– Παιδί μου Νικόλαε ΉΘΡΑ Ή ΔΕΝ ΉΡΘΑ; Έπεσα κάτω κλαίγοντας…
Όταν οι Γέροντες βλέπουν τα παιδιά τους να κινδυνεύουν, αισθάνονται την ανάγκη να παρουσιαστούν και να δώσουν πνευματική συμπαράσταση σ΄αυτά. Εκδήλωση αγάπης στα πνευματικά τους τέκτνα. Αυτό φαίνεται στο πιο κάτω συγκλονιστικό και συναρπαστικό γεγονός…
Το γεγονός αυτό, «Ήρθα ή δεν ήρθα», προτού ακόμα καταγράψω στο βιβλίο μου, κάπου το διηγήθηκα στην Αθήνα και ακούστηκε σε κήρυγμα από μεγάλο ναό των Αθηνών. Μετά το κήρυγμα κάποιος πήρε τον δρόμο για τον παπα-Εφραίμ τον Κατουνακιώτη. Πως το έφερε ο Θεός εκεί στη φοιτητική λέσχη στη Θεσσαλονίκη, άρχισε αυτός σε μία συζήτηση να λέει το γεγονός… Εγώ παρών… Για σταμάτα, του λέω, να σου το εξηγήσω καλύτερα… Εγώ είμαι, του είπα, ο Κύπριος… Αγκαλιαστήκαμε και κλάψαμε… Κλάψαμε πολύ!!! Ήταν μια ανεπανάληπτη στιγμή. Το Άγιον Όρος, όπως τονίστηκε από τον ηγούμενο της Μoνής Γρηγορίου, μιλά με την σιωπή του, για όσους θέλουν να την ακούσουν. Η σιωπή, είναι κραυγή αγάπης για τον Θεό και τον άνθρωπο. Αυτό μαρτυρεί και η συγκεκριμένη εμπειρία που ζήσαμε πιο πάνω. Ο σιωπών μοναχός, λειώνει από την αγάπη του Θεού και των ανθρώπων. Ο Γέροντας Εφραίμ, πεθαίνει για το τέκνο του, για να ζήση αληθινά. Συμπάσχει μαζύ του… Ο ίδιος μου ετόνιζε φωνακτά:
– Παιδί μου να ξέρεις ότι ο Θεός φανερώνεται στους λεβέντες!!!
Η προσευχή του Γέροντα για το παιδί του είναι μια μικρή σφενδόνη του Δαβίδ που κάνει θαύματα… […]
Νικολάου Ζαχαριάδη
«Εμπειρίες από τον αμίλητο κόσμο του Άθω»
