Αγ Νικολάου Βελιμίροβιτς
Aπό την αρχή της
δημιουργίας του κόσμου και του χρόνου, όλοι οι λαοί της γης πιστεύουν πώς ό
πνευματικός κόσμος υπάρχει και πώς τα αόρατα πνεύματα είναι αληθινά. Πολλοί
άνθρωποι όμως έχουν πλανηθεί σ’ αυτό το σημείο. Υποστηρίζουν πώς τα πονηρά
πνεύματα έχουν μεγαλύτερη δύναμη από τα αγαθά. Με την πάροδο του χρόνου μάλιστα
προχώρησαν στη θεοποίηση των πονηρών πνευμάτων, τούς έφτιαξαν ναούς, πρόσφεραν
θυσίες και προσευχές και πρόστρεχαν σ’ αυτά για όλα τα θέματα.
'Όσο περνούσε ό καιρός
πολλοί ήταν εκείνοι πού εγκατέλειψαν τελείως την πίστη στα αγαθά πνεύματα και
κράτησαν την πίστη τους μόνο στα πονηρά, ή στους κακούς «θεούς», όπως τούς αποκαλούσαν.
Έτσι αυτός ό κόσμος άρχισε να μοιάζει μ’
ένα στίβο, όπου άνθρωποι και πονηρά πνεύματα ανταγωνίζονταν μεταξύ τους. Τα
πονηρά πνεύματα βασάνιζαν όλο και περισσότερο τούς ανθρώπους και τούς τύφλωναν,
με αποκλειστικό στόχο να σβήσουν από το νου τους κάθε ιδέα για τον καλό Θεό και
για τη μεγάλη και θεόσδοτη δύναμη των αγαθών πνευμάτων.
Στις μέρες μας όλοι οι
άνθρωποι πιστεύουν στην ύπαρξη των πνευμάτων. Κι ή πίστη αυτή κατ’ αρχάς είναι
σωστή. Εκείνοι πού αρνούνται τον πνευματικό κόσμο, το κάνουν επειδή κοιτάζουν
μόνο με τα σωματικά τους μάτια κι έτσι δεν μπορούν να τον δουν. Ό κόσμος αυτός
όμως δέ θα ήταν πνευματικός, αν ήταν ορατός στη σωματική όραση. Κάθε άνθρωπος
επομένως, πού ό νους του δεν έχει τυφλωθεί κι ή καρδιά του δεν έχει γίνει αναίσθητη
από την αμαρτία, μπορεί κάθε μέρα και κάθε ώρα να νιώθει με όλη του την ύπαρξη
πώς στον κόσμο αυτόν δεν είμαστε μόνοι, με αποκλειστική συντροφιά την άψυχη
φύση, τούς βράχους, τα φυτά, τα ζώα κι άλλα πλάσματα, στοιχεία και φαινόμενα.
Οι ψυχές μας
βρίσκονται σέ συνεχή επαφή με τον αόρατο κόσμο, με αόρατες υπάρξεις. Και κάνουν
μεγάλο λάθος όσοι καταργούν τα αγαθά πνεύματα και θεοποιούν τα πονηρά και τα
προσκυνούν.
Όταν ό Κύριος Ιησούς
εμφανίστηκε στον κόσμο, ουσιαστικά όλοι οι λαοί πίστευαν στη δύναμη και την
υπεροχή τού κακού έναντι τού καλού. Οι πονηρές δυνάμεις επικρατούσαν στον
κόσμο, γι’ αυτό κι ό Χριστός ό ίδιος αποκάλεσε τον αρχηγό τους άρχοντα τού
κόσμου τούτου. Ακόμα κι οι ηγέτες των Ιουδαίων απέδιδαν όλα τα θαύματα του Χριστού
στους δαίμονες και στη δύναμή τους.
Ό Κύριος Ιησούς ήρθε
στον κόσμο για να σπάσει, να ξεριζώσει την αδύναμη πίστη των ανθρώπων στον πονηρό
και να σπείρει την πίστη του αγαθού στις ψυχές τους. Να στηρίξει την πίστη στην
παντοδύναμη ισχύ του αγαθού, στην ακατανίκητη και παντοτινή φύση του.
Ό Χριστός δεν κατάργησε, άλλ’ επιβεβαίωσε την
αρχαία και παγκόσμια πίστη στα πνεύματα. Αποκάλυψε όμως τον πνευματικό κόσμο
όπως πραγματικά είναι, όχι όπως τον πίστευαν οι άνθρωποι κάτω από την απατηλή
διαβολική επιρροή. Ό ένας, αγαθός, σοφός και παντοδύναμος Θεός είναι ό Κύριος
τόσο του πνευματικού όσο και του υλικού κόσμου, ορατού και αόρατου. Τα αγαθά
πνεύματα είναι οι άγγελοι και είναι δύσκολο να υπολογίσεις το πλήθος τους.
