«Είναι ανειλικρίνεια να αρνούνται την επιρροή αυτής της μικρής μειονότητας στην αμερικανική ζωή. Αυτή η επιρροή γίνεται πρόβλημα όταν χρησιμοποιείται για την φίμωση του ελεύθερου λόγου»
[Το κατωτέρω άρθρο του διεθνώς διάσημου Αμερικανού καθηγητή, συγγραφέα, τέως υπουργού και τέως αρχισυντάκτη της Wall Street Journal, πραγματεύεται ένα θέμα ταμπού, που διεθνώς αποφεύγεται με φόβο, αλλά είναι ωστόσο πολύ υπαρκτό, υποκαίον και απειλητικά διογκούμενο.
Το θέμα-ταμπού με το οποίο καταπιάνεται εδώ ο Δρ. Ρόμπερτς αφορά στο μοναδικό προνόμιο του ακαταδίωκτου και της πλήρους ασυλίας και από την απλή κριτική που έχει κατορθώσει να επιβάλει ευρύτατα ένα έθνος, χάρις στην οικονομική και πολιτικήν ισχύ των ομογενειακών δορυφόρων του σε διάφορες χώρες της Δύσης και κυρίως στις ΗΠΑ. Οποιαδήποτε κριτική ενεργειών αυτού του κράτους ή ομοεθνών του σε ξένη χώρα στιγματίζεται άμεσα, από συγχορδία οργάνων, ως βαρύτατο ηθικό αμάρτημα και επισύρει συντριπτικές κοινωνικές, οικονομικές και ποινικές ενίοτε κυρώσεις.
Το κατωτέρω άρθρο αποτελεί κρούσμα των αυξανομένων εκρήξεων μιας καταπιεσμένης δυσφορίας για τον ακρωτηριασμό της ελευθερίας του λόγου -αισθήματος που παροξύνεται τώρα με την εμπρηστική εκστρατεία του προέδρου Τραμπ εναντίον του Ιράν και της διεθνούς πυρηνικής συμφωνίας με την Τεχεράνη
Παρουσίαση: Μιχαήλ Στυλιανού
Το κατά πολύ ισχυρότερο συγκρότημα άσκησης πίεσης στην Αμερική
Το Λόμπυ του Ισραήλ έδειξε την δύναμή του, πάνω στις αντιλήψεις και την ικανότητα άσκησης της ελευθερίας του λόγου, μέσω της επιρροής του στα ΜΜΕ, την Ψυχαγωγία και την ικανότητα να εμποδίζει διορισμούς στα πανεπιστήμια, όπως των καθηγητών Νorman Finkelstein και Steven Salaita.
Πράγματι η ισχύς του Ισραηλινού Λόμπυ είναι τόσο ευρύτατα αναγνωρισμένη και εμπνέουσα φόβο, ώστε εκδότες, παραγωγοί (ταινιών) και επιτροπές προσλήψεων στα πανεπιστήμια προδικάζουν τις αντιρρήσεις του λόμπυ και αποφεύγουν συγγραφείς, θέματα (βιβλίων ή ταινιών) και καθηγητών που είναι απαράδεκτοι σ’ αυτό το συγκρότημα πίεσης.
Το τελευταίο παράδειγμα είναι της επιθεώρησης «Αμερικανός Συντηρητικός» που απέλυσε τον πρώην αξιωματικό της CIA Phillip Giraldi, ο οποίος είχε γράψει ένα άρθρο στην ιστοσελίδα Unz Revιew για την επιρροή του Ισραήλ στην διαμόρφωση της αμερικανικής πολιτικής στην Μέση Ανατολή. Το άρθρο δεν έλεγε τίποτα περισσότερο από αυτά που είχε γράψει προηγουμένως η ισραηλινή εφημερίδα Haaretz.
Ο εκδότης του περιοδικού, του οποίου ο Τζιράλντι ήταν τακτικός συνεργάτης από δεκαπενταετίας, τρομοκρατήθηκε ότι το περιοδικό του συνεργαζόταν με έναν επικριτή του Ισραήλ και γρήγορα έβαλε τέρμα στην συνεργασία.
