του Φαήλου Μ. Κρανιδιώτη
Ο «σπόρος που δεν πεθαίνει»
διαφυλάχθηκε στην κιβωτό της γλώσσας, της Μνήμης, της Ορθοδοξίας.
Ποτίστηκε με αίμα και ξαναβλάστησε.
Σήμερα ζούμε μια άλλη πτώση. Μπορεί να εξελιχθεί όμως σε ένα νέο ξεκίνημα
«Το δε την Πόλιν σοι δούναι, ούτ' εμόν εστί ούτε άλλου των κατοικούντων εν αυτή... Κοινή γαρ γνώμη πάντες αυτοπροαιρέτως αποθανούμεν και ου φεισόμεθα της ζωής ημών...» Οι Ελληνες θαυμάζουμε τους γενναίους, τους ελεύθερους ανθρώπους. Ποτέ δεν τραγουδήσαμε τους δειλούς και τους ριψάσπιδες και πολύ περισσότερο τους αποχαυνωμένους εθελοντές δούλους. Μόνο ακριτομυθίες χλεύης κι αποστροφής θα βρει κανείς στη λαϊκή μούσα και παράδοση για τους δειλούς και πολύ περισσότερο για τους προδότες. Αντάρτες, ζορμπάδες, αρειμάνιοι επαναστάτες, φλογεροί προκινδυνεύοντες μαχητές που περιφρονούν τον θάνατο, γεμίζουν την Ιστορία μας, τους μύθους και τα τραγούδια μας.
Συνήθως οι σκυταλοδρόμοι μας στο εθνικό χρέος είναι νεκροί, πεσόντες κι όχι επιζήσαντες. Η θυσία είναι που γράφει στη Μνήμη. Όταν πρωτοδιάβασα την παραπάνω απάντηση του Κωνσταντίνου Παλαιολόγου στον Μωάμεθ, χαράχτηκε ανεξίτηλα στον νου μου, μαζί με τις αντίστοιχες απαντήσεις των Αθηναίων και του Λεωνίδα στους Πέρσες. Χίλιες φορές επαναλήφθηκαν τα λόγια αυτά. Από γενναίους Σουλιώτες και Μανιάτες, από αγέρωχους Αρβανίτες και Σφακιανούς. Στο Δραγατσάνι από τους μαυροντυμένους Ιερολοχίτες φοιτητές του Υψηλάντη. Στον Σαγγάριο και στο Αλή Βεράν απ' τον ανθό του Λαού μας. Στην Πίνδο και στα Οχυρά. Από τον Γρηγόρη Αυξεντίου στο Μαχαιρά κι από τους τέσσερις του Αχυρώνα στο Λιοπέτρι, ως τον γενναίο Κουρούπη στην Κερύνεια. Πολλές φορές μόνο με πράξεις, που πάντα ηχούν πιο δυνατά από τις λέξεις.
Προηγήθηκε μια μακρά περίοδος παρακμής. Κακοί ηγέτες, οικονομική αποσύνθεση, υποτέλεια σε ξένες δυνάμεις και στρατιωτική έκπτωση. Η πολυοργανική ανεπάρκεια του κράτους διέλυσε το φρόνημα και τον κοινωνικό ιστό. Η αυτοκρατορική εξουσία απονομιμοποιήθηκε στις συνειδήσεις των τοπικών αρχόντων και μεγάλου μέρους των απλών ανθρώπων. Σας θυμίζουν κάτι μήπως όλα αυτά; Από το Μαντζικέρτ ως την 29η Μάιου 1453, το σαράκι της διάλυσης εκ των έσω έστρωσε τον δρόμο στις λίγες χιλιάδες «Τούρκους», που αυξάνονταν ολοένα με τον βίαιο ή εθελούσιο, δια των προνομίων, εξισλαμισμό.
Γιατί οι Τούρκοι δεν είναι παρά ο κακός μας εαυτός. Ένα μη Έθνος, συνονθύλευμα από εξισλαμισμένους γηγενείς, Έλληνες, Αρμενίους, Φρύγες, Λυδούς, Καρδούχους κ.λπ., με καταλύτη της ιστορικής αντίδρασης μια δράκα οργανωμένους «κυνοκέφαλους» (έτσι τους αποκαλούσαν οι βυζαντινοί) Ασιάτες, που γενετικά χάθηκαν πια μέσα σε δικά μας πρόσωπα και σώματα, αλλά το φονικό και πρωτόγονα ολοκληρωτικό εποικοδόμημα τους κυριάρχησε στη Μ. Ασία. Μια συνάντηση του Ισλάμ με το οργανωμένο πλιάτσικο και τη γενοκτονία. Μια συμμορία τόσο μεγάλη, που αποτελούσε στρατό, ορντου.
Όπου προσκύνησαν οι τοπικές ηγεσίες για να διασφαλίσουν τα προνόμια τους, προσκύνησε και μέρος του λαού. Ο ίδιος ο Μωάμεθ ήταν μισός Έλληνας. Πίσω από τις φανφάρες, τις γιγάντιες σημαίες και τα τεράστια συνθήματα γραμμένα σε πλαγιές βουνών, πίσω από την ύποπτη υπερευθιξία των Τούρκων κρύβεται η απλή αλήθεια της ανυπαρξίας τουρκικού έθνους. Τους πονάει κι εκνευρίζει. Τη βλέπουν στα πρόσωπα τους, στις οικογενειακές μνήμες τους, στα σημάδια που ξεθάβουν συνεχώς από τη γη. Ο τουρκισμός εμπεριέχει τη γενοκτονία και τη λεηλασία. Με αυτά ανδρώθηκε κι επεκτάθηκε. Πήρε πολλούς από τους ανθρώπους μας, άλλους στρατολογώντας τους με τη βία κι άλλους με προνόμια. Άλλους έσφαξε. Παραμένει όμως πάντα απειλητικός δίπλα μας, είτε κεμαλικός είτε ισλαμοφασίστας.
Όσο παράδοξο κι αν ακούγεται, η πτώση είναι η προϋπόθεση της έγερσης. Η Άλωση της Βασιλεύουσας, του κέντρου μιας απ' άκρου εις άκρον εξελληνισμένης αυτοκρατορίας, μέσα από τα δεινά που η οθωμανική τυραννία επισώρευσε στον Ελληνισμό, αποτέλεσε την απαρχή της ζύμωσης για την αναγέννηση του Έθνους.
Ο «σπόρος που δεν πεθαίνει» διαφυλάχθηκε στην κιβωτό της γλώσσας, της Μνήμης, της Ορθοδοξίας. Ποτίστηκε με αίμα και ξαναβλάστησε. Σήμερα ζούμε μια άλλη πτώση. Μπορούμε όμως να τη μετατρέψουμε σε νέο ξεκίνημα, αντιστρέφοντας τους όρους της παρακμής. Με Ηγεσία και Φρόνημα. Με Σκοπό για το Έθνος και εμπνέοντος Φόβο στους φορείς της υποταγής. Φυλάσσοντας άγρυπνα το βίος μας και την ταυτότητα μας. Ενισχύοντας ό,τι μας ενώνει. Εκπέμποντας σταθερά το μήνυμα της αποφασιστικότητας. Έτσι η Κερκόπορτα θα μένει πάντα σφραγισμένη και τα λάβαρα μας θ' ανεμίζουν αγέρωχα στα τείχη.
Άλλωστε, ήμασταν εδώ πριν από αυτούς και θα είμαστε και μετά.
https://www.zoiforos.gr