο, ήθελε να ενημερώσει τους μαθητές του για τα οδυνηρά γι’ αυτόν, αλλά σωτήρια για τους ανθρώπους παθήματά του. Ήθελε να τους δείξει έμπρακτα τι σημαίνει πραγματική αγάπη και τους προετοίμαζε για τη δική του αυτοθυσία, ώστε να τον μιμηθούν.
Τίποτα όμως από αυτά δεν κατάλαβαν οι μαθητές του. Άκουσαν ανάσταση και ήρθαν στη σκέψη τους οι λαϊκές δοξασίες που περίμεναν τον Μεσσία σαν επίγειο βασιλιά, περιτριγυρισμένο από το επιτελείο του, με όλη την γνωστή κοσμική δόξα και λαμπρότητα. Έτσι, δύο από αυτούς τον απομόνωσαν από τους άλλους και του είπαν: «Διδάσκαλε, θέλουμε να μας κάνεις ό,τι θα ζητήσουμε». Και εκείνος τους είπε· «τι θέλετε να σας κάνω; και εκείνοι του είπαν δώσε μας να καθίσουμε, όταν θα δοξαστείς, ένας στα δεξιά σου και ο άλλος στα αριστερά σου». Ο Κύριος τους μίλησε για οδύνη, εξευτελισμό και θάνατο και αυτοί ονειρεύονται δόξα, μεγαλεία, καλοπέραση. Λυπημένος τους απάντησε τότε, «δεν ξέρετε τι ζητάτε».
Πόσες φορές ο Χριστός δεν επαναλαμβάνει τα ίδια λόγια και σε εμάς σήμερα! Επιδιώκουμε τιμές, διακρίσεις, πρωτεία, δύναμη, χρήμα, δόξα και επιβολή πάνω στους άλλους και το τραγικό είναι ότι τα ζητάμε από Εκείνον, ο οποίος μας δίδαξε την μηδαμινότητά τους.
«Ο Ιησούς κάλεσε κοντά του όλους τους μαθητές και τους είπε· Γνωρίζετε πως εκείνοι που νομίζουν πως είναι ηγέτες των κρατών, αυτοί καταπιέζουν τους ανθρώπους και οι άρχοντες τους καταδυναστεύουν. Όμως δε θα είναι έτσι σε σας, αλλ' αν κάποιος θέλει να γίνει μεγάλος μεταξύ σας, θα είναι υπηρέτης σας, και αν κάποιος από σας θέλει να γίνει πρώτος, θα είναι όλων δούλος».
Κάνουν εντύπωση τα ρήματα που χρησιμοποιεί. Δεν λέει απλά «κυριεύουν» και εξουσιάζουν» αλλά, βάζοντας μπροστά την πρόθεση «κατά», επιτείνει με αρνητική σημασία την έννοια των λέξεων, λέγοντας «κατακυριεύουν» και «κατεξουσιάζουν».
Η καταδυνάστευση των άλλων, είναι απόλυτα αντίθετη με την ιδιότητα του χριστιανού. Αυτό επισημαίνει ο Χριστός στους μαθητές του και αυτό, όπως ο ίδιος λέει, αποτελεί την ειδοποιό διαφορά ενός ανθρώπου της Εκκλησίας με έναν κοσμικό άρχοντα. Όμως ένας που βρίσκεται σε ηγετική θέση, πολιτική ή εκκλησιαστική, εύκολα ξεχνάει ότι η εξουσία που έχει είναι διακονία για την εξυπηρέτηση των άλλων και ότι θα απολογηθεί στον Θεό, όταν την χρησιμοποιεί ως αφορμή αλαζονικής και καταπιεστικής συμπεριφοράς. Μάλιστα, αν θυμηθούμε τους πειρασμούς του Ιησού, η εξουσία λειτουργεί και σαν εργαλείο του διαβόλου, για να παγιδεύει τους ανθρώπους.
Ο Κύριος, τελειώνοντας τις νουθεσίες αυτές προς τους μαθητές του, τους είπε: «Ο Υιός του Ανθρώπου δεν ήλθε για να υπηρετηθεί, αλλά για να υπηρετήσει και να δώσει την ψυχή του για να λυτρωθούν πολλοί». Ο άπειρος Δημιουργός μας, παρ’ όλο το ασύλληπτο μεγαλείο του, είναι ταπεινός. Λέει κάπου «μάθετε ἀπ' ἐμοῦ, ὅτι πρᾷός εἰμι καί ταπεινός τῇ καρδίᾳ» (Μτ. 11,29). Και όλη η επίγεια ζωή του ήταν ένα παράδειγμα συνεχούς ταπείνωσης. Αυτή ζητούσε και από τους μαθητές του, και μέσω των μαθητών του από όλους εμάς που ανήκουμε στην Εκκλησία του, κληρικούς και λαϊκούς.
Η ταπεινοφροσύνη είναι το κυρίαρχο μήνυμα της Μεγάλης Τεσσαρακοστής. Σε ένα τροπάριο της Μεγάλης Τετάρτης διαβάζουμε: «Όταν μυσταγωγούσες, Κύριε, τους μαθητές τους δίδασκες λέγοντας: Φίλοι μου, προσέξτε μήπως κάποιος φόβος σας χωρίσει από μένα. Αν βλέπετε να πάσχω, αυτό το κάνω για τη σωτηρία του κόσμου. Μη σκανδαλίζεστε λοιπόν, για μένα, γιατί δεν ήλθα στον κόσμο να υπηρετηθώ, αλλά να υπηρετήσω, και να θυσιάσω τη ζωή μου για χατίρι του κόσμου. Αν, λοιπόν, είστε φίλοι μου, να με μιμείσθε. Όποιος θέλει να είναι πρώτος να είναι ο τελευταίος απ' όλους. Ο Δεσπότης να είναι όπως ο υπηρέτης. Μείνατε κοντά μου για να φέρετε καρπό σταφυλιού. Γιατί εγώ είμαι η άμπελος της ζωής». Αμήν.
Από το γραπτό κήρυγμα της Ιεράς Μητροπόλεως Κερκύρας(18-4-2021)
https://proskynitis.blogspot.com/2021/04/blog-post_87.html