Δημοσιογράφος: Ο Μητροπολίτης Αθανάσιος έχει κοσμικό όνομα; είχε κοσμικό όνομα;
Αθανάσιος Λεμεσού: Βέβαια, δεν έπεσα από τον ουρανό!
Δ: Το όνομά σσς;
Α.Λ: Ανδρέας
Δ: Γεννηθείς;
Α.Λ: 8/2/1959
Δ: Η οικογένειά σας;
Α.Λ: Ο πατέρας μου γεννήθηκε εδώ, δίπλα από την μητρόπολη, οδός Μαραθώνος και η μητέρα μου από την επισκοπή Λεμεσού.
Δ: Πως μεγαλώσατε γέροντα;
Α.Λ: Εντάξει, μεγάλωσα καλά.. οι γονείς μου ήταν ευκατάστατοι αλλά δεν ήταν θρησκευόμενοι άνθρωποι και στην παιδική μου ηλικία δεν είχα θρησκευτική παιδεία, παρά μόνο η γιαγιά μου ήταν ευσεβής άνθρωπος. Αγράμματη γυναίκα αλλά σοφή κατά Θεόν και ήταν η μόνη που μου μιλούσε καμιά φορά για το Θεό αλλά κρυφά από τους γονείς μου.
Δ: Ως μαθητής πως ήσασταν; καλός μαθητής;
Α.Λ: Καλός μαθητης..δεν ήμουν κακός.
Δ: Ακούγατε μουσική; Διαβάζατε βιβλία;
ΑΛ: Έπαιζα μουσική.
Δ: Τι μουσική;
ΑΛ: Κλαρίνο, ακορντεόν, πιάνο και βιολί.
Δ: Και καλοφωνάρης;
Α.Λ: Ε, όχι αυτό. Όπως ξέρετε δεν είναι και καλή η φωνή μου..
Δ: Ποιο μάθημα αγαπούσατε; περισσότερο;
Α.Λ: Τα νέα Ελληνικά. Μ'αρέσαν πάρα πολύ!
Δ: Κάποιον συγγραφέα που θυμάστε;
ΑΛ: Τον Παπαδιαμάντη. Μ'άρεσε πάρα πολύ ο Παπαδιαμάντης!
Δ: αγαπημένος του Οδυσσέα Ελύτη, επίσης!
Δ: Θυμάστε άλλες αναμνήσεις από την πρότερη ζωή σας;
Α.Λ: Κοιτάξτε, εγώ δεν ήμουν της Εκκλησίας παιδί στα παιδικά μου χρόνια αλλά όταν πήγα μετά στο Γυμνάσιο, ο Θεός μέσα από διάφορες γνωριμίες φίλων μου, συμμαθητών μου μού γνώρισε την Εκκλησία.
Δ: Σε ποια ηλικία χάσατε τον πατέρα σας;
Α.Λ: Στην έκτη Δημοτικού. Σχεδόν 11 ετών. Ο πατέρας μου ήταν 36 χρόνων και η μητέρα μου 34. Νέοι άνθρωποι.
Δ: Πως αποφασίσατε να λάβετε το χρίσμα;
Α.Λ: Ήθελα να γίνω μοναχός από τα 15 μου χρόνια. Συνδέθηκα με την Εκκλησία και διάβασα πνευματικά βιβλία. Άκουγα διάφορες διηγήσεις για ασκητές, για μοναχούς και αυτά με γοητεύσαν κι ήθελα να γίνω μοναχός. Δεν ήξερα όμως που να γίνω γιατί δεν είχα πάει ποτέ μου σε μοναστήρι. Δεν ήξερα τίποτα. Αφού να σκεφτείτε πήρα το ποδήλατό μου και πήγα στον Άγιο Γεώργιο τον ( ) να γίνω μοναχός. Δεν ήξερα ότι εκεί είναι μοναχές, γυναίκες! Ήμουν 16 ετών τότε, έφυγα κρυφά από το σπίτι και πήγα τόσο μακρυά και έφτασα εκεί, απόγευμα, και βρήκα κάποιες μοναχές. Λένε τι θέλεις εδώ τέτοια ώρα με το ποδήλατο; Λέω ήρθα να γίνω μοναχός! Έκαναν το σταυρό τους οι καλόγριες! Λένε παιδί μου εδώ δεν μπορείς να γίνεις μοναχός. Εδώ είναι γυναίκες! Λέω, τι πειράζει να μείνω κι εγώ εδώ; δεν μπορούσα να καταλάβω οτι είναι μοναχές και δεν γίνεται να'μαι κι εγώ εκεί. Με πήγανε στην γερόντισσα, που ήταν μια αγία γερόντισσα η Συγκλητική, έκανε το σταυρό της η καημένη! Βρε παιδάκι μου, μας έβαλες σε μπελά, λέει, τώρα. Και το ξέρουν οι γονείς σου; Λέω όχι δεν το ξέρουν! Φώναξε ένα ταξί,το πλήρωσε και με έστειλε σπίτι. Και έβαλε και το ποδήλατο πίσω. Μετά έμαθα για τα μοναστήρια, για τον Κύκκο, για το Σταυροβούνι..
Δ: Από μονος σας δηλαδή. Χωρίς κάποιος να σας μιλήσει.
Α.Λ: Δεν μου μίλησε κανείς, όχι. Από μόνος μου έψαξα
Δ: Θεωρείτε ότι ήταν κάλεσμα;
Α.Λ: Δεν ξέρω αν με κάλεσε ο Θεός.
Εκείνο που ξέρω είναι ότι είμαι σχεδόν 61 χρόνων τώρα (το 2019)
κι έχω περίπου 45 χρόνια που ακολουθώ αυτόν τον δρόμο, δεν το μετάνιωσα ποτέ μου! Ούτε ένα δευτερόλεπτο. Ούτε για κλάσμα δευτερολέπτου είπα μήπως δεν έκανα καλά. Εντάξει δεν τα πολυκαταφέρνω αλλά..
Δ: Με ποια έννοια;
Α.Λ: Πνευματικά. Δεν είμαι ένας άγιος άνθρωπος.. Θεωρώ ότι και να ξαναγεννιόμουν την ίδια επιλογή θα έκανα. Είμαι πολύ ευτυχισμένος με αυτό που διάλεξα.
Εκείνο που δεν θα ξαναέκανα, ίσως, δεν θα ξαναγινόμουν μητροπολίτης μάλλον.
Θα ήθελα να είμαι ένας απλός μοναχός.
π.Αθανάσιος Λεμεσού