τι σημαίνει αυτό που λένε τα βιβλία τα παλιά,
ότι όλα μάταια είναι .
Ότι όλα περνούν και φεύγουν.
Όλα.
Και τα ωραία κι όμορφα.
Κι αυτά που πόνο σε ποτίσαν.
Όλα, σα διαβατάρικα πουλιά
πετούν και χάνονται στα σύννεφα.
Τα βλέπεις σήμερα
και λες πως είναι φοβερά.
Φταίει που γεμίζουν το τοπίο.
Μετά από λίγο όμως,
όλα ξεχαστήκαν.
Οπότε,
ησύχασε.
Ή, όπως λένε οι νέοι, cool-αρε..
Μη παίρνεις τίποτε τοις μετρητοίς
και μη τρελλαίνεσαι.
Να χαίρεσαι όσο μπορείς
την κάθε σου χαρά.
Να κλαις με δάκρυα αληθινά
όταν πονάς και θλίβεσαι.
Μα όχι ακρότητες κι υπερβολές.
Ισορροπία, ψυχραιμία, απάθεια.
Ειρήνη υμίν,
μας είπε ο Χριστός μετά την Έγερσή Του.
Μεγάλο μυστικό αυτό.
Να ' χεις ειρήνη στην ψυχή
σε κάθε ιστορία.
Επαφή με το μέσα σου κόσμο,
εκεί που κατοικεί το άγιο Φως
της θείας Βάπτισής σου.
Και η γαλήνη,
απόλυτη.
Και κύματα δε φτάνουν.
Καμία ταραχή εκεί,
καμία θλίψη,
λύπη ή κακία.
Έχουμε ένα κέντρο μέσα μας,
με ειρήνη αστασίαστη.
Αληθινή κι αιώνια.
Το 'χεις νιώσει;
Το ΄χεις αγγίξει;
Το ' χεις επισκεφτεί ποτέ
αυτό το κέντρο;
Αυτή είναι, φρονώ,
όλη η ιστορία τής πνευματικής ζωής.
Αυτό είναι το ζουμί της.
Αυτός ο στόχος, ο σκοπός,
το νόημα το μέγα.
Να βρούμε πάλι
αυτό το κέντρο μας.
Την Όαση με τους φοίνικες
και τα νερά τα κρύα.
Για να ¨κεντράρει¨ ολόσωστα
το βλέμμα της ψυχής μας.
Να ζεις την ευτυχία σου,
κανείς δεν είπε ¨όχι¨.
Μη χάνεις όμως επαφή
απ' την κρυφή χαρά σου.
Τη μόνιμη.
Που θα 'ναι πάλι εκεί βαθιά,
άτρωτη κι αναμμένη,
όταν το βράδυ αργά φορέσεις
τις μοναχικές πιτζάμες
και πας για ύπνο.
Να' ρχεται η θλίψη να σε βρει
κι εσύ να γαληνεύεις.
Όχι λόγω αδυναμίας,
μα λόγω αυτής της Όασης.
Να ' ρχεται ο λόγος ο πικρός
κι εσύ, εκεί! ,
μέσα στη γλύκα.
Της Όασης.
Του Χριστού.