Η εξευτελιστική δειλία που επέδειξε ο εκδότης του American Conservative δίνει το ακριβές μέτρο της ισχύος του Ισραηλινού Λόμπυ.
Πολλοί ψημένοι εμπειρογνώμονες πιστεύουν ότι χωρίς την επιρροή του Ισραηλινού Λόμπυ, ιδιαίτερα όπως ασκείται από τους Ισραηλίτες Νέο-συντηρητικούς, οι ΗΠΑ δεν θα βρίσκονταν σε πόλεμο στην Μέση Ανατολή και στην Αφρική τα τελευταία 16 χρόνια. Αυτοί οι πόλεμοι δεν έκαναν στις ΗΠΑ τίποτα εκτός από ζημιά: κόστισαν στους φορολογουμένους τρισεκατομμύρια δολάρια και προκάλεσαν μεγάλην έκταση θανάτου και καταστροφής και ένα τεράστιο κύμα προσφύγων στην Ευρώπη.
Για μιαν υπερδύναμη όπως οι ΗΠΑ το να μην ελέγχει την εξωτερική πολιτική της είναι ένα σοβαρό πρόβλημα. Ο Τζιράλντι έχει δίκιο και ενήργησε πατριωτικά εκφράζοντας αυτή την ανησυχία.
Ο Τζιράλντι προβαίνει σε σώφρονες υποδείξεις για την διόρθωση της απουσίας ελέγχου της Ουάσιγκτον στην ίδια την πολιτική της. Αλλά αντί ανάλυσης και συζήτησης των προτάσεων του Τζιράλντι, το αποτέλεσμα ήταν η τιμωρία του από τον εκδότη ενός συντηρητικού οργάνου που πρόλαβε τις επιθυμίες του Ισραηλινού Λόμπυ.
Οι Αμερικανοί θα πρέπει να αναλογιστούν πως το Ισραήλ είναι η μόνη χώρα στη γη που απαγορεύεται να επικρίνεις. Οποιοδήποτε επικρίνει την πολιτική του Ισραήλ, ειδικότερα με τους Παλαιστινίους, ή σχολιάζει την επιρροή του Ισραήλ, στιγματίζεται ως «αντί-σημίτης». Ακόμη και ήπιοι επικριτές, που προσπαθούν να οδηγήσουν το Ισραήλ μακριά από την διάπραξη σφαλμάτων, όπως ο πρώην Πρόεδρος Τζίμη Κάρτερ, στιγματίζονται ως «αντί-σημίτες». Με τον χαρακτηρισμό «αντί-σημίτης» αυτό που επιδιώκει το Ισραηλινό Λόμπυ είναι να στιγματίσει την κριτική σαν μιαν εκδήλωση απέχθειας ή μίσους για τους Εβραίους. Με άλλα λόγια η κριτική παρουσιάζεται ως απλή έκφραση της προσωπικής αποστροφής προς τον Εβραϊσμό. ΄Ενας επίμονος κριτής θα κατηγορηθεί πιθανότατα ότι προσπαθεί να προκαλέσει ένα νέο ολοκαύτωμα.
Μπορείτε να επικρίνετε την πολιτική της Γερμανίας, της Γαλλίας, της Ισπανίας, της Βρετανίας, της Ιταλίας, της Βραζιλίας, του Μεξικού, της Ρωσίας, της Κίνας, του Ιράν, των ΗΠΑ και οποιασδήποτε άλλης χώρας, χωρίς να χαρακτηριστείτε αντί-Γερμανός, αντί-Γάλλος, αντί-Βρετανός, αντί-Αμερικανός κοκ.. -αν και η αμερικανική πολιτική στην Μέση Ανατολή είναι τόσο πιστά ευθυγραμμισμένη με του Ισραήλ ώστε το Ισραηλινό Λόμπυ θεωρεί τους επικριτές της αμερικανικής πολιτικής στην Μέση Ανατολή ως εχθρούς του Ισραήλ.
Παρά τις αποτυχίες της αμερικανικής πολιτικής στην Μέση Ανατολή, γίνεται ολοένα πιο δύσκολο να την επικρίνεις, χωρίς να κατηγορηθείς για έλλειψη πατριωτισμού ή ως «ισλαμόφιλος» και «αντί-σημίτης».
