Ετούτο όμως που μας λυπεί κατάφορα είναι πως αυτή η ασέβεια πραγματοποιήθηκε όχι από αθέους αγαρηνούς και κουρσάρους μας παλαιάς εποχής ,αλλά ενσυνείδητα, με γνώση της πράξεώς τους και με δόλιο σκοπό από κάποιους «Έλληνες» και απόγονους των ηρώων του Ελληνορθοδόξου γένους μας.
Ευχόμαστε ο Θεός να τους χαρίσει ταχεία και βαθιά μετάνοια για αυτό το ανοσιοούργημά τους ,διότι στην αντίθετη περίπτωση λειτουργούν οι πνευματικοί νόμοι που βρίσκονται πάνω από τον άνθρωπο και οι οποίοι είναι απόλυτα σκληροί ,αδυσώπητοι και αμείλικτοι.
Μην ξεχνάμε άλλωστε το θαύμα με τον βάρβαρο Άραβα που έπληξε κάποτε με το ξίφος του την Εικόνα της Πορταϊτισσας.
Η θαυματουργός εικόνα της Πορταΐτισσας, η οποία φέρει κάτω από τη δεξιά σιαγόνα τραύμα με ξηραμένο αίμα.Αυτό δημιουργήθηκε όταν κτυπήθηκε με το ξίφος ενός Άραβα, ο οποίος ονομαζόταν Ραχάι και ήταν αρχηγός ενός πειρατικού στόλου.
Ενώ ο στόλος αυτός έπλευσε στη θάλασσα των Ιβήρων, ο Ραχάι έστειλε πειρατές, να κουρσέψουν τη Μονή. Αυτοί όμως δεν μπόρεσαν να πραγματοποιήσουν την εντολή του αρχηγού τους, διότι εμποδίστηκαν από μία Γυναίκα και γύρισαν στα πλοία τους άπρακτοι.
Όταν ο Ραχάι άκουσε τη δικαιολογία των συντρόφων του, τους ονείδισε και αμέσως έτρεξε εναντίον της Μονής κραδαίνοντας το ξίφος του. Όταν είδε την αγία εικόνα της θείας Πορταΐτισσας, με θυμό τη χτύπησε με το ξίφος του. Από την πληγή άρχισε να ρέει άφθονο αίμα, που τον περιέλουσε. Στη θέα του αίματος από το φρικτό θαύμα, άρχισε να τρέμει, και μετανοώντας για την ασέβεια του ζήτησε συγχώρηση. Κατόπιν βαπτίστηκε και έγινε μοναχός και κλαίγοντας για το αμάρτημά του».
Τον υπόλοιπο χρόνο της ζωής του έμεινε εμπρός στην Αγία Εικόνα και πρόσφερε τις υπηρεσίες του στο ναό της Πορταΐτισσας. Παρακαλούσε δε τους αδελφούς της Μονής Ιβήρων, να μη τον αποκαλούν με το ασκητικό του όνομα Δαμασκηνό, αλλά «Βάρβαρο», άξεστο, βάναυσο. Ο Άγιος Βάρβαρος τόσο πολύ πρόκοψε στην αρετή, ώστε ύστερα από το θάνατό του έδειξε σημεία αγιότητας. Μέχρι σήμερα ονομάζεται «άγιος Βάρβαρος», εορτάζει στις 15 Μαΐου. Το λείψανό του, κατά την ανακομιδή, βρέθηκε ακέραιο και απέπνεε άρωμα. Το έκλεψαν οι Λατίνοι, μαζί με χίλια άλλα λείψανα της Μονής.
* * *
(Τροπάρια της Παναγίας της Πορταϊτίσσης)
Βαρβάρω ποτὲ πλήξαντι,τὸν λαιμόν σου Δέσποινα,μετάνοιαν προσήνεγκας,τὸ δ’ἐκεῖθεν ἐκρεύσαν αἷμα σου,εἰς σημεῖον ὀρᾶται μέχρι σήμερον.
Πόλις Θεοῦ, περὶ ἧς ἐλαλήθη δεδοξασμένα, ταύτην σου τὴν πόλιν καὶ πᾶσαν χώραν, ἀπὸ κινδύνων, καὶ λιμοῦ καὶ βαρβάρων, Θεοτόκε Παρθένε λύτρωσαι, μόνη θυραυλία, πιστῶν ἀκαταίσχυντε.
Τὴν τιμῶσαν ταύτην, Ἁγνὴ πόλιν σου πάντοτε πιστῶς, περίσῳζε κινδύνων, ἁλώσεως βαρβάρων, πολέμου ἐμφυλίου, καὶ μαχαίρας, καὶ πάσης ἄλλης ἀπειλῆς.
π.Διονύσιος Ταμπάκης