Τα αγαθά πνεύματα, οι
άγγελοι, είναι ασύγκριτα πιο ισχυρά από τα πονηρά πνεύματα. Τα πονηρά πνεύματα στην
ουσία είναι εντελώς ανίσχυρα να κάνουν οτιδήποτε, αν δεν τούς το επιτρέψει ό
παντεπόπτης Θεός. Αλλά και τα πονηρά πνεύματα είναι αμέτρητα. Σ’ έναν μόνο
δαιμονισμένο στα Γάδαρα, πού τον θεράπευσε ό Κύριος, κατοικούσε ολόκληρη
λεγεώνα, δηλαδή μερικές χιλιάδες πονηρά πνεύματα. Τα πονηρά αυτά πνεύματα απατούσαν
τούς ανθρώπους ή και λαούς ολόκληρους εκείνη την εποχή, όπως σήμερα εξαπατούν
πολλούς αμαρτωλούς και τούς πείθουν πώς είναι παντοδύναμοι- πώς είναι τάχα οι
μόνοι θεοί, πώς δεν υπάρχουν άλλοι θεοί εκτός απ’ αυτούς και πώς αγαθά πνεύματα
δεν υπάρχουν. Όπου όμως εμφανιζόταν ό Κύριος, εκείνοι έφευγαν έντρομοι. Αναγνώριζαν
σε εκείνον τόσο εξουσία
όσο και δικαίωμα κρίσης, πώς μπορούσε να τούς εκβάλει, να τούς απομακρύνει απ’
αυτόν τον κόσμο και να τούς καταδικάσει στην άβυσσο της κόλασης. Δημιουργούσαν
αναταραχές σ’ αυτόν τον κόσμο με την άδεια και την ανοχή του Θεού. Έπεφταν
καταπάνω στο ανθρώπινο γένος σαν μύγες πάνω σέ θνησιμαίο και λογάριαζαν τον
κόσμο αυτόν σαν καταφύγιό τους, σαν φωλιά τους και σαν τραπέζι για το φαγητό
τους.
Ξαφνικά ό φορέας του αγαθού,
ό Κύριος Ιησούς Χριστός, εμφανίστηκε μπροστά τους. Εκείνοι, γεμάτοι φόβο και
τρόμο έκραξαν: «Ήλθες ώδε προ κακού βασανίσαι ημάς;» (Ματθ. η'29).
Κανένας δέ φοβάται
τόσο τα βάσανα όσο ό βασανιστής. Τα πονηρά πνεύματα βασάνιζαν την ανθρωπότητα για
χιλιάδες χρόνια, έβρισκαν Ικανοποίηση στα βάσανα αυτά. Όταν όμως είδαν το
Χριστό άρχισαν να τρέμουν από φόβο μπροστά στο μεγαλύτερο βασανιστή τους κι
ήταν έτοιμα να βγουν από τούς ανθρώπους, να πάνε στους χοίρους ή σέ οποιοδήποτε
άλλο πλάσμα, έφτανε μόνο να μην οδηγηθούν εντελώς έξω από τον κόσμο αυτόν.
Ό Χριστός δέ
σκεφτόταν να τούς εκβάλει αμέσως απ’ αυτόν τον κόσμο. Ό κόσμος αυτός είναι ένας
χώρος με ανάμικτες δυνάμεις. Ό κόσμος αυτός είναι πεδίο μάχης, όπου οι
άνθρωποι, είτε το θέλουν είτε όχι, έχουν να διαλέξουν συνειδητά αν θ’
ακολουθήσουν το Νικητή Χριστό ή θα προσκολληθούν στους ακάθαρτους δαίμονες. Ό
Χριστός ήρθε επειδή αγαπά το ανθρώπινο γένος, ήρθε για να δείξει τη δύναμη του καλού
πάνω στο κακό, να βεβαιώσει την πίστη των ανθρώπων στο καλό, μόνο στο καλό.
ΒΙΒΛΙΟΓΡΑΦΙΑ ΚΑΙΡΟΣ ΜΕΤΑΝΟΙΑΣ ΑΓΙΟΥ ΝΙΚΟΛΑΟΥ ΒΕΛΙΜΙΡΟΒΙΤΣ ΠΕΤΡΟΣ ΜΠΟΤΣΗΣ.