Η δύναμη του Ισραηλινού Λόμπυ φαίνεται σε πολλές εκδηλώσεις. Για παράδειγμα, το αμερικανικό Κογκρέσο ζητεί το τηλεοπτικό δίκτυο R T (Russia Today), μια ειδησεογραφική υπηρεσία, να καταγραφεί ως πράκτορας (εντολοδόχος) της Ρωσίας, αλλά η AIPAC (American Israel Public AffairsCommittee), προ της οποίας κάθε χρόνο το Αμερικανικό Κογκρέσο ομνύει πίστη και υποταγή, δεν έχει καταγραφεί ως πράκτορας του Ισραήλ.
Οι πολλές ανωμαλίες στην εξουσία του Ισραηλινού Λόμπυ περνούν απαρατήρητες. Για παράδειγμα ο Αντιδυσφημιστικός Σύνδεσμος (ADL) ορίζει την επίκριση των πολιτικών ενεργειών του Ισραήλ ως δυσφήμηση και στιγματίζει τους επικριτές ως «αντί-σημίτες». Με άλλα λόγια ο ίδιος ο αντιδυσφημιστικός σύνδεσμος επιδίδεται συστηματικά στο έργο της δυσφήμησης και της εξύβρισης. Το οξύμωρο ενός οργανισμού που συστήθηκε για την καταπολέμηση της δυσφήμησης και ωστόσο έχει την άσκηση της δυσφήμησης ως αποκλειστικό έργο του περνά ωστόσο απαρατήρητο.
Το Ισραήλ είναι πολύ υπερήφανο για την εξουσία του πάνω στις Ηνωμένες Πολιτείες. Οι Ισραηλινοί πολιτικοί ηγέτες έχουν μιαν ιστορία κομπασμών για την εξουσία τους επί της Αμερικής. Αλλά εάν ένας Αμερικανός διαμαρτυρηθεί γι’ αυτό, είναι «εχθρός των Εβραίων». Ο μόνος ασφαλής τρόπος για έναν Αμερικανό να επισύρει την προσοχή στην εξουσία του Ισραήλ πάνω στις ΗΠΑ είναι να καυχηθεί γι’ αυτό. Είναι εντάξει να αναγνωρίζεις την ισχύ επιρροής του Ισραήλ επί των ΗΠΑ, εάν το παρουσιάσεις υπό θετικό φωτισμό, αλλά όχι αν διαμαρτύρεσαι γι’ αυτό.
΄Ετσι, ας το θέσω με την ακόλουθη διατύπωση: Η μοναδική ικανότητα του Ισραήλ να στιγματίζει κάθε επίκριση της πολιτικής του ως μια ωμή έκφραση αντί-εβραϊκού αισθήματος είναι η μεγίστη επιτυχία της τεχνικής των δημοσίων σχέσεων στην ιστορία των δημοσίων σχέσεων. Η βλακεία του «γκόυ» (μη Εβραίου) εύκολα υποτάσσεται από τον ικανότερο. Μπράβο στο Ισραήλ για το περδίκλωμα των χοντροκέφαλων Αμερικάνων και την υφαρπαγή της εξωτερικής πολιτικής τους.
΄Ισως θα έπρεπε το Ισραήλ να αναλάβει και την εσωτερική αμερικανική πολιτική. ΄Η μήπως το έχει ήδη κάνει; ΄Εχουν περάσει τριάντα χρόνια από τότε που η Ομοσπονδιακή Τράπεζα είχε ένα μη-Ισραηλίτη διοικητή και κατά τελευταία τρία χρόνια ο Στάνλεϋ Φίσερ, πρώην πρόεδρος της Κεντρικής Τράπεζας του Ισραήλ είναι υποδιοικητής της Ομοσπονδιακής Τράπεζας των ΗΠΑ.
Από την περίοδο του καθεστώτος Κλίντον, οι υπουργοί Οικονομικών κατά πλειονότητα Ισραηλίτες. Μπορούμε να πούμε ότι το χρηματιστηριακό ταλέντο τους τούς καθιστά φυσικούς υποψηφίους γι’ αυτές τις θέσεις, αλλά θα ήταν ανειλικρίνεια να αρνηθεί κανείς την επιρροή αυτής της μικρής μειονότητας στη ζωή της Αμερικής. Και αυτή η επιρροή γίνεται πρόβλημα όταν χρησιμοποιείται για την φίμωση του ελεύθερου λόγου.
