Κυκλοφορεῖ ἕνα κείμενο ποὺ λέει πὼς δὲν πρέπει νὰ ἀναρωτιόμαστε γιατί ὁ Θεὸς μένει σιωπηλὸς τὴν ὥρα τῆς δοκιμασίας, ἀφοῦ κι ὁ δάσκαλος διατηρεῖ τὴ σιωπὴ του κατὰ τὴ διάρκεια ἑνὸς διαγωνίσματος. Τὸ σκέφτηκες ποτὲ ἔτσι; Ὅλος ὁ ἀγώνας ποὺ κάνεις ἔρχεται κάποια στιγμὴ ποὺ δοκιμάζεται. Οἱ δοκιμασίες σαφῶς ποικίλλουν, ἄλλωστε ὅλοι μας δὲν ἀντέχουμε τὸν ἴδιο σταυρό. Μὲ πόση ἀγάπη ὁ Θεὸς διαλέγει τὸ σταυρό μας κι ἐμεῖς πάλι παραπονιόμαστε, γκρινιάζουμε, πάντα κάτι μᾶς φταίει.
Ἐντάξει, κάποιες φορὲς ὄντως οἱ καταστάσεις εἶναι σοβαρές. Μπορεῖ νὰ νιώθεις ἀπογοητευμένος, προδομένος, νὰ γκρεμίζεται ὅλος ὁ κόσμος σου, ὅλα γύρω σου νὰ βλέπεις πὼς ἀλλάζουν κι ἐσὺ θεατὴς τούτης τῆς ἀλλαγῆς νὰ μὴν μπορεῖς νὰ κάνεις κάτι. Ψάξε ὅμως καὶ τὸ δικό σου μερίδιο εὐθύνης. Αὐτὸ θὰ σὲ ἐλευθερώσει. Εἶμαι σίγουρη. Μὲ εἰλικρίνεια ψάξε μέσα σου καὶ κάτι θὰ βρεῖς. Κι ἂν βρεῖς καὶ τὸ θάρρος τῆς συγγνώμης, τότε εἶναι ποὺ σίγουρα ἐλευθερώνεσαι.
Οἱ ἄνθρωποι ἀλλάζουν, εἶναι γεγονός. Ὅμως κι ἐμεῖς ἀλλάζουμε. Συνέχεια. Ἂς βροῦμε τὸν χρόνο νὰ δικαιολογήσουμε καὶ νὰ ἀγαπήσουμε τοὺς γύρω μας, ψάχνοντας τὴν καλή τους πλευρά. Σίγουρα θὰ ὑπάρχει. Καὶ ναὶ, αὐτὸς ὁ ἐνοχλητικὸς συμφοιτητὴς ἢ συνάδερφος ἢ γείτονας ἢ ἀκόμη καὶ συγγενὴς σίγουρα ἔχει κάτι καλὸ μέσα του, ποὺ μᾶλλον δὲν ἔχεις δεῖ ἀκόμα. Ἄλλωστε εἶναι κι αὐτὸς εἰκόνα τοῦ Θεοῦ. Δείχνοντάς του λίγη σημασία ἴσως νὰ μαλακώσει τόσο πολὺ, ὥστε νὰ γίνει τόσο εὔπλαστος σὰν μελισσοκεράκι…
Κι ὅταν ἔρθουν κι ἐκεῖνες οἱ στιγμὲς ποὺ ἡ μοναξιὰ νιώθεις νὰ σὲ διαπερνᾶ καὶ θὲς μία συντροφιὰ ἀνθρώπινη -παρόλο ποὺ γνωρίζεις πὼς ὁ Θεὸς εἶναι πάντα κοντά σου- καὶ τότε μὴν ἀπελπιστεῖς. Ὑπάρχουν ἀκόμη νέοι ποὺ ἀγωνίζονται, ἄνθρωποι ποὺ δὲν ἔχασαν τὴν αἰσιοδοξία τους, δὲν ἔχασαν τὴν ἐλπίδα τους στὸν Θεό, εἶναι ἐκεῖ καὶ ἀγωνίζονται, σταθεροὶ στὶς ἰδέες καὶ στὰ ἰδανικά μας.
Πρὶν λίγες μέρες σὲ μία μικρὴ ἐξόρμηση εἶχα τὴν εὐκαιρία νὰ διαπιστώσω πὼς εἶναι πολλοὶ αὐτοὶ ποὺ ἀγωνίζονται κι ὅταν ὅλες αὐτὲς οἱ μικρὲς ὁμαδοῦλες ἑνωθοῦν, τότε μποροῦν νὰ συμβοῦν πολὺ ὄμορφα πράγματα.
Ὑπάρχουν πάντα γύρω σου ἄνθρωποι πρόθυμοι νὰ προσφέρουν ἁπλόχερα τὸ χαμόγελό τους, μὴν τοὺς κλείνεις τὴν πόρτα. Γίνε κι ἐσὺ μέλος τῆς συντροφιᾶς τους. Καὶ ἀναμφίβολα θὰ ἔρθει ἡ στιγμὴ ποὺ θὰ σταθεῖς κι ἐσὺ στὰ πόδια σου, γιατί αὐτὲς οἱ δύσκολες καταστάσεις μπόρες εἶναι καὶ περνοῦν.
Ὅλοι μαζί, μὲ τὴ βοήθεια τοῦ Θεοῦ, μποροῦμε νὰ κάνουμε πάρα πολλά, ἀρκεῖ νὰ τὸ πιστέψουμε καὶ νὰ μὴν ἀφήνουμε μικροπρέπειες καὶ πειρασμοὺς νὰ χαλοῦν σπουδαία οἰκοδομήματα. Ἂς κάνουμε ἀμέσως μία ἀρχὴ ποὺ -γιατί ὄχι- μπορεῖ νὰ ἀλλάξει καὶ τὸν κόσμο…!