Εἶναι γνωστὸ ὅτι ὁ Γέροντας, ἐκτὸς ἀπὸ τὰ ἑλληνικά, δὲν γνώριζε ἄλλη γλώσσα. Ὅμως συνέβη ἐπανειλημμένως –ὅταν ὑπῆρχε λόγος- μὲ τὴν γλώσσα τῆς Πεντηκοστῆς νὰ συνομιλήσει καὶ νὰ συνεννοηθεῖ θαυμάσια μὲ ἑτεροδόξους.
«Ἤμουν παρών», διηγεῖται ὁ Ι.Ε.Κ., «κάποτε στὸ Κελλὶ τοῦ Γέροντα μαζὶ μὲ ἄλλους τρεῖς ἐπισκέπτες καὶ ἕνα Γάλλο ποὺ δὲν μιλοῦσε λέξη Ἑλληνικά. Ὅταν ἦρθε ἡ σειρά του νὰ μιλήσει μὲ τὸν Γέροντα , πῆγαν πιὸ πέρα καὶ γιὰ δεκαπέντε λεπτὰ συνομιλοῦσαν καθισμένοι στὰ κούτσουρα. Τοὺς βλέπαμε ποὺ συζητοῦσαν μὲ ἐνδιαφέρον. Πῶς ἐπικοινωνοῦσαν, ἀφοῦ δὲν ὑπῆρχε κοινὴ γλώσσα ἐπικοινωνίας; Ὁ ξένος ἔφυγε χαρούμενος. Ἡ ἰκανοποίηση φαινοταν ἔκδηλη στὸ πρόσωπό του».
Γάλλος περιηγητὴς εἶχε συμφωνήσει μὲ κάποιο μοναχὸ νὰ πάνε μαζὶ νὰ δοῦνε τὸν Γέροντα . Τὸ βράδυ εἶχε ἀγρυπνία στὸ μοναστήρι ποὺ ἔμενε. Ὁ μοναχὸς μετὰ τὴν ἀγρυπνία πῆγε στὸ κελλί του νὰ ξεκουραστεῖ. Ἀλλὰ ὁ ἀλλοδαπὸς ἀπὸ τὸν πόθο νὰ δεῖ τὸν Γέροντα κατέβηκε μόνος του στὸ Καλύβι. Συνομίλησαν θαυμάσια καὶ ἀπὸ τὴν συζήτηση σχημάτισε τὴν ἐντύπωση ὅτι ὁ Γέροντας γνώριζε ἄπταιστα Γαλλικά.
Πνευματικὸ τέκνο τοῦ Γέροντα διηγεῖται: «Μία μέρα πῆγα πρωὶ στὴν «Παναγούδα». Μόλις εἶχε φωτίσει. Χτύπησα τὸ σιδεράκι καὶ μοῦ ἄνοιξε ὁ Γέροντας χαμογελώντας. Μὲ ρώτησε:
– Τί λὲς ἐσύ, πάπα-… ὅταν ὁ ἅγιος Ἐφραὶμ ὁ Σύρος ἐπισκέφτηκε τὸν Μέγα Βασίλειο ,χρειάσθηκαν διερμηνέα;
-Νομίζω ὄχι, Γέροντα, τοῦ εἶπα.
»Πέρασα στὸ Ἀρχονταρίκι καὶ βρῆκα ἕναν....
ἀλλοδαπὸ ἐπισκέπτη. Μέχρι νὰ ἑτοιμάσει ὁ Γέροντας τὸ κέρασμα, μὲ τὰ λίγα Ἀγγλικὰ ποὺ ἤξερα πιάσαμε τὴν συζήτηση καὶ μοῦ εἶπε ὅτι χθὲς βράδυ ἦρθε ἀργά. Καθυστέρησε, γιατί ἔχασε τὸν δρόμο, πέρασε ἡ ὥρα καὶ ὁ Γέροντας τὸν φιλοξένησε. Στὴν ἀρχὴ δὲν μποροῦσαν νὰ συνεννοηθοῦν. Ὁ Γέροντας τὸν ἄφησε γιὰ δέκα λεπτὰ (φαίνεται ἔκανε προσευχὴ) καὶ μετὰ συνεννοοῦνταν χωρὶς καμιὰ δυσκολία. Ὁ Γέροντας μιλοῦσε Ἑλληνικά, ὁ ἀλλοδαπὸς Ἀγγλικά, ἀλλὰ καταλάβαινε ὁ ἕνας τὸν ἄλλο.