Και ιδού του άρθρο του Τζιράλντι «Πως με απέλυσαν»:
http://www.unz.com/pgiraldi/how-i-got-fired/
*Η Πρώτη τροπολογία του Αμερικανικού Συντάγματος κατοχυρώνει τα Δικαιώματα της Ελευθερίας του Λόγου, του Τύπου και του Θρησκεύματος.
Has the Israel Lobby Destroyed Americans’ First Amendment Rights?
The most powerful lobby group in America, by far
"Israel’s unique ability to discredit all criticism of its policies as a mere expression of anti-Jewish sentiment is the greatest public relations success in the history of PR"
"It is disingenuous to deny the influence of this small minority in American life. This influence becomes a problem when it is used to silence free speech."
Paul Craig Roberts
The Israel Lobby has shown its power over Americans’ perceptions and ability to exercise free speech via its influence in media, entertainment and ability to block university tenure appointments, such as those of Norman Finkelstein and Steven Salaita .
Indeed, the power of the Israel Lobby is today so widely recognized and feared that editors, producers, and tenure committees anticipate the lobby’s objections in advance and avoid writers, subjects, and professors judged unacceptable to the lobby.
The latest example is The American Conservative’s firing of former CIA officer Philip Giraldi. http://www.informationclearinghouse.info/47942.htm Giraldi wrote an article for the Unz Review about Israel’s influence over American foreign policy in the Middle East.http://www.unz.com/pgiraldi/americas-jews-are-driving-americas-wars/ The article didn’t say anything that the Israeli newspaper Haaretz hadn’t said already.
The editor of The American Conservative, where Giraldi had been a contrubutor for a decade and a half, was terrified that the magazine was associated with a critic of Israel and quickly terminated the relationship. Such abject cowardice as the editor of The American Conservative showed is a true measure of the power of the Israel Lobby.
Meny seasoned experts believe that without the influence of the Israel Lobby, particularly as exerted by the Jewish Neoconservatives, the United States would not have been at war in the Middle East and North Africa for the last 16 years.
These wars have done nothing for the US but harm, and they have cost taxpayers trillions of dollars and caused extensive death and destruction in seven countries and a massive refugee flow into Europe.
For a superpower such as the United States not to be in control of its own foreign policy is a serious matter. Giraldi is correct and patriotic to raise this concern.
Giraldi makes sensible recommendations for correcting Washington’s lack of control over its own policy. But instead of analysis and debate of Giraldi’s proposals, the result is Giraldi’s punishment by an editor of a conservative publication anticipating the Israel Lobby’s wishes.
Americans should think about the fact that Israel is the only country on earth that it is impermissible to criticize.
Anyone who criticizes Israeli policy, especially toward the Palestinians, or remarks on Israel’s influence, is branded an “anti-semite.” Even mild critics who are trying to steer Israel away from making mistakes, such as former President Jimmy Carter, are branded “anti-semites.”
The Israel Lobby’s purpose in labeling a critic an “anti-semite” is to discredit the criticism as an expression of dislike or hatred of Jews. In other words, the criticism is presented as merely an expression of the person’s aversion to Jewishness. A persistent critic is likely to be charged with trying to incite a new holocaust.
It is possible to criticize the policy of Germany, France, Spain, UK, Italy, Brazil, Mexico, Russia, China, Iran, the US, indeed, every other country without being called anti-German, Anti-French, Anti-British, Anti-American, etc., although US policy in the Middle East is so closely aligned with Israel’s that the Israel Lobby regards critics of US Middle East policy as hostile to Israel.
Despite the failures of US policy, it is getting more and more difficult to criticize it without the risk of being branded “unpatriotic,” and possibly even a “Muslim sympathizer” and “anti-semite.”The power of the Israel Lobby is seen in many places. For example, the US Congress demands that RT, a news service, register as a Russian agent, but AIPAC, before whom every year the US Congress pays its homage and submission, does not have to register as an Israeli agent.
