Και επειδή πρέπει να λέγεται και του στραβού το δίκιο: η ιδεολογική γραμμή Ερντογάν έχει, εν μέρει, μια σύνεση: εξυψώνει την πνευματική-κοσμοαντιληπτική συγγένεια σε προτεραιότητα. Έχει καταλάβει πως η πνευματική -και όχι η εθνοφυλετική- συγγένεια είναι που μετράει.
Ο Οθωμανισμός, με άλλα λόγια, είναι πολύ πιο συνετός, πολύ πιο έχων επαφή με την πραγματικότητα, απ’ότι ο Τουρκισμός των Κεμαλιστών. Το μόνο του πρόβλημα είναι πως πάει να στηθεί πάνω σε μια φύση απάνθρωπη και βαρβαρική κοσμοθέαση όπως το Ισλάμ. Αν το ίδιο όραμα στηνόταν πάνω σε μια καινοδιαθηκική βάση θα αποτελούσε μια καθ’όλα διεξοδική και λειτουργική λύση.
Και εμείς, ως Νεοέλληνες, είμαστε άγρια σκαλωμένοι στο ίδιο κατ’ουσίαν σκεπτικό με αυτό των Κεμαλιστών. Είμαστε κολλημένοι σαν στρείδι στον εθνοφυλετισμό. Έχουμε πέσει σε βαρύ ύπνο ως προς την δυναμική της Ρωμιοσύνης. Ως προς την δυναμική ενός χριστιανικού οικουμενισμού δηλαδή. Τέτοιου που θα μπορούσε να αποτελέσει μια πραγματική εναλλακτική στον ισλαμικό οικουμενισμό του Ερντογάν (και του όποιου Ερντογάν).
Έτσι, έχοντας χάσει την ρωμέϊκη μας ταυτότητα και έχοντας γίνει ‘‘εξ’αίματος απόγονοι του Πλάτωνα και του Φειδία’’, έχουμε υποβιβάσει εν πολλοίς το θέμα της Αγίας Σοφίας σε ένα ‘ελληνικό’, αποκλειστικά, ζήτημα (θα έχετε διαβάσει αυτές τις ημέρες παλαβομάρες που προσπαθούν να παρουσιάσουν την Αγία Σοφία σαν έναν άλλο Παρθενώνα).
Γι’αυτό, άλλωστε, και οι τόσο χλιαρές αντιδράσεις του Ορθόδοξου κόσμου. Αφού δεν βλέπουν την Αγία Σοφία και ως δική τους υπόθεση. Αφού και γι’αυτούς -όπως και για εμάς- οι Ορθοδοξία συχνά δεν είναι τι άλλο παρά μια δοξασία παρεκτική ‘μεταφυσικής’ στήριξης στην εθνοφυλετική τους ταυτότητα.
Έχει ξεχαστεί, εν πολλοίς, το ότι δεν είναι η Ελληνικότητά μας, η Βουλγαρικότητά μας ή η Ρωσικότητά που έχει την κυρίως σημασία. Είναι η Χριστιανικότητά μας που προέχει. Αν όντως θέλουμε να λεγόμαστε Χριστιανοί θα πρέπει να ξέρουμε καλά πως την ημέρα της Κρίσης δεν θα ρωτηθούμε για την φυλετική και εθνική μας καταγωγή αλλά για το κατά πόσο υπήρξαμε συνεπείς με τον λόγο του Ευαγγελίου.
Όσο για την Δυτική και Βόρεια Ευρώπη... αυτοί έτσι όπως πάνε είναι ολωσδιόλου χαμένοι: πυρπολούνται μπροστά στα μάτια τους ιστορικότατες τους εκκλησιές και δεν βγάζουν άχνα! Και όχι μόνο δεν βγάζουν άχνα αλλά προσπαθούν και να κουκουλώσουν τα ‘ποιος’ και τα ‘γιατί’ των βαρύτατα εγκληματικών αυτών ενεργειών.
Αχρειότητες τα όσα κάνει ο Ερντογάν και οι ομοϊδεάτες του αλλά... μήπως και εμείς είμαστε σε αξιοθαύμαστη κατάσταση; Σε μαύρο χάλι είμαστε!
Γι’αυτό, άλλωστε, μπορεί και αποθρασύνεται σε τέτοιο βαθμό ο κάθε Ερντογάν απέναντί μας.
ΔΗΜΗΤΡΙΟΣ ΛΑΛΟΥΣΗΣ