Να ξεκινάμε την προσευχή μας προς τον Κύριο, με το:
''Κύριε Ιησού Χριστέ Δόξα σοι'' και μετά με το: ''Κύριε Ιησού Χριστέ ελέησόν με''.
Το ίδιο να κάνουμε και με την Παναγία. Πρώτα να λέμε:
''Υπεραγία Θεοτόκε Δόξα σοι'' και μετά το: ''Υπεραγία Θεοτόκε σώσον με''.
Πρέπει δηλαδή να ξεκινάει κάποιος την προσευχή του με δοξολογία και ευχαριστία και μετά να ακολουθούν τα αιτήματά του, για να έχει η προσευχή του καλύτερα αποτελέσματα...
(...)
Ένας γέροντας, δέχονταν σφοδρό πόλεμο από τον διάβολο, παρότι προσευχόταν συνεχώς με το:
- Κύριε Ιησού Χριστέ ελέησόν με! Κύριε Ιησού Χριστέ ελέησόν με!...
''Καλά, το όνομα του Ιησού Χριστού, δεν διώχνει τον διάβολο...;'' αναρωτήθηκε.
Κατάλαβε όμως, ότι η προσευχή πρέπει να συνοδεύεται από ταπείνωση. Προφανώς έλεγε την ευχή χωρίς ταπείνωση. Διότι ο εχθρός δεν είναι βλάκας. Γνωρίζει ποιά προσευχή γίνεται με ταπείνωση και ποιά όχι...
Θυμήθηκε τότε τα λόγια κάποιου άλλου γέροντα, που του είχε πει κάποτε:
- Το να προσεύχεται κάποιος γονατιστός, ταπεινώνεται και η προσευχή αυτή φέρνει αποτελέσματα!
Γονάτισε λοιπόν, προσευχήθηκε θερμά και ο πόλεμος αμέσως υποχώρησε! Πράγματι, το να γονατίσει κάποιος και να προσευχηθεί, αυτό είναι μια μορφή ταπεινώσεως, διότι το σώμα παίρνει ένα ταπεινό σχήμα. Και επειδή η ψυχή παίρνει το σχήμα του σώματος, ταπεινώνεται μαζί μ' αυτό.
Η ταπείνωση αυτή ενεργεί υποστατικά στο νου του διαβόλου και τον καίει και μη αντέχοντας αυτό το ''κάψιμο'', υποχωρεί...
Γέροντας Εφραίμ της Σκήτης του Αγίου Ανδρέα