The many anomalies in the Israel Lobby’s power pass unremarked. For example, the Anti-Defamation League (ADL) defines criticism of Israeli policies as defamation and brands critics “anti-semites.” In other words, the ADL itself is set up in the business of defamation or name-calling. The incongriuty of an organization created to oppose defamation engaging in defamation as its sole purpose passes unremarked.
Israel is very proud of its power over the United States. Israeli political leaders have a history of bragging about their power over America. But if an American complains about it, he is a Jew-hater.
The only safe way for an American to call attention to the power Israel has over the US is to brag about it. It is OK to acknowledge Israel’s power if you put it in a good light, but not if you complain about it.
So, let me put it this way: Israel’s unique ability to discredit all criticism of its policies as a mere expression of anti-Jewish sentiment is the greatest public relations success in the history of PR. The stupidity of the goy is easily overcome by the more capable Jew. Hats off to Israel for outwitting the dumbshit Americans and taking over their foreign policy.Perhaps Israel should take over US domestic policy as well. Or have they already? It has been 30 years since the Federal Reserve has had a non-Jewish Chairman, and for the past three years Stanley Fischer, the former chairman of the Central Bank of Israel, has been Vice Chairman of the Federal Reserve.
Since the Clinton regime, the Treasury Secretaries have been predominately Jewish. We can say that their financial talent makes them natural candidates for these positions, but it is disingenuous to deny the influence of this small minority in American life. This influence becomes a problem when it is used to silence free speech.
Here is Giraldi:
http://www.unz.com/pgiraldi/how-i-got-fired/
Πηγή
Source: The Unz
Μπορείτε να επικρίνετε την πολιτική της Γερμανίας, της Γαλλίας, της Ισπανίας, της Βρετανίας, της Ιταλίας, της Βραζιλίας, του Μεξικού, της Ρωσίας, της Κίνας, του Ιράν, των ΗΠΑ και οποιασδήποτε άλλης χώρας, χωρίς να χαρακτηριστείτε αντί-Γερμανός, αντί-Γάλλος, αντί-Βρετανός, αντί-Αμερικανός κοκ.. -αν και η αμερικανική πολιτική στην Μέση Ανατολή είναι τόσο πιστά ευθυγραμμισμένη με του Ισραήλ ώστε το Ισραηλινό Λόμπυ θεωρεί τους επικριτές της αμερικανικής πολιτικής στην Μέση Ανατολή ως εχθρούς του Ισραήλ.
Παρά τις αποτυχίες της αμερικανικής πολιτικής στην Μέση Ανατολή, γίνεται ολοένα πιο δύσκολο να την επικρίνεις, χωρίς να κατηγορηθείς για έλλειψη πατριωτισμού ή ως «ισλαμόφιλος» και «αντί-σημίτης».
Η δύναμη του Ισραηλινού Λόμπυ φαίνεται σε πολλές εκδηλώσεις. Για παράδειγμα, το αμερικανικό Κογκρέσο ζητεί το τηλεοπτικό δίκτυο R T (Russia Today), μια ειδησεογραφική υπηρεσία, να καταγραφεί ως πράκτορας (εντολοδόχος) της Ρωσίας, αλλά η AIPAC (American Israel Public AffairsCommittee), προ της οποίας κάθε χρόνο το Αμερικανικό Κογκρέσο ομνύει πίστη και υποταγή, δεν έχει καταγραφεί ως πράκτορας του Ισραήλ.
Οι πολλές ανωμαλίες στην εξουσία του Ισραηλινού Λόμπυ περνούν απαρατήρητες. Για παράδειγμα ο Αντιδυσφημιστικός Σύνδεσμος (ADL) ορίζει την επίκριση των πολιτικών ενεργειών του Ισραήλ ως δυσφήμηση και στιγματίζει τους επικριτές ως «αντί-σημίτες». Με άλλα λόγια ο ίδιος ο αντιδυσφημιστικός σύνδεσμος επιδίδεται συστηματικά στο έργο της δυσφήμησης και της εξύβρισης. Το οξύμωρο ενός οργανισμού που συστήθηκε για την καταπολέμηση της δυσφήμησης και ωστόσο έχει την άσκηση της δυσφήμησης ως αποκλειστικό έργο του περνά ωστόσο απαρατήρητο.
