«Ο μόνος μας φόβος, είναι ο φόβος. Δεν θα τον αφήσουμε να μας κερδίσει»
Ο Αριστοτέλης λέει «Ουδείς γαρ ον φοβείται φιλεί», δηλαδή κανένας δεν αγαπά, αυτόν που φοβάται.
Ο Καλιγούλας συνήθιζε να λέει μια φράση του Accius «Oderint, dum metuant», δηλαδή ας με μισούν, αρκεί να με φοβούνται.
«Μη ουν μεριμνήσητε λέγοντες, τι φάγωμεν ή τι πίωμεν ή τι
περιβαλώμεθα; πάντα γάρ ταύτα τα έθνη επιζητεί· οίδε γαρ ο Πατήρ ημών ο
ουράνιος ότι χρήζετε τούτων απάντων. Ζητείτε δε πρώτον την Βασιλείαν
του Θεού και την δικαιοσύνην Αυτού, και ταύτα πάντα προστεθήσεται υμίν.
Μή ουν μερμνήσητε εις την αύριον» (Ματθ. 6, 31-34).
Η έλλειψη πίστης είναι, η πρώτη πηγή φόβου· αυτός υπάρχει σε καταστολή στην ψυχή του ανθρώπου κατά το μέτρο
της πίστης του στο Θεό. Μόνη της η πίστη δεν απελευθερώνει τον άνθρωπο
από το φόβο· ο Θεός είναι εκείνος που απαντώντας στην πίστη του, του
προσφέρει τη βοήθειά Του και την αρωγή Του.
«θαρρούντας ημάς λέγειν· Κύριος εμοί βοηθός, και ου φοβηθήσομαι»
Η θεραπευτική του φόβου προϋποθέτει την απάρνηση του ιδίου θελήματος
εκ μέρους του ανθρώπου και την ταπεινόφρονα συμπεριφορά. Ο φόβος,
συνδέεται με την υπερηφανία· όσο περισσότερο ο άνθρωπος εμπιστεύεται τις
δυνάμεις του, τόσο υποδουλώνεται στο συγκεκριμένο πάθος. Για να
καταφέρει να το νικήσει με τη δύναμη του Θεού, για να πάρει τη δύναμη
αυτή και να την κρατήσει, ο άνθρωπος οφείλει ν’ απαρνηθεί τον εαυτό
του, ν’ αναγνωρίσει την ανεπάρκειά του, αλλιώς η ενέργεια του Θεού δεν
θα μπορέσει να βρεί πεδίο δράσης μέσα του.
Ο άνθρωπος είναι δυνατόν να νικήσει το φόβο και με την αγάπη, η οποία
τον εκδιώκει, σύμφωνα με το λόγο του Αγίου Αποστόλου Ιωάννου: «Φόβος ουκ
έστιν εν τη αγάπη αλλά η τελεία αγάπη έξω βάλλει τον φόβον» (Α’ Ιωάν.
4, 18).
Αν είχαμε λίγο «φόβο Θεού» και μας ήλεγχε η συνείδηση, όλα θα ήταν καλύτερα. Όποιος έχει αυτήν την αρετή, δεν φοβάται ΤΙΠΟΤΑ!
Άλλωστε, αρχή σοφίας φόβος Κυρίου.
