Παρασκευή 29 Απριλίου 2016

Γιατί ο Χριστός φώναξε "Ηλί Ηλί, λαμά σαβαχθανί" (Θεέ μου, Θεέ μου, γιατί με εγκατέλειψες);

...μια ωραία προσέγγιση του Ρουμάνου ορθόδοξου (πρώην Εβραίου) φιλοσόφου και ομολογητή Νικολάε Στάινχαρτ. Αποσπάσματα:

(...) Σε όσους θέτουν στη φυλακή το θέμα του Ήλί, Ήλί, τους λέω: τόσο το καλύτερο πού έγινε έτσι. Μόνο αυτό μπορούσε να γίνει.
Η σταύρωση δεν είναι φάρσα και απάτη, γιατί το θαύμα δεν είναι αδύνατο και ή ανάσταση δεν είναι παραμύθι. Αν οι μονοφυσίτες είχαν δίκιο, ούτε μία στο εκατομμύριο δεν θα περνούσα στην ορθοδοξία. Θα σήμαινε ότι ή σταύρωση ήταν στην καλύτερη περίπτωση ένα σύμβολο, μια παράσταση. Για όνομα του Θεού. Μόνο και μόνο η ανθρώπινη απελπισία του σταυρού αποδεικνύει την τιμιότητα και τη σοβαρότητα της θυσίας του Χριστού.
Ο Κύριος είχε έρθει αποφασισμένος να πιει μέχρι τέλους το πικρό ποτήρι, βαπτιστεί με το βάπτισμα του αίματος του Σταύρου, άλλα στον κήπο της Γεσθημανή, όταν πλησίαζε ή στιγμή, προσευχήθηκε να μη δοκιμάσει το πικρό ποτήρι. Βέβαια αμέσως μετά πρόσθεσε στην προσευχή του: «Ας γίνει το θέλημα σου». Ο δισταγμός όμως ήταν αληθινός. Αλλά στο σταυρό, παρά το γεγονός ότι ο Χριστός είχε πλήρη επίγνωση για την ανάσταση του, φαίνεται να δοκιμάζεται η ανθρώπινη φύση Του για κάποιο χρονικό διάστημα (ενώ αντίθετα η άλλη φύση του Κυρίου, η θεϊκή, επικράτησε στο Θαβώρ), διότι διαφορετικά δεν θα ακουγόταν το τόσο φυσιολογικό «διψώ» και το τόσο ολότελα ανθρώπινο .Θεέ μου, γιατί με εγκατέλειψες;
Η πράξη της σταύρωσης ήταν τόσο σοβαρή και αυθεντική, πού ακόμα και οι απόστολοι με τους μαθητές είχαν πιστέψει πώς ό Χριστός κρεμασμένος στον σταυρό δεν πρόκειται να αναστηθεί. (...) Κανείς δεν μπορούσε να πιστέψει. Ή σταύρωση ήταν και γι` αυτούς, όπως και για τούς σταυρωτές, γεγονός οριστικό. (...)
Μόνο και μόνο η κραυγή Ηλί, Ηλί μας αποδεικνύει ότι ο Εσταυρωμένος δεν έπαιζε θέατρο, ότι δεν προσπάθησε να μας παραμυθιάσει με υποκριτικά γλυκόλογα (άλλωστε πάντα συνήθιζε να συμπεριφέρεται στους ανθρώπους ωσάν σε ελεύθερες και ώριμες υπάρξεις, ικανές να ακούσουν και δυσάρεστες αλήθειες).
Σε αντίθεση με τον Βούδα και τον Λάο-Τσέ, ο Χριστός δεν προσφέρει αφορισμούς και παχιά λόγια, αλλά το Σώμα και το Αίμα Του, το Μαρτύριο Του και την Απελπισία Του. (...)
Δεν χωράει αμφιβολία, πιστεύω, για την συνεχή επικοινωνία (του Υιού με τον Πατέρα) την ώρα του μαρτυρίου, αλλά, μετά από κάποιες ώρες πάνω στον σταυρό, ή ανθρώπινη φύση έπρεπε να είναι αυτή πού θα κυριαρχούσε. Διαφορετικά ή τραγωδία θα ήταν παραποιημένη.
Τί περίμεναν δηλαδή οι μονοφυσίτες και οι σημερινό! άθεοι; Να έκλεινε το μάτι ο Χριστός στους δικούς του, σαν να τους έλεγε: Εντάξει μην ανησυχείτε, όλα αυτά γίνονται για τα μάτια του κόσμου. Μη φοβάστε, ξέρω εγώ τί κάνω. Θα τα πούμε την Κυριακή το πρωί; (...)

Ολόκληρο εδώ:
http://apantaortodoxias.blogspot.gr/2012/10/blog-post_3794.html