Το Ισραήλ είναι πολύ υπερήφανο για την εξουσία του πάνω στις Ηνωμένες Πολιτείες. Οι Ισραηλινοί πολιτικοί ηγέτες έχουν μιαν ιστορία κομπασμών για την εξουσία τους επί της Αμερικής. Αλλά εάν ένας Αμερικανός διαμαρτυρηθεί γι’ αυτό, είναι «εχθρός των Εβραίων». Ο μόνος ασφαλής τρόπος για έναν Αμερικανό να επισύρει την προσοχή στην εξουσία του Ισραήλ πάνω στις ΗΠΑ είναι να καυχηθεί γι’ αυτό. Είναι εντάξει να αναγνωρίζεις την ισχύ επιρροής του Ισραήλ επί των ΗΠΑ, εάν το παρουσιάσεις υπό θετικό φωτισμό, αλλά όχι αν διαμαρτύρεσαι γι’ αυτό.
΄Ετσι, ας το θέσω με την ακόλουθη διατύπωση: Η μοναδική ικανότητα του Ισραήλ να στιγματίζει κάθε επίκριση της πολιτικής του ως μια ωμή έκφραση αντί-εβραϊκού αισθήματος είναι η μεγίστη επιτυχία της τεχνικής των δημοσίων σχέσεων στην ιστορία των δημοσίων σχέσεων. Η βλακεία του «γκόυ» (μη Εβραίου) εύκολα υποτάσσεται από τον ικανότερο. Μπράβο στο Ισραήλ για το περδίκλωμα των χοντροκέφαλων Αμερικάνων και την υφαρπαγή της εξωτερικής πολιτικής τους.
΄Ισως θα έπρεπε το Ισραήλ να αναλάβει και την εσωτερική αμερικανική πολιτική. ΄Η μήπως το έχει ήδη κάνει; ΄Εχουν περάσει τριάντα χρόνια από τότε που η Ομοσπονδιακή Τράπεζα είχε ένα μη-Ισραηλίτη διοικητή και κατά τελευταία τρία χρόνια ο Στάνλεϋ Φίσερ, πρώην πρόεδρος της Κεντρικής Τράπεζας του Ισραήλ είναι υποδιοικητής της Ομοσπονδιακής Τράπεζας των ΗΠΑ.
Από την περίοδο του καθεστώτος Κλίντον, οι υπουργοί Οικονομικών κατά πλειονότητα Ισραηλίτες. Μπορούμε να πούμε ότι το χρηματιστηριακό ταλέντο τους τούς καθιστά φυσικούς υποψηφίους γι’ αυτές τις θέσεις, αλλά θα ήταν ανειλικρίνεια να αρνηθεί κανείς την επιρροή αυτής της μικρής μειονότητας στη ζωή της Αμερικής. Και αυτή η επιρροή γίνεται πρόβλημα όταν χρησιμοποιείται για την φίμωση του ελεύθερου λόγου.
Και ιδού του άρθρο του Τζιράλντι «Πως με απέλυσαν»:
http://www.unz.com/pgiraldi/how-i-got-fired/
*Η Πρώτη τροπολογία του Αμερικανικού Συντάγματος κατοχυρώνει τα Δικαιώματα της Ελευθερίας του Λόγου, του Τύπου και του Θρησκεύματος.
Has the Israel Lobby Destroyed Americans’ First Amendment Rights?
The most powerful lobby group in America, by far
"Israel’s unique ability to discredit all criticism of its policies as a mere expression of anti-Jewish sentiment is the greatest public relations success in the history of PR"
"It is disingenuous to deny the influence of this small minority in American life. This influence becomes a problem when it is used to silence free speech."
Paul Craig Roberts
The Israel Lobby has shown its power over Americans’ perceptions and ability to exercise free speech via its influence in media, entertainment and ability to block university tenure appointments, such as those of Norman Finkelstein and Steven Salaita .
Indeed, the power of the Israel Lobby is today so widely recognized and feared that editors, producers, and tenure committees anticipate the lobby’s objections in advance and avoid writers, subjects, and professors judged unacceptable to the lobby.
The latest example is The American Conservative’s firing of former CIA officer Philip Giraldi. http://www.informationclearinghouse.info/47942.htm Giraldi wrote an article for the Unz Review about Israel’s influence over American foreign policy in the Middle East.http://www.unz.com/pgiraldi/americas-jews-are-driving-americas-wars/ The article didn’t say anything that the Israeli newspaper Haaretz hadn’t said already.
The editor of The American Conservative, where Giraldi had been a contrubutor for a decade and a half, was terrified that the magazine was associated with a critic of Israel and quickly terminated the relationship. Such abject cowardice as the editor of The American Conservative showed is a true measure of the power of the Israel Lobby.
Meny seasoned experts believe that without the influence of the Israel Lobby, particularly as exerted by the Jewish Neoconservatives, the United States would not have been at war in the Middle East and North Africa for the last 16 years.
These wars have done nothing for the US but harm, and they have cost taxpayers trillions of dollars and caused extensive death and destruction in seven countries and a massive refugee flow into Europe.
For a superpower such as the United States not to be in control of its own foreign policy is a serious matter. Giraldi is correct and patriotic to raise this concern.
Giraldi makes sensible recommendations for correcting Washington’s lack of control over its own policy. But instead of analysis and debate of Giraldi’s proposals, the result is Giraldi’s punishment by an editor of a conservative publication anticipating the Israel Lobby’s wishes.
Americans should think about the fact that Israel is the only country on earth that it is impermissible to criticize.
Anyone who criticizes Israeli policy, especially toward the Palestinians, or remarks on Israel’s influence, is branded an “anti-semite.” Even mild critics who are trying to steer Israel away from making mistakes, such as former President Jimmy Carter, are branded “anti-semites.”
The Israel Lobby’s purpose in labeling a critic an “anti-semite” is to discredit the criticism as an expression of dislike or hatred of Jews. In other words, the criticism is presented as merely an expression of the person’s aversion to Jewishness. A persistent critic is likely to be charged with trying to incite a new holocaust.
It is possible to criticize the policy of Germany, France, Spain, UK, Italy, Brazil, Mexico, Russia, China, Iran, the US, indeed, every other country without being called anti-German, Anti-French, Anti-British, Anti-American, etc., although US policy in the Middle East is so closely aligned with Israel’s that the Israel Lobby regards critics of US Middle East policy as hostile to Israel.
Despite the failures of US policy, it is getting more and more difficult to criticize it without the risk of being branded “unpatriotic,” and possibly even a “Muslim sympathizer” and “anti-semite.”The power of the Israel Lobby is seen in many places. For example, the US Congress demands that RT, a news service, register as a Russian agent, but AIPAC, before whom every year the US Congress pays its homage and submission, does not have to register as an Israeli agent.
The many anomalies in the Israel Lobby’s power pass unremarked. For example, the Anti-Defamation League (ADL) defines criticism of Israeli policies as defamation and brands critics “anti-semites.” In other words, the ADL itself is set up in the business of defamation or name-calling. The incongriuty of an organization created to oppose defamation engaging in defamation as its sole purpose passes unremarked.
Israel is very proud of its power over the United States. Israeli political leaders have a history of bragging about their power over America. But if an American complains about it, he is a Jew-hater.
The only safe way for an American to call attention to the power Israel has over the US is to brag about it. It is OK to acknowledge Israel’s power if you put it in a good light, but not if you complain about it.
So, let me put it this way: Israel’s unique ability to discredit all criticism of its policies as a mere expression of anti-Jewish sentiment is the greatest public relations success in the history of PR. The stupidity of the goy is easily overcome by the more capable Jew. Hats off to Israel for outwitting the dumbshit Americans and taking over their foreign policy.Perhaps Israel should take over US domestic policy as well. Or have they already? It has been 30 years since the Federal Reserve has had a non-Jewish Chairman, and for the past three years Stanley Fischer, the former chairman of the Central Bank of Israel, has been Vice Chairman of the Federal Reserve.
Since the Clinton regime, the Treasury Secretaries have been predominately Jewish. We can say that their financial talent makes them natural candidates for these positions, but it is disingenuous to deny the influence of this small minority in American life. This influence becomes a problem when it is used to silence free speech.
Here is Giraldi:
http://www.unz.com/pgiraldi/how-i-got-fired/
Πηγή
Source